FILM
Kinderpsycholoog Malcolm Crowe (Bruce Willis) volgt het dossier op van een tienjarige jongen, Cole Sear (Haley Joel Osment), die duidelijk in een sociaal isolement leeft en trekken vertoont van schizofrenie en paranoïa. Zodra hij er een zekere vertrouwensrelatie mee heeft opgebouwd, vertrouwt de jongen hem toe dat hij met de doden kan communiceren, en dat zijn ballen er ongeveer afvallen van de schrik telkens wanneer dit gebeurt. Dokter Crowe moet niet alleen beslissen of hij de waanzinnige theorie van Cole gelooft of dat dit een wanhopige kreet om aandacht is, maar heeft zelf ook nog enkele demonen zijn eigen kast uit te jagen.

De derde film van de Indiase regisseur M. Night Shyamalan, The Sixth Sense, na zijn debuutdrama Praying With Anger en de familiekomedie Wide Awake, werd een onverwacht schot in de roos, en bevatte als eerste film alle ingrediënten waarvoor de regisseur daarna met films als Unbreakable en Signs naambekendheid zou verwerven: een horrorthriller met bovennatuurlijke elementen, weinig tot geen gore, oog voor details in het verhaal en een bijna gepatenteerd twist ending. The Sixth Sense valt bovendien in zijn oeuvre positief op doordat de film een maximum aan sfeer en effect bereikt met een minimum aan financiële middelen. Elementen die daarbij ongetwijfeld de doorslag hebben gegeven zijn de virale mond-tot-mondreclame die ten tijde van de bioscooprelease de ronde deed, en de puike acteerprestaties van Bruce Willis en Haley Joel Osment, die samen om een voor de hand liggende reden waar ik niet wil over uitwijden het grootste deel van de film met hun tweeën dragen, en beide fijn uitgekristalliseerde personages met veel psychologische diepgang neerzetten, Willis als getormenteerde arts die een fout die hij bij een vorige patiënt heeft gemaakt tracht recht te zetten, en Osment als een door nachtmerries geplaagd kind waar we allemaal wel iets van onszelf in herkennen. Osment speelt zijn erg non-verbale rol bovendien met een maturiteit die je niet van een kind verwacht en mijlenver afstaat van bijvoorbeeld zijn vertolking in Artificial Intelligence. Zonder een beroep te moeten doen op cheesy effecten schept Shyamalan in deze film een sfeer van pure terreur die niet van een uitwendige dreiging komt, maar uit de diepste zieleroerselen van zijn personages zelf. Alhoewel de grote verrassing, briljant in zijn eenvoud en niet zo vergezocht als pakweg Fight Club, er na één visie af is, blijft The Sixth Sense als karakterfilm die de kijker ernstig neemt en laat nadenken, en die meerdere keren bekijkbaar, zelfs in het vernieuwde perspectief dat elke volgende kijkbeurt biedt, waarin pertinente vragen over leven, liefde en dood worden gesteld zonder in clichés te vervallen.

