FILM
Verboden Te Zuchten is een van de laatste Vlaamse films die gedraaid zijn voor het Vlaams Audiovisueel Fonds de lokale film een nieuw élan en vernieuwde hipheid gaf. De prent vertoont dan ook alle tekenen van wat er tot aan het nieuwe millennium fout zat in de Vlaamse film. Alex Stockman, vooral bekend als filmrecensent voor Humo, grossiert nameljk in grote ideeën en intrigerende verhaalpistes, maar houdt nauwelijks rekening met de kijker in zijn verwoede pogingen om zijn concepten tot een coherente, tragikomische film te kneden. Verboden Te Zuchten is dan ook vooral sinema met een progressieve s: wellicht interessant voor mensen die voortdurend met hun hoofd in hun eigen gat zitten, maar te excentriek, nietszeggend en pseudokunstzinnig voor de rest van de wereld.

De plot steekt van wal wanneer hoofdpersonage Joris op het laatste moment niet beslist naar Portugal te reizen na een afgesprongen relatie, maar in een hotel vlakbij het Brusselse Zuidstation zijn intrek neemt. Familie noch vrienden hebben daar weet van, zodat Joris een tijdlang volledig incognito door de anonieme hoofdstad kan zwerven. Tijdens deze tochten komt hij in contact met een aantal mensen van wie hij hoopt dat ze hem meer inzicht kunnen geven in het slijten van onze godverdomde dagen op deze godverdomde bol: een gepensioneerde arts met een mening over alles, een jong meisje met de maturiteit van een grande dame en vooral een aan gecontroleerde amnesie lijdende jongedame met wie hij snel en irrationeel een sterke band kneedt.

Het verhaal is zo flinterdun - net als de emotionele weg die de protagonist moet afleggen van begin tot einde van de prent - dat de nevenpersonages een cruciale rol toegedicht krijgen. Verboden Te Zuchten staat of valt met hen. Door goede acteurs te casten hoopte Stockman wellicht dat de balans zou overslaan richting 'staan'. Helaas kunnen zelfs een stel klasbakken niet voorkomen dat de prent valt met de nevenpersonages. Senne Rouffaer (in zijn laatste filmrol) geeft meer diepgang aan de gepensioneerde arts dan het karakter verdient, maar hij kan niet verhullen dat het personage net als de andere karakters een ijle luchtbel is die elk moment uit elkaar kan spatten. Een ander Vlaams icoon, Josse De Pauw, heeft een korte en overbodige scène als vader van hoofdpersonage Stefan Perceval. Die oefent zich vooral in emotieloos kijken en passief de actie ondergaan, waardoor hij op de duur meer en meer weg heeft van een moderne variant op Kuifje - even saai maar dan zonder diens zin voor initiatief. Beter brengt Stefanie Bodien het er vanaf: als Joris' vrouwelijke tegenpool is ze een even groot enigma als hijzelf, maar bezit ze tonnen meer charisma.

Wat de kracht had kunnen en moeten zijn van Verboden Te Zuchten - de acteurs - blijkt bijgevolg een scheet in een fles te zijn. Gelukkig maakt de fotografie veel, zoniet alles goed. Alex Stockman is een Brusselaar in hart en nieren en zijn liefde voor de stad heeft hij gekanaliseerd in deze film. Passend op pellcule vastgelegd in een grauw, korrelig zwart-wit dat de reputatie van de Belgische hoofdstad evoqueert, gidst de regisseur je door de straten en steegjes, door de kroegen en over de markten van Brussel. Als we de saaie Joris even wegcijferen, is Brussel dan ook de échte protagonist van Verboden Te Zuchten. Al wie ooit in de stad gewoond of geleefd heeft, zal zich probleemloos kunnen vinden in de monochrome, maar gelaagde visie die cameraman Michel Baudour op het scherm drapeert. De begeleidende muziek van de hippe Daan en het consequente gebruik van zowel Nederlands als Frans in de dialogen, het draagt eveneens bij tot de liefdevolle maar eerlijke sfeer.

Als puntje echter bij paaltje komt, is Verboden Te Zuchten vooral een film die Alex Stockman voor zichzelf heeft gemaakt. Ja, hij weet het echte Brussel beter te verkopen dan de beste reclamecampagne, maar aangezien het hier om een fictiefilm gaat en niet om een stadsdocumentaire, kan je je afvragen of er wel een publiek bestaat voor deze prent. De bijzonder lage bezoekerscijfers bij de bioscooprelease van de film in 2001 waren al een indicatie en ondanks een aansprekende cover lijkt het weinig waarschijnlijk dat de dvd-release meer mensen zal kunnen boeien. In tegenstelling tot wat de titel aangeeft, is zuchten net datgene wat een potentieel publiek wél zal doen bij Verboden te Zuchten. Ontroeren, intrigeren of entertainen blijkt voor cineast Stockman een veel groter taboe.

BEELD EN GELUID
De prachtige zwart-witfotografie komt grotendeels mooi uit de verf in de dvd-transfer dankzij een sterk contrast en diepe zwarte tinten. Teleurstellend is echter dat de prent geen anamorfische transfer kreeg en dat de grove korrel van de pellicule het detail geregeld verloren laat gaan. De soundtrack verdient heel wat minder lof. De aparte elementen - geluidseffecten, muziek, dialogen - halen ruimschoots een voldoende op vlak van helderheid en dynamiek, maar de mix is vaak erbarmelijk, zodat muziek of geluidseffecten meer dan eens de dialogen naar de achtergrond wegdrukken.

EXTRA'S
De dvd bevat twee interessante extra's. In de vlucht (28 min.) is een kortfilm die Alex Stockman maakte in 1996 en die al de krijtlijnen bevat van wat zou uitgroeien tot Verboden te Zuchten. Verboden te Fietsen (31 min.) is een recent opgenomen interview met de regisseur, afgewisseld met fragmenten uit de film.

CONCLUSIE
Verboden Te Zuchten bevat een prachtige fotografie, maar heeft niet het verhaal of de personages om de kijker gedurende lange tijd te boeien. De prent is eerder de noodzakelijke uiting van de creativiteit van de maker dan een film die een groter publiek voor ogen heeft. De beeldkwaliteit is (op grain na) prima, maar de soundtrack heeft te lijden onder een slechte mix. De bonussectie bevat slechts 2 items, maar die intrigeren wel.