FILM
Na de spectaculaire recente flop van Nine is de musical weer ten dode opgeschreven. In 2010 en 2011 stond er voor het eerst sinds het begin van dit millennium zelfs geen prominente muziekfilm in de steigers bij de grote Amerikaanse studio's. Dat net Nine de spijker in de doodskist van het genre blijkt, is ironisch, want de makers van de film - producent Harvey Weinstein en regisseur Rob Marshall - waren acht jaar geleden verantwoordelijk voor het symboolstuk bij uitstek van de musicalrenaissance: Chicago rijfde immers bijna 200 miljoen dollar binnen aan de Amerikaanse box office en sleepte zes Oscars in de wacht, waaronder die voor beste film. Als liefhebber van het genre is het moeilijk om stevig van leer te trekken tegen de prent die haast op zijn eentje - nu ja, samen met Moulin Rouge - de musical weer aantrekkelijk maakte voor Hollywood. Maar een uitmuntende film is Chicago allerminst.

Nochtans schiet de prent sterk uit de startblokken. Tijdens de uitvoering van musicalklassieker All That Jazz wordt cabaretartieste Velma Kelly gearresteerd voor de dubbele moord op haar echtgenoot en haar zus. Ook aanwezig in de club op het moment van de arrestatie is Roxie Hart, die luidop droomt van een carrière à la Velma en in ieder geval een zekere, zij het onbedoelde, vorm van beruchtheid bereikt wanneer ze een maand later haar minnaar omver knalt. In de gevangenis ziet Roxie hoe Velma haar precaire situatie uitspeelt om na haar (verhoopte) vrijspraak grof geld te verdienen als de 'beruchte, zingende moordenares Velma Kelly'. Vastberaden om in de voetsporen van haar idool te treden, neemt Roxie de bekende advocaat Billy Flynn in de arm. via zijn manipulaties springt de pers al gauw op haar zaak, tot ergernis van Velma, die haar plaats op de één van de kranten voorgoed dreigt te verliezen en daarmee haar lucratieve post-gevangeniscarrière.

In dit eerste uur sleept de film je probleemloos mee in het jazzy Chicago van de jaren twintig. De scènes waarin niet wordt gezongen zijn gesitueerd in groezelige cellen en sjofele slaapkamers die de sfeer van de prohibitie treffend tot leven brengen. Het contrast is groot met de songs die zich dankzij een scenario-ingreep in het hoofd van Roxie Hart afspelen op theaterpodia die in kleurrijk licht baden. Deze afwisseling werkt goed, zