FILM
Definitely, Maybe probeert een nieuwe spin te geven aan het genre van de romantische komedie, maar slaagt daar slechts ten dele in. Initieel is het verhaal van een vader die aan zijn dochter over de liefdes van zijn leven vertelt nog fris, maar naarmate de prent vordert, vervalt ze steeds vaker in de clichés die inherent zijn aan het genre. Regisseur/schrijver Adam Brooks gooit nochtans een aantal sterke oneliners in de mix, heeft zijn acteurs prima gecast en komt van tijd tot tijd verrassend uit de hoek. Als de film echter één ding bewijst, dan is het dat je vooral niet te hard moet proberen om het warm water opnieuw uit te vinden, want in het beste geval eindig je dan met een lauw soepje dat geregeld aangenaam pruttelt, maar nooit je mond in vuur en vlam zet.

De film opent op een ongelukkig moment voor protagonist Will Hayes. Hij heeft net ter ondertekening de scheidingspapieren van zijn echtgenote ontvangen én zijn 10-jarige dochter Maya heeft pas haar eerste les seksuele opvoeding achter de rug. Dat alles leidt ertoe dat Will 's avonds (met tegenzin) zowat zijn ganse professionele en romantische carrière uit de doeken moet doen aan Maya. We krijgen prompt een flashback naar 1992, wanneer Will vol ambitie aankomt in New York om te werken voor het campagneteam van Bill Clinton. Hij begint echter onderaan de ladder, wat tot grote frustraties leidt. Naarmate hij zich in de loop der jaren echter opwerkt als politiek consulent, gaan succes en romantische ontwikkelingen hand in hand. Drie grote liefdes kleuren zijn leven. Campusliefje Emily (de veilige keuze), de extreem vrijzinnige, rebelse Summer en April, die zowat een combinatie van de andere drie is. Eén van hen is bovendien de moeder van Maya, maar om zijn verhaal interessanter te maken, zegt Will niet aan zijn dochter wie van hen dat is.
Dat laatste maakt Definitely, Maybe intrigerender dan een gemiddelde andere romantische komedie. De onzekerheid over wie Maya's moeder is, voegt een laagje suspense toe aan de prent en geeft je als kijker eens wat anders te doen dan je over te geven aan de zeemzoete romantiek. Alhoewel, zo romantisch is Definitely, Maybe nu ook weer niet. Bedrog, scheidingen en verloren onschuld spelen een prominente rol in de plot en het scenario geeft nooit de garantie dat alles voor alle personages op zijn pootjes zal vallen. Realisme kan je de makers nooit aanwrijven, maar dat dit meer is dan de zoveelste formulefilm strekt hen tot eer.

Het belang van een goede cast voor dit soort films onderschatte cineast Brooks evenmin. In de hoofdrol kiest hij voor Ryan Reynolds - de kersverse echtgenoot van Scarlett Johansson - een Canadese acteur die nog niet zo bekend is, maar die wel het talent bezit om uit te groeien tot een topper. Zijn komische timing is immers quasi perfect en hij vindt een uitstekend evenwicht tussen drama, komedie en zelfs slapstick. Het trio geliefden waaruit hij een keuze moet maken, houdt elkaar netjes in evenwicht. Als kandidate nummer 1 is Elizabeth Banks een ideale echtgenote in spe en Rachel Weisz geniet met volle teugen van haar extraverte Summerkarakter. Best van al is echter de ongedwongenheid waarmee Isla Fisher April neerzet: een beetje gek, een beetje arrogant, maar vooral schattig en charmant. Hetzelfde geldt overigens voor Abigail Breslin, die als Maya nog maar eens toont dat ze een natuurtalent is.

Helaas zijn cast, goede bedoelingen en een uitstekende soundtrack onvoldoende om Definitely, Maybe tot een memorabele film te doen uitgroeien. De innovaties die Adam Brooks her en der rondstrooit volstaan immers niet om de vastgeroeste clichés van de romantische komedie volledig los te wrikken. Ook is zijn regie soms te opzichtig zodat het gevaar bestaat dat men volledig verloren loopt in het verhaal. Maar de ergerlijkste fout is ongetwijfeld de nauwelijks verhulde politieke agenda van de film. Waarom was het nodig om Will zo prominent voor de Clintoncampagne te laten werken? Had men echt geen fictieve kandidaat kunnen kiezen? Nu, we mogen ons gelukkig prijzen dat de makers in de montagekamer zich nog een beetje hebben ingehouden,want tussen de gesneuvelde scènes in de bonussectie bevindt zich een sequentie die wel erg nadrukkelijk Hillary Clinton als toekomstige presidente naar voren schuift. Het geeft aan dat ondanks alle pogingen tot pseudorealisme in Definitely, Maybe de prent toch voornamelijk dromerige fictie blijft.
BEELD EN GELUID
Geen grootse beeldtransfer, maar wel een goede. Prima kleurenweergave, een degelijke scherpte en een aangenaam contrast zijn pluspunten voor de beeldkwaliteit. Vuiltjes of beschadigingen bevat deze erg recente print uiteraard niet en ook grain valt niet of nauwelijks te bespeuren. De soundrack geeft de dialogen en de muziek helder weer, maar doet quasi niets met de 5.1-opstelling. Dit had dus net zo goed een stereotrack kunnen zijn.

EXTRA'S
De bonussectie loopt niet over van het materiaal, maar bevat toch een aantal items. Het Audiocommentaar van Adam Brooks en Ryan Reynolds bevat helaas veel te veel stiltes en als er tussendoor toch gebabbeld wordt, leer je niet echt iets bij over de shoot. Creating a Love Story (12 min.) is een standaarddocu zoals we die wel vaker tegenkomen, terwijl The Changing Times of Definitely, Maybe (5 min.) dieper ingaat op het production design. Een handvol Deleted Scenes (5 min.) is gelukkig uit de finale cut geweerd. Opmerkelijk detail ook over deze disk: de schijf start op met een boodschap van Gwyneth Paltrow voor Unicef, maar één van de extra's wordt ons wel 'aangeboden door Volkswagen'. Erg toepasselijk voor een film die een democratische politieke analist als protagonist heeft.

CONCLUSIE
Definitely, Maybe probeert zich zeer nadrukkelijk uit de ketens van de van clichés doordrongen romantische komedie te bevrijden, maar slaagt daar ondanks een verdienstelijke poging niet in. Dat houdt ook in dat de prent even snel vergeten als bekeken is. Beeld en geluid halen het niveau dat je verwacht van een recente release, maar de extra's vallen wat tegen.