FILM
In het begin van hun loopbaan haalde de pers regisseurs Paul Thomas Anderson en Paul W.S. Anderson nog wel eens door elkaar, maar dankzij een radicaal verschillend carrièrepad zal dat anno 2009 niet zo snel meer gebeuren. 'Thomas' wordt namelijk beschouwd als een van de grootste jonge Amerikaanse cineasten van zijn generatie en kan pochen met diverse Oscar-nominaties. De Brit 'W.S.' bezit niet het talent van zijn naamgenoot - in de verste verte niet - maar maakt dat ruimschoots goed door hardere en luidere films te maken dan wie dan ook in de hoop zo op te vallen. Meestal leidt dat tot draken van prenten die sciencefiction, pulp en geweld in hoogst onstabiele doses mengen. Af en toe levert het echter een film op die nog het best als domme maar entertainende leut te omschrijven valt. Voor het eerst gebeurde dit bij Paul W.S. Anderson met Event Horizon. Elf jaar later slaat de bliksem opnieuw in, ditmaal voor Death Race.

Dat de film geen klassieker zou worden, stond feitelijk al bij voorbaat vast. Death Race is namelijk een remake van een goedkope Roger Corman-film uit de jaren zeventig die bol stond van het gratuite naakt en keiharde geweld. Geheel eigen aan de Amerikaanse maatschappij van vandaag blijft het geweld behouden, maar is er van naakt - laat staan dat van het gratuite soort - geen spoor. Protagonist is Jensen Ames, een ex-speedwayracer die na de valse beschuldiging van moord op zijn vrouw onschuldig in de gevangenis belandt. Daar wordt hij meteen door de ijzige directrice gerekruteerd om als piloot deel te nemen aan Death Race, een bloederige autowedstrijd waaraan 9 gevangenen deelnemen en de enige overlevende de vrijheid krijgt, onder het toeziende oog van tientallen miljoenen pay-per-viewkijkers. Tijdens deze race tracht Ames niet enkel in leven te blijven, maar probeert hij ook te achterhalen welke rol de gevangenen en de directie speelden in zijn valse veroordeling. Want dat dit het geval is, staat voor hem buiten kijf.

Clichés vliegen over en weer in Death Race - de hardvochtige directrice, gevangenen met een goed hart, grauwe leefomstandigheden - maar voor de verandering draagt dat net bij tot de sfeer. Want hoewel de makers luidop beweren dat ze een A-film maken, is de prent qua aanpak, uitvoering en atmosfeer (maar niet qua budget) een B-film pur sang. Eentje aangepast aan de tijd bovendien, waarbij de belangrijke racesegmenten begeleid gaan met een voice-overstem die zo lijkt weggeplukt uit een afgrijselijke realityshow. Zo sluipt er onverhoeds toch wat sociaal-culturele kritiek in Death Race, kritiek die echter zo banaal en ongeïnspireerd is dat ie meteen weer verzuipt in het oorverdovende geronk van de motoren, de talloze vloeken en de onheilspellende grimassen van de gevangenen. Meeslepend verteld in Andersons gepatenteerde hyperkinetische regie, krijgt de kijker geen moment de tijd om zich te vervelen, waardoor ook de plotgaten en geografisch vaak moeilijk te volgen racesegmenten met de mantel der liefde bedekt worden.

De rol van protagonist Ames wordt vertolkt door dé lieveling van de moderne actiejunkies: Jason Statham. De Britse acteur heeft een beperkt talent als acteur, maar die ene gelaatsuitdrukking waar hij goed in is, slaat ook in Death Race perfect aan. Hij is geloofwaardig als een onbehouwen racer én als een vader die niets liever wil dan de gevangenis te verlaten om te worden herenigd met zijn dochtertje. Ook Tyrese Gibson past perfect in het plaatje als een rivaliserende racer die al dan niet tot een bondgenoot zal uitgroeien. Nieuwkomer Natalie Martinez  zal het hart en de hormonen van menige jongeman op hol doen slaan, maar of ze acteertalent heeft , dat valt moeilijk af te leiden uit haar stereotiep geschreven rol. Deze drie vertolkers horen van nature thuis in Death Race, maar namen die je niet zou verwachten zijn klasbakken als Joan Allen en Ian McShane. McShane houdt zich goed staande in de rol van een mentorachtige mechanicien, ook al komt hij niet in de buurt van een iconische vertolking als die van Al Swearengen. Allen daarentegen - drievoudig Oscar-genomineerde én niet vies van actie, zoals bleek uit haar optreden in de Jason Bourne-films - zet een afgrijselijke directrice neer. En dan heb ik het over zowel het karakter als de acteerprestatie.

