Soms krijgen we het gevoel dat we onszelf een decoratie moeten toekennen voor moed en zelfopoffering. Deze avond, bijvoorbeeld, waarop we speciaal voor U naar America's Sweet­he­arts hebben gekeken om U vervolgens te kunnen aanraden om in een zo wijd mogelijke boog om dit amechtige vehikel heen te lopen, is zo'n gelegenheid. De film kreeg aan de box-office niet al te beste kritieken, maar we proberen in onze visie altijd zo objectief mogelijk te zijn. Echter: deze krampachtige larie en apekool is nog tien keer erger dan de slechtste recensie die U totnogtoe gelezen hebt. We weten allemaal dat Julia Roberts zich regelmatig tot dergelijke pseudo-romantische commerciële prut laat verleiden, en Billy Crystal is ook niet dadelijk iemand die je met diepgravende karakterrol­len asso­cieert - alhoewel de hysterische groene voetbal Mike Wazowski in Monsters Inc. hem op het lijf geschreven is. Dat een actrice als Catherine Zeta-Jones zich inlaat met dergelijke nonsens is echter een volstrekt nieuw gegeven, en haar rol is dan ook een absoluut diep­tepunt in haar carrière. Bon, de film zelf dan. Die opent met een bijzonder flauwe compilatie van enkele films waarin het koppel Gwen en Eddie zogezegd in hebben "geschitterd", en daarna gaat het - om het met het personage van Kevin Spacey in American Beauty te zeggen, alleen nog maar bergaf. Op gegeven moment zegt John Cusack bij de première van Weidmann's film: "You know those times you look at a film and think 'where did the money go'?" Ik had het zelf niet treffender kunnen formuleren. De film is een samen­raapsel van puberale grappen, hysterische overacting - waarin vooral weer Zeta-Jones erin slaagt om zonder overdrijven de slechtste vertolking van haar leven te geven - en een scenario dat rammelt als een pneumatische boor. De (enige) gag die over de lengte van de film wordt uitgesponnen is dat Billy Crystal de pers enkele dagen moet bezighouden om niet te moeten toegeven dat ze geen film hebben. De situaties die daaruit ontstaan zijn niet alleen ongeinig - U weet wel, knokpartij in een restaurant, iemand krijgt een cactus in zijn kruis, iemand anders een dobermann, en een paar gratuite masturbatie-grappen - maar het sfeertje dat de film uitademt is er één alsof regisseur Joe Roth van zichzelf vindt dat hij dé ultieme komedie heeft geschreven. Het romantisch verhaaltje is ook al zo'n Roberts-achtig onding, waarbij je als kijker al na vijf minuten weet hoe alles uiteindelijk gaat aflopen. En als U als filmliefhebber hoopte een bijtende satire voorgeschoteld te krijgen over de werking van filmstudio's, kunnen we U ook wat dat betreft teleurstellen: verder dan een paar stomme clichés en roddels die zo uit een willekeurig nummer van het gespecialiseerde vakblad Story (of Privé, voor de Nederlanders) hadden kunnen komen, reikte de kennis van de regisseur blijkbaar niet. Heeft hij al wel eens een filmstudio van binnen gezien, feitelijk? Ik wel, en ik denk hij niet.