FILM
Twee klassieke Britse genres – de misdaadfilm en het sociale drama – vermengen zich efficiënt en meeslepend in London to Brighton. In z'n speelfilmdebuut neemt schrijver/regisseur Paul Andrew Williams geen blad voor de mond, snijdt hij treffende thema’s aan en heeft het hart op de juiste plaats. Doordrenkt met de spirit van de onafhankelijke film omzeilt de prent genreclichés door ze juist af en toe te omarmen. Een uniform uitstekende cast wordt geleid door twee sterke vrouwen, de één een gedesillusioneerde prostitué van in de dertig, de ander een jong meisje van twaalf op de dool. Een onverwachte moeder-dochterband ontwikkelt zich tussen het duo op de treinrit van Londen naar Brighton en genereert spontaan een grote empathie bij de kijker.

De reden van Kelly's (de prostitué) en Joannes (het meisje) gezamenlijke vlucht is een uit de hand gelopen rendez-vous met een klant die verlekkerd is op jonge kippetjes. Bloederig komt de welgestelde pedofiel aan zijn einde en zijn zoon zint op wraak. Via Kelly’s pooier Derek traceert hij de gevluchte vrouwen tot in badplaats Brighton, waar het duo onderdak vond bij een vriendin. Hoewel Joanne en Kelly elkaar nog geen 24 uur kennen, zijn ze met elkaar verbonden door een gelijksoortige achtergrond. Te midden de chaos die hun leven geworden is, zoeken ze bij elkaar dan ook de hoop op een betere toekomst en een ontsnapping uit depressieve milieus aan de zelfkant van de maatschappij. Beide hebben een weerbare persoonlijkheid die hen daartoe in staat moet stellen, maar dan moeten ze in de eerste plaats uit de klauwen van Derek blijven.



London to Brighton valt op tussen de Britse gangsterfilms van het nieuwe millennium omdat de prent nooit hipper dan hip probeert te zijn. Realisme krijgt een prominentere plaats in het scenario dan gevatte oneliners, hoewel andere elementen van het Lock, Stocktijdperk bewaard blijven: de nerveuze cameravoering bijvoorbeeld en het spelen met de structuur. Williams laat deze elementen echter organisch groeien en maakt ze een integraal onderdeel van thema en verhaal. Zo begint London to Brighton in medias res en kent de film een chronologisch verloop op vier flashbacks na. Die zijn bovendien strategisch geplaatst en dragen meer bij tot de emotionele spanning dan tot de stijl. Ook al zijn sommige personages – vooral dan de antagonisten – te nadrukkelijk op typische misdaadclichés geënt – wat in een handvol scènes een formulegebonden kijkstuk oplevert – het excellent uitwerken van Kelly, Joanne en de emotionele achtbaan waarop ze zich bevinden, doen de aandacht van de kijker zelden verslappen.

Lorraine Stanley vertolkt met verve de prostitué met het gouden hart. Ze acteert minder manisch dan je in een dergelijke rol zou verwachten en biedt zo de nuances in haar karakter de ruimte om aan de oppervlakte te komen. Een revelatie is nieuwkomer Georgia Groome die schijnbaar moeiteloos in de huid van een complex karakter kruipt. De impact van haar vertolking valt nog het best te vergelijken met Natalie Portmans optreden in een vergelijkbare rol in Léon. De nevencast zigzagt onregelmatige door de film en heeft bijgevolg weinig kans om een onuitwisbare indruk te maken. Johnny Harris heeft de voorbije jaren in de filmindustrie een aardige carrière uitgebouwd als kleine misdadiger en zijn Derek zit hem dan ook als gegoten. Sam Spruell staat een stuk hoger op de gangsterladder maar vervalt regelmatig in onrealistische tics die de rauwe kracht van de prent enigszins ondermijnen.

Aangenaam kan je London to Brighton allerminst noemen wanneer thema’s als kinderprostitutie, sadisme en armoede aan bod komen. Intrigeren doet de film des te meer, om dezelfde reden. Filmmakers die personages uit sociaal achtergestelde milieus opvoeren, vallen te vaak in de val van de continue zwartheid. Paul Andrew Williams daarentegen heeft ook oog voor de kleine aspecten: het geld dat Kelly verdiende voor Joanne door zich te prostitueren, spendeert het meisje bijvoorbeeld aan een grijpmachine in een lunapark. In dergelijke minimale observaties is London to Brighton groot. Het is de reden waarom de film je met een fijn gevoel achterlaat, ook al is een happy end voor minstens een van de protagonisten nog veraf.



BEELD EN GELUID
Om de beeldkwaliteit van London to Brighton te kunnen inschatten, moet men er rekening mee houden dat de makers – deels uit budgettaire overwegingen – een grimmige, imperfecte look voor ogen hadden. Dat houdt in dat het beeld korrelig oogt, het contrast fluctueert en de scherpte ook geen constant niveau haalt. Toch laat de transfer een goede indruk na. Paradiso schotelt auditief een DD 5.1-spoor voor, al worden de achterste boxen nauwelijks aan het werk gezet.

EXTRA’S
Naast een Trailer voor London to Brighton bevat de disk ook een selectie trailers voor andere Paradisoreleases.

CONCLUSIE
London to Brighton is een prima debuutfilm die sociale bewogenheid combineert met een degelijk misdaadverhaal. Twee ijzersterke vrouwelijke vertolkingen dragen de prent die rauw en confronterend is maar je niet murw slaat met ellende. Het beeld lijdt onder het lage budget maar de soundtrack klinkt oké. De enige extra is een stel trailers.