Was ik verbaasd zoveel te genieten van Death Race? Absoluut! Misschien had het te maken met het feit dat ik - gezien het oeuvre van de cineast - een autowrak van een prent verwachtte, maar alles aan de film valt verduiveld goed mee. Kunst is dit niet, entertainment van het hoogste niveau evenmin, én toch ga je volledig op in de kinetische actie, amuseer je je met gratuite oneliners en applaudiseer je voor de wijze waarop enkele acteurs een monotone rol toch dimensie kunnen geven. Death Race is een remake waarop Roger Corman himself trots zou zijn geweest en hoewel dat niet noodzakelijk als compliment hoeft te tellen - ik weet bijvoorbeeld zeker dat Corman trots is op àl zijn films als producent, zelfs de meest afgrijselijke - bedoel ik het wel degelijk als schouderklopje. De film raad ik dan ook aan iedereen aan, of ie nu doorgaans slechte of goede smaak in films heeft. Om ten volle van Death Race te genieten, moet echter aan één voorwaarde voldaan worden: neem Paul W.S. Anderson recentste film vooral niet serieus.

BEELD EN GELUID
Aangezien de regisseur graag toont dat hij een fan is van techniek in zijn films, hoeft het niet te verwonderen dat de technische standaard van deze Blu-ray bijzonder hoog ligt. De prent is gedrenkt in grauwe kleuren, maar toch tovert de disk een gevarieerd palet grijstinten tevoorschijn. Scherpte en contrast scoren uitstekende punten en uiteraard zijn grain of printbeschadigingen nergens aanwezig. Ook het geluid is prima. De ontploffingen en crashes worden dynamisch uit alle boxen richting de kijker geslingerd in een voortreffelijke DTS-HD-mix. Het enige wat er feitelijk aan te merken valt op zowel beeld als geluid is dat ze voorspelbaar zijn in hun uitstekendheid.

EXTRA'S
Hoewel de bonussectie zeker geen hoogvlieger is, moet je Universal nageven dat ze tenminste proberen de mogelijkheden van Blu-Ray ten volle te benutten. Aan de traditionele kant heb je een Audiocommentaar van regisseur en producent, The Making Of Death Race (19 min.) en stuntsfeaturette Behind the Wheels (7 min.). Ook relatief standaard - maar professioneler en uitgebreider dan dvd ooit zou aankunnen - zijn een Picture-in-picture-mogelijkheid (met talloze raadpleegbare extra's tijdens de duur van de film) en Tech Specs (waarbij je tijdens de races met live scoreborden en infofiches kan goochelen). Voor de mensen die hun Blu-ray's eerder bekijken op PC of spelconsole dan op een reguliere speler, zijn de BD-Live-features het interessantst. Hier kan je immers je eigen race monteren en je eigen filmcommentaar inspreken om die vervolgens met de ganse internetcommunity te delen. Opgelet: niet elke Blu-rayspeler kan de U-Controlsegmenten en de BD-Live-features aan. Zelfs met een firmware-update lukte het mij bijvoorbeeld niet om picture-in-picture te activeren.

CONCLUSIE
Death Race zou geen spek voor mijn bek mogen zijn, maar het kinderlijke enthousiasme waarmee de makers deze B-filmremake injecteren, maakt je op een amusante manier weerloos tegenover alle stereotiepe elementen van de prent, van de kartonnen personages tot de slecht gefilmde actiescènes en het voorspelbare scenario. Beeld en geluid halen een uitstekend niveau, terwijl de bonussectie gerust iets meer voorgekauwde extra's had mogen bevatten i.p.v. te focussen op interactiviteit.