BEELD EN GELUID
Op dvd werden er reeds twee versies van The Sixth Sense uitgebracht, een 1-disk versie en een 2-disk met meer bonusmateriaal en een DTS-track. Voor de zoveelste keer moeten we spijtig genoeg op een Disney-release vaststellen dat deze laatste track is moeten sneuvelen, maar dat er anderzijds wél ruimte zat is voor DTS-tracks in dubbingtalen, waar ik toch meen dat het origineel voorrang dient te krijgen. De Engelse Dolby Digital 5.1-track en de ongecomprimeerde PCM 5.1-track doen de film allebei recht, in die zin dat ze niet echt steunen op grootse bombastische effecten om de kijker schrik aan te jagen, maar eerder steunen op een goede scheiding tussen hoge en lage tonen, en een paar occasionele momenten waarop de kijker eens goed de stuipen op het lijf worden gejaagd. De PCM-track klinkt misschien iets gedetailleerder en fijner afgewerkt, maar erg groot is het verschil niet. Het is wel een verademing om de track te kunnen beluisteren zonder PAL-speedup, want vooral de soundtrack van James Newton Howard had daar op de dvd-release onder te lijden. De beeldkwaliteit van deze high definition-transfer is ook sober en goed, waarbij er ondanks de donkere toon veel details te zien zijn, tot en met de motieven op de gordijnen. Het sporadische edge enhancement dat de dvd-transfer bij momenten plaagde, is verdwenen, maar in weerwil daarvan komen sommige scènes wat te zacht over, zoals de openingsscène waarbij Bruce Willis en Olivia Williams in hun slaapkamer ongewenst bezoek krijgen. Er zit een duidelijk artefact in het beeld in de scène waarin Bruce Willis en Haley Joel Osment elkaar in de kerk voor het eerst ontmoeten en de camera over de banken pant. Grain heb ik niet aangetroffen, en printbeschadigingen zijn er, zoals het een high-definitionopname van een recente film betaamt, niet te zien.

EXTRA’S
De extra's zijn zowat dezelfde als diegene die je kon aantreffen op de 2-disk deluxe edition, alhoewel we natuurlijk sterk aanraden om deze pas na de film zelf te bekijken, of alle pret is eraf.

Twee uitstekend geplaatste documentaires Reflections From The Set (39 min.) en Between Two Worlds (37 min.) geven de kijker een unieke kijk achter de schermen en op de ideeën van Shyamalan, en maken het ontbreken van een audiocommentaartrack draaglijk. Shyamalan vertelt in de eerste documentaire heel geestdriftig hoe hij zijn ideeën heeft uitgewerkt, en welke ideeën hij er zoal op nahoudt als het op de verteltechniek, de visuele totstandkoming en het gebruik van belichting en geluid aankomt. Daarnaast worden ook de acteurs uitgebreid geïnterviewd over hun ervaring en hun personages. De tweede documentaire vult de feiten van de film een beetje aan, en gaan over de manier waarop de geestenwereld in films wordt geportretteerd. Interessant zijn hierbij de vergelijkingen met andere genrefilms, zoals The Exorcist en Ghost. Een recentere documentaire over hoe M. Night Shyamalan zijn films voorbereidt door middel van storyboards, zien we in Moving Pictures: The Storyboard Process (15 min.), waarin de regisseur ook toont hoe hij tewerk is gegaan voor Unbreakable en Signs. De inbreng van componist James Newton Howard was van grote waarde, en in de documentaire Music And Sound Design (7 min.) bespreekt hij samen met Shyamalan de keuzes die voor de film gemaakt werden. Reaching The Audience (4 min.) gaat over de manier waarop het publiek de film heeft omarmd als een deel van de populaire cultuur. Als u zich echter eens heel stom wil voelen, moet u naar Rules And Clues (6 min.) kijken, waarin alle details systematisch worden overlopen waarbij het einde van de film eigenlijk al wordt verraden. Vier verwijderde scènes (samen 15 minuten) zijn nog te bekijken met de nodige deskundige uitleg van Shyamalan, en om af te sluiten zijn er nog een trailer en twee TV spots. De (statische) informatie die op de dvd aanwezig was over cast en crew staat wel op de cover aangeduid, maar is niet terug te vinden; het blijkt niet zo'n ongelofelijk gebrek te zijn.

CONCLUSIE
The Sixth Sense is een intelligente en gedreven film waarin M. Night Shyamalan een niveau haalt dat hij zelden zou evenaren, behalve misschien bij het iets minder toegankelijke maar daarom niet te versmaden Unbreakable. De presentatie op Blu-ray is netjes afgewerkt en alle essentiële extra's vinden we terug, alhoewel we toch voorbehoud moeten maken bij het feit dat deze film zonder commentaartrack door het leven moet.