FILM
In de uitgestrekte woestijn bosgebieden van Tatooine Alegaësia zijn we getuige van de queeste van de jonge boerenzoon Luke Skywalker Eragon (de essentieel niet over enige voorgaande acteerervaring beschikkende jonge snaak Mark Hamill Ed Speleers), die aanvangt na een noodkreet van prinses Leia Arya (Sienna Guillory) van Alderaan Ellesméra. Leia Arya heeft hem twee droïds een drakenei toevertrouwd alvorens ze in handen is gevallen van Darth Vader Durza (Robert Carlyle), de rechterhand van de sadistische keizer Palpatine koning Galbatorix (John Malkovich), die samen de hoeders van de staat, de orde der Jedi Drakenrijders hebben afgeslacht. Wanneer Lukes Eragons oom Owen Garrow (Alun Armstrong) door de stormtroopers Ra'zac van de Sith Lord Shade Darth Vader Durza wordt vermoord, heeft hij geen andere keuze meer dan de wijk te nemen met zijn mentor, de oude wijze Obi-Wan Kenobi Brom (Jeremy Irons). Obi-Wan Brom vertrouwt Luke Eragon toe dat hij zelf de laatste overlevende van de Jedi Drakenrijders was, en dat met Luke Eragon mogelijk een nieuwe generatie is opgestaan die de keizer koning kan onttronen. Daartoe moeten ze zich bij de rebellen de Varden, onder leiding van Mon Mothma Ajihad (Djimon Hounsou), voegen op de ijsplaneet Hoth in het Beor-gebergte om daar de finale confrontatie met het leger van Darth Vader Durza aan te gaan. Koppig als hij is wil Luke Eragon eerst prinses Leia Arya uit de handen van Darth Vader Durza redden, en hij krijgt daarbij de hulp van het eerder schimmig te noemen marginale randfiguur Han Solo Murtagh (Garrett Hedlund). Bij de strijd verliest Obi-Wan Brom zijn leven in een duel tegen Darth Vader Durza, en Luke Eragon zal vanaf dan moeten zien dat hij op zijn eentje de erfenis van de Jedi Drakenrijders kan voortzetten.

Zoals U wellicht uit de vorige paragraaf kan opmaken is het scenario van Eragon (merk op dat de naam van het hoofdpersonage slechts één letter van het woord "dragon" verschilt) niet echt het origineelste fantasyscript aller tijden, en dan druk ik me voorzichtig uit. Meer nog, de jonge auteur Christopher Paolini die al vanaf zijn 17de begon aan het toevertrouwen van zijn Inheritance-trilogie op papier heeft ongeveer de hele rek fantasy uit de bibliotheek van zijn geboortestadje in Montana leeggeplunderd, alvorens zelf een scenario neer te pennen dat zowat alle clichés deelt met zowat alle grote fantasywerken uit de literaire geschiedenis. Gesteund door zijn trouwe fanbasis kende zijn carrière vervolgens een gelijkaardige wending als die van de Britse schrijfster J.K. Rowling: instant succes en een resem contracten op zak voor vervolgromans, met een onbegrensd vertrouwen van de uitgever; Rowling had bij de eerste verfilming nog maar drie van haar zeven boeken af, van Paolini was op het ogenblik van verfilming alleen nog maar het tweede deel, Eldest, verschenen. Rowling's leerling-tovenaar Harry Potter brengt het er toch iets beter vanaf op het filmscherm, mee door de schier onuitputtelijke bron van ideeën die de auteur aanlevert, waar Paolini - net als zijn hoofdpersonage overigens - toch nog niet tot voldoende rijping is gekomen. Ook voor regisseur Stefen Fangmeier - eerder special effects-animator bij toch redelijk klinkende en uiteenlopende films als Terminator 2: Judgment Day, Signs, Jurassic Park en het Jim Carrey-vehikel Lemony Snicket's A Series Of Unfortunate Events - en voor hoofdacteur Ed Speleers was Eragon een debuut, wat ons gelukkig stemt, want dan kunnen ze alleen nog maar van hun fouten leren. Fangmeier heeft wel een zeker jeugdig enthousiasme waarmee hij een big budget blockbuster mee heeft trachten te scoren, en 95 % van het budget is zo te zien opgegaan aan een overweldigend vuurwerk aan speciale effecten, waarin zelfs niet echt essentiële scènes van een paar seconden lang uitgebreid bestudeerd zijn geweest vooraleer er één centimeter pellicule werd geschoten, maar alhoewel Eragon een zeer entertainend spektakel is, is de diepgang praktisch nihil. Het is teleurstellend om te merken dat met het geschreven materiaal van Paolini, dat ondanks de overload aan stereotiepen overigens niet moet onderdoen voor het gros van de fantasy, niet veel werd gedaan, want originaliteit is in dit genre vaak ver te zoeken, alhoewel het me persoonlijk nauw aan het hart ligt. Jeremy Irons, die zijn ingesluimerde carrière een indrukwekkende boost gaf met Kingdom Of Heaven, en vooral John Malkovich, doen geen moeite om hun respectievelijke rollen een attractieve flair mee te geven, en het feit dat ze van het scherm gespeeld worden door Rachel Weisz, die in deze prent alleen te horen is als de stem van de draak Saphira, spreekt boekdelen. Vooral de negatieve houding van Malkovich, die zijn lijnen uitbalkt en daarbij nét nog niet in slaap valt, laat me hopen dat zijn gage in verhouding tot de geleverde prestatie was - wat in dit geval betekent dat hij nog geld heeft moeten bijbetalen om in deze film te mógen meespelen. Zelfs soulzangeres Joss Stone, die een zeer kleine bijrol in de film speelt als zieneres Angela, heeft véél meer uitstraling.

