FILM
Chicken Little (Zach Braff) heeft het bruin gebakken. Hij heeft het dorp in paniek bij elkaar geroepen omdat de hemel op zijn hoofd zou neerstorten, waar het om een ordinaire eikel bleek te gaan. Zijn grapje is niet ongemerkt voorbij gegaan, er wordt zelfs druk genegotieerd over de filmrechten, en al wat vader Buck Cluck (Garry Marshall) kan doen is zijn hoofd in de grond steken van plaatsvervangende schaamte. Na een jaar begint één en ander echter te slijten, en vooral wanneer Chicken Little de ster van een lokaal baseballtoernooi wordt, schijnen zijn kansen te keren. Wanneer hij echter op een avond met zijn vriendjes een UFO spot, en ermee dreigt het aan de grote klok te gaan hangen, is het gevaar niet onbestaand dat de geschiedenis zich zal herhalen.

Toen Disney en Pixar nog geen innig samenwerkingsverband hadden, Lasseter nog niet aan het hoofd stond van de Disneycorporatie en de studio wanhopig was om ook een computeranimatiefilm af te leveren om het succes van Pixar na te bootsen, rolde deze mislukking uit hun studio's. De inspiratie was ver zoek, men heeft voor het scenario een oude cartoon uit de prehistorische pioniersjaren van de tekenfilmgigant opgerokken tot een avondvullende activiteit. Chicken Little is een film, naar goede gewoonte gevuld met pratende knuffeldiertjes en overgoten met een moreel dik gebonden sausje, waar uw kinderen geheid na vijf minuten kijken een onherstelbare vorm van ADHD aan overhouden, doordrenkt van vals sentiment - zucht, alweer een kut-baseballfilm - naar voor gebracht door onsympathieke personages zoals een klein kuikentje met een stem van een doorzopen alcoholist, en zijn vriendjes, waaronder een varken dat Engels spreekt als een Oostduitser. Het is moeilijk in te schatten welke toer men met Chicken Little wilde opgaan, en zelfs als de aftiteling al loopt ben je je die vraag nog aan het stellen. Het resultaat was zowel op commercieel als op artistiek gebied een flop, en zonder de inkomsten uit de afgeleide speelgoedmerchandise zou het nog een financiële kater zijn geweest ook. De krampachtige pogingen om hip en trendy over te komen, zoals Little die op de aftiteling naar het publiek komt zwaaien, komen zodanig geforceerd over dat ze juist het tegengestelde effect bewerkstellingen. Daar komt helaas nog eens bij dat het scenario een warrig boeltje is waarbij denkelijk elke scenarist vijf minuten mocht pitchen, en het geheel dan in willekeurige volgorde is aan elkaar geplakt. De overschakeling naar computergeanimeerde films ten nadele van de handgetekende features was alleszins de domste zet in tijden. Het heeft tot Bolt geduurd, niet toevallig daterend van nadat John Lasseter het creatieve roer heeft overgenomen, vooraleer Disney op dit vlak iéts heeft gepresteerd dat het vernoemen waard is, en de terugkeer naar de oude stijl met The Princess And The Frog is zeker een stap in de goeie richting.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze Blu-ray is vrij goed: het beeld is stabiel, de kleuren vormen een smaakvolle combinatie, alhoewel het zeker niet het meest heftige toonbeeld van levendigheid aller tijden is, en textuur zoals de veertjes van Chicken Little zijn netjes afgewerkt. Deze van digitale bron afkomstige film ziet er maagdelijk utit, waarbij alle kleine details tot hun recht komen. Alleen ziet de aflijning van de schaduwen er soms een beetje te onnatuurlijk en kunstmatig uit. De Dolby Digital 5.1-track en de PCM-track schieten net iets te kort in de details, zoals het gebruik van de bassen. Er is duidelijk gekozen om de achtergrondmuziek te laten prevaleren - met daar nog wat gratuite nummers van REM en de Spice Girls doorgemixt - over het bouwen van een uitgebreid geluidslandschap, en da's een beetje te betreuren. De dialogen klinken helder verstaanbaar, alhoewel het geheel soms kraakt onder zijn eigen luidheid.

EXTRA'S
De selectie aan extra's valt nogal tegen. Naast acht verwijderde scènes (28 min.) die zich in verschillende stadia van afwerking bevinden, krijgen we twee videoclips, waarvan eentje met een karaoke-optie, en drie spelletjes. Daarnaast is er een 18 minuten durende documentaire Hatching Chicken Little: The Making of the Movie waarin regisseur Mark Dindal en producent Randy Fullmer een bliksembezoek doorheen de productie leiden. Wat echter de disk nog enigszins de moeite waard maakt is een audiocommentaartrack van Dindal, Fullmer en speciale effecten-supervisor Steve Goldberg, waarin wijselijk rond de hete brij wordt gedraaid dat de film niet echt het succes was waar Disney op gehoopt had, en toch voldoende inzicht wordt verschaft in het ontstaansproces van deze CGI. Wat wél nog een leuke extra is, is de Filmmakers Q&A, een optie waarbij je de film kan onderbreken voor een paar korte antwoorden op specifieke vragen over het maken ervan.

CONCLUSIE
De berg heeft een muis gebaard, en het Huis van de Muis had voor hun tweede CGI-film (na Dinosaur) toch de lat wat hoger mogen leggen dan dit bedroevend lage niveau. Chicken Little is een té hyperkinetische film zonder tijdloze charme.