7 Juli 2005. In de keuken van haar buitenhuisje in Guernsey ziet Elisabeth Sommers (Brenda Blethyn) op televisie de beelden van een reeks gelijktijdig aanslagen van moslimterroristen in Londen: de metro en een aantal dubbeldekkerbussen worden tijdens de drukke ochtendspits getroffen. 57 mensen komen om, 700 anderen zijn licht tot zwaar verwond en worden naar ziekenhuizen in Groot-Londen gebracht. Een beetje ongerust belt ze haar dochter Jane, studente in de Engelse hoofdstad, maar het enige wat ze te horen krijgt is de voicemail. Na twee angstige dagen en nachten houdt ze het niet meer uit en besluit ze om naar Londen te gaan om polshoogte te nemen. Ze komt in een multiculturele buitenwijk terecht boven het pand van een Pakistaanse winkelier. Ondertussen heeft ze talloze keren het nummer van haar dochter gebeld, zonder resultaat.

 

 

Een lange, magere zwarte man met grijzende dreadlocks, lichtjes hinkend en met een wandelstok in de ene en een tasje in de andere hand klopt op hetzelfde moment aan bij de plaatselijke politiepost. Hij is op zoek naar z’n zoon Ali na een telefoontje van diens moeder uit Afrika. Sinds de aanslagen heeft ze niets meer van hem vernomen. Ousmane (Sotigui Kouyaté), die z’n zoon sinds z’n vertrek naar Frankrijk, 15 jaar geleden, niet meer gezien heeft, kan evenwel geen beschrijving, noch een foto voorleggen en dus mag hij een formulier invullen... en wachten. Ook in de Moskee - waar Ali bekend is omdat hij er met z’n vriendin lessen Arabisch volgt - is hij sinds een paar dagen niet meer verschenen.

 

Tijdens haar zoektocht naar Jane kruist Elisabeth het pad van de Afrikaanse man die haar een foto toont van Ali in de Moskee. Naast hem zit Jane, die Ousmane herkend heeft van een poster die Elisabeth her en der in de wijk heeft opgehangen. Ze is geschokt en ze denkt aan een complot, een ontvoering door fundamentalistische moslims waarvan haar dochter het slachtoffer is geworden. Pas tijdens een confrontatie op het politiekantoor dringt het tot haar door dat ook Ousmane een verdwenen kind zoekt. Desondanks blijft Elisabeths argwaan groot. Ze heeft immers geen ervaring met mensen uit de Derde Wereld, op Guernsey hebben ze die nog maar zelden gezien…

 

Ousmane ontlopen blijkt een moeilijke aangelegenheid: op haar tocht langs de ziekenhuizen waar zwaar gewonde, niet geïdentificeerde slachtoffers verblijven, stoot Elisabeth voortdurend op de zwarte man die haar met een serene blik aanstaart, maar zwijgt en afwacht en net zoals zij blijft zoeken, de lijsten met overlevenden consulteert die dagelijks wordt uitgehangen en dan weer met dezelfde bus naar z’n goedkope hotelletje terugkeert. Inmiddels weet Elisabeth wat Ousmane al een paar dagen weet: Jane en Ali waren verliefd en woonden sinds een tijdje samen op Jane’s flatje. In Jane’s jasje vindt ze een paar foto’s van de tortelduifjes en in de hoek van de kamer staat een vreemd bolvormig snaarinstrument dat duidelijk van niet-Europese origine is. Als ze van Ousmane hoort dat hij terugkeert naar Frankrijk omdat z’n geld bijna op is, nodigt ze hem uit om Jane’s en Ali’s appartementje te delen, want het is ook een beetje van hem, oordeelt ze, hij heeft er dus ook recht op. Ze besluiten om hun koortsachtige zoektocht samen voort te zetten en er is goed nieuws: een reisbureau uit de buurt heeft het jonge stelletje tickets voor de snelle ochtendtrein van 7 juli naar Parijs verkocht.

 

 