"Overhaast", dat is misschien nog het woord dat als eerste associatie in me opkomt bij het zien van de film. Saphira de draak op ongeveer tien seconden tijd volwassen wordt, zónder dat er in de film wordt aangegeven dat hier een zekere tijd over gaat (integendeel, Eragon loopt haar achterna in wat duidelijk één sequens is) is maar één van de voornaamste continuïteitsfouten die de film teisteren. Scenarist Peter Buchman, die het boek van Paolini aanpaste tot filmscenario, en die nochtans net als Steve Kloves bij de Harry Potter-anthologie op voorhand inzage kreeg in de synopses van de nog te verschijnen delen, en daarvoor zelfs contractueel geheimhouding moest zweren, zal zich er bij een tweede deel flink mogen uitlullen hoe het komt dat bijvoorbeeld personages als Katrina of de Twins in het eerste deel niet voorkomen, dus mogelijk moeten we hier de steen naar Fangmeier zijn hoofd smijten. De stroeve dialogen blijven echter geheel voor rekening van Buchman. Ook het vliegend beest van Durza schijnt uit het niets - en al helemaal niet uit het boek van Paolini - te verschijnen, en afgezien van de spectaculaire dodge fight komt de afwikkeling van het luchtduel tussen Eragon en Durza wat als een anticlimax. Hier en daar maakt Fangmeier wel de juiste keuzes: als hij ook nog bijvoorbeeld de elfenkoningin Arya puntoren had meegegeven zoals in het boek, hadden de erven van Tolkien hem ongetwijfeld helemaal een joekel van een proces wegens plagiaat aan zijn broek gesmeerd. De scène waarin Durza zijn leger toespreekt vanop een verhoog, is overigens zó uit Lord Of The Rings gepikt, dat in een dergelijk proces Peter Jackson zich maar wat graag burgerlijke partij zou stellen, en een goeie kans maakt om met een financiële compensatie naar huis te wandelen. Het enige wat Fangmeier juridisch zou kunnen redden is als hij George Lucas en Peter Jackson tegen elkaar laat opbieden wie van hen twee het meest geplagieerd is geworden.

Op technisch gebied kent Fangmeier zijn vak, waarbij hij een uitgebalanceerde mix van computeranimatie en echte decors, grotendeels opgetrokken in Hongarije, aflevert. Visie, originaliteit en humor zijn alvast drie eigenschappen die hem pijnlijk ontbreken. Eragon is duidelijk geconcipieerd voor een jonger publiek dat de leeftijd van Paolini had toen die aan zijn boeken begon, en het kind in mij kan een ongecompliceerd heldenavontuur altijd wel smaken. Als Fangmeier zich ooit echter wil wagen aan een verfilming van Eldest, zal hij toch voorafgaand een periode van zelfreflectie kunnen gebruiken, om te leren dat speciale effecten alleen niet volstaan voor een goed opbrengende spektakelfilm. De niet te lange speelduur van de film maakt het geheel ondanks de vele, vele, vele, vele plotgaten toch nog genietbaar als je er niet te lang blijft bij nadenken. Er zijn minder aantrekkelijke alternatieven om uw zaterdagavond te spenderen.

BEELD EN GELUID
Eragon verscheen eerder al op dvd. De beeldpresentatie is redelijk, onttrokken van een maagdelijk ongerepte source waarin kleuren en zwarting goed tot hun recht komen. Toch is de film soms nogal donker en lijken sommige nachtelijke scènes wat aan de zachte kant. Vooral wanneer er nog eens een blik speciale effecten wordt opengetrokken, vloekt de zachtheid van het beeld wat met de rest van de film. De DTS-HD MA-track is redelijk gedetailleerd, alhoewel de film zeker in het begin moeite heeft om het juiste evenwicht te vinden. De actie komt in de film pas later op gang, wat ongetwijfeld één van de voornaamste redenen is. De strijd tussen de Varden en de Ra'zac, waarbij Eragon op zijn draak vliegt tussen de zoevende pijlen door is waarschijnlijk de beste scène. Het volume is redelijk beperkt, wat dan weer het evenwicht ten goede komt.

EXTRA'S
De Blu-ray is typisch weer een cash in quick Fox-product zonder bonusmateriaal. Enkel cross-promotionele trailers: beschamend! Zelfs het audiocommentaar dat op de US-versie terug te vinden is, is eraf gekieperd.

CONCLUSIE
Alhoewel Eragon de fantasyliefhebbers danig in vervoering zal kunnen brengen, is het niet dadelijk een vernieuwende of baanbrekende film. De technische prestatie is okee zonder te schitteren, maar de hoeveelheid bonusmateriaal is, vergeleken met de goed gevulde dvd-versie, te schandelijk voor woorden.