Als we terugkijken op het succes van de Austin Powers-films, dan is het opmerkelijk om vast te stellen dat de eerste film uit de reeks (Austin Powers: International Man Of Mystery) geen instant hit bleek te zijn. De populariteit groeide eerder op het kleine scherm, een medium dat eigenlijk beter aansluit bij dit soort films. Dit langzaam opgebouwde succes resulteerde in een sequel (The Spy Who Shagged Me) die heel wat grappen evenals castleden uit de eerste film recycleerde met uitzondering van Heather Graham ter vervanging van Elizabeth Hurley. Als kers op de taart voegde Mike Myers nog een nieuw personage aan zijn repertoire toe, met name de misnoegde Schotse slechterik Fat Bastard. Aangezien de eerste film een behoorlijk publiek had weten te bereiken, was The Spy Who Shagged Me een instant hit en dus kon men aan het werk voor het derde deel Austin Powers In Goldmember.

En wat brengt dit derde deel? Juist ja, meer van hetzelfde. Net zoals bij The Spy Who Shagged Me hergebruiken de makers het merendeel van de grappen en de cast en introduceert men een nieuw personage. De vraag is of we eigenlijk wel nood hebben aan eenzelfde film op andere locaties en of Myers er niet beter aan had gedaan om een nieuw project op poten te zetten. Gelukkig draait hij er zijn hand niet voor om om met zichzelf de draak te steken en voegt hij scènes toe waarin de grap erin bestaat om te lachen met het feit dat we dezelfde grap in de vorige films al gezien hebben. Hoewel we zo’n zelfparodie als humor best wel kunnen pruimen, moeten we ook toegeven dat we gewoon de vorige films kunnen herbekijken om met dezelfde grappen te lachen.

Om dat gevoel van déjà vu enigszins tegen te gaan, probeert Myers de losse eindjes van de vorige delen aan elkaar te knopen met de toevoeging van kleine wendingen en onthullingen. De aanwezigheid van Michael Caine in de rol van Austins vader Nigel Powers is wellicht het opmerkelijkste wapenfeit. De luchtige prestatie van Caine is best prettig om zien, maar legt tegelijkertijd het grootste probleem van de film bloot, want deze “grote” onthulling betekent relatief weinig in het geheel omdat Myers zijn personages hoofdzakelijk creëert op basis van eenvoudige tics en catchphrases. De nieuwe slechterik Goldmember is daar een goed voorbeeld van. Tot dan toe kon Myers zich dat nog permitteren, maar nu dreigt het stilletjes aan te vervelen en zelfs afbreuk te doen aan al het voorgaande.

Gelukkig begint zich dat pas op het einde te manifesteren en fans van de eerste twee films worden wederom op hun wenken bediend met tal van geslaagde grappen. De openingsscène bijv. met cameo’s van onder andere Tom Cruise, Gwyneth Paltrow, Kevin Spacey en Danny DeVito is bijzonder goed geslaagd. Beyoncé Knowles brengt het er redelijk vanaf in de rol van Austins sidekick Foxy Cleopatra, al slaagt ze er gezien haar beperkte ervaring niet volledig in om Elizabeth Hurley en Heather Graham te doen vergeten. Wat Myers betreft blijft Dr. Evil één van zijn meest geslaagde personages, maar net zoals bij The Spy Who Shagged Me, lijkt zijn bereik beperkt, want bij Goldmember stellen we hetzelfde probleem vast als bij Fat Bastard: aanvankelijk zijn het leuke personages, maar na drie of vier keer hebben we het wel gehad.

BEELD EN GELUID
Een scherp beeld, aantrekkelijke kleuren, een goed zwartniveau, veel detail, geen noemenswaardige tekortkomingen en ga zo maar door. Veel meer hadden we niet kunnen vragen van de 2.35:1-transfer. Een degelijke DTS-HD Master Audio 5.1-geluidstrack vervolledigt dat mooie plaatje met een nette weergave van de dialogen, aangevuld met een stevige soundtrack en zo nu en dan ook agressieve geluidseffecten.

EXTRA’S
Behalve een paar crosspromotionele trailers van bedenkelijke kwaliteit, bevat deze Blu-ray geen bonusmateriaal. Er is zelfs geen menu voorzien.

CONCLUSIE