Regisseur Rachid Boucharebs London River is een minimalistische film tegen de achtergrond van de moordende moslimaanslagen in Londen op 7 juli 2005, waarin hij de kijker een blik gunt op twee verschillende en nauwelijks convergerende werelden met als enige gezamenlijke doel het terugvinden van een kind. Elisabeth is protestants, dat toont de regisseur ons in een kort fragmenten over een kerkdienst op het eiland, en even later zien we Ousmane die ergens in Frankrijk in de richting van Mekka knielt om z’n gebeden op te zeggen. Ze zijn van verschillend ras, hebben een andere culturele achtergrond en spreken een andere taal, hij alleen steenkoolfrans, zij is gelukkig een beetje tweetalig, waardoor het contact iets makkelijker verloopt, maar waardoor Bouchareb ook het verdriet, het hare meer uitgesproken dan het zijne wegens een afstand van 15 jaar, maar daarom niet minder oprecht en gemeend, kan afwisselen met heel wat grappige momenten. Op die manier wordt het drama er niet zonder meer ingeramd, maar acceptabel en menselijk gemaakt en de toenadering vergemakkelijkt: Ousmane accepteert Elisabeths aanwezigheid zonder zich vragen te stellen, zij is aanvankelijk een bange blanke vrouw. De hoge aantallen buitenlanders in Londen verrassen haar, maken haar bang en onzeker. Hij is die confrontatie gewoon. Ze verschilt niet zo veel van wat hij in Frankrijk heeft leren kennen. Aanvankelijk gaan ze ieder hun eigen weg, hoewel het resultaat van hun zoektocht elke keer op precies hetzelfde neerkomt: blijvende onzekerheid en angst voor mogelijk slecht nieuws. Zij merkt het aan hem en hij uiteraard ook aan haar.

 

 

Die angst en onzekerheid drijft ze uiteindelijk naar elkaar toe. Het duurt een hele tijd voor het zover is, want regisseur Rachid Bouchareb weet welke enorme kloof Elisabeth moet overbruggen. Zij heeft nooit te maken gehad met buitenlanders, laat staan met lange, slanke negers met grijze dreadlocks die haperend, maar met vaste tred hun weg zoeken in de mallemolen van een land waarvan ze de taal niet spreken en de gewoonten en gebruiken nauwelijks kennen. Ousmane straalt sereniteit uit en rust, maar ook vastberadenheid en dat intrigeert Elisabeth en in het drama dat haar overkomt heeft ze behoefte aan steun en troost, want het noodlot trof haar eerder, nl. zo’n 20 jaar geleden toen haar echtgenoot omkwam tijdens de Falklandsoorlog. Hij heeft z’n dochtertje Jane nooit zien. Het initiatief tot toenadering komt dan ook helemaal van Elisabeth op het moment dat ze beseft dat Ousmane geen tegenstander maar een bondgenoot is. Heel voorzichtig wordt de zwarte Franse boswachter een compagnon de route en het is voorwaar een bizar gezicht, de kleine mollige blanke Engelse met het achterovergekamd haar en de lange piekzwarte kerel met z’n wandelstok aan haar zij.

 

Regisseur Rachid Bouchareb doet geen halsbrekende stunts om zijn materiaal op een unieke of verrassende manier te presenteren. Z’n camera registreert de zoektocht van z’n hoofdpersonages zonder veel franje. Z’n montage is al even zuinig en efficiënt. Flashbacks over Jane en Ali zijn niet aan de orde, want déze film gaat over Elisabeth en Ousmane en het respect dat ze voor elkaar leren opbrengen, voor hem schijnbaar een normale zaak, voor haar na een iets moeilijker opstapje.

 

BEELD EN GELUID
Regisseur Rachid Bouchareb kiest in London River voor een flets kleurenpalet waarbij de kijker de indruk krijgt alsof de film overbelicht is. De reden is niet helemaal duidelijk, zij dat  hem dat de kans biedt om in de donkere scènes meer details te tonen. Het ontsiert de film vooral in de natuurbeelden, maar het effect is pas goed zichtbaar in de opnamen van Elisabeth in haar lichtgrijze regenjas. De nuances van haar huid gaan helemaal verloren, anderzijds komen die van Ousmane uitstekend tot hun recht, terwijl bijv. de oranjebloesem op de achtergrond helemaal vervaagt. Het is een keuze en voor de kijker even wennen.  De print is evenwel vrij van ongerechtigheden en de transfer naar dvd is zo goed als perfect met behoud van details en een goed zwartniveau. Het geluid wordt u geserveerd in een stereoversie, maar dat is voldoende voor een dergelijke intimistische film. De mooie originele muziek is van de hand van de Israëlische componist Armand Amar die ook de muziek schreef voor Boucharebs vorige film Indigènes (2006), voor Le Couperet (2005) van Costa-Gavas en voor Va, Vis et Deviens (2005) van de Roemeense regisseur Radu Mihaileanu.

 

Een kort Interview met Brenda Blethyn, geïllustreerd met fragmenten uit de film en een aantal Andere Trailers die ook al bij het inschuiven van de disk automatisch opstarten.

 

London River van regisseur Rachid Bouchareb is een melancholische en aangrijpende film over het verlies van twee kinderen. Zonder het drama te overdrijven, slaagt hij erin de pijn en het verdriet zichtbaar te maken met af en toe een scheut humor als perfecte en zinvolle antithese. De stijl is rechttoe rechtaan en dat komt de film in dit geval ten goede, want diepmenselijk leed is nog het best gediend met een onopgesmukte benadering. Een kleine en ootmoedige film, desalniettemin een witte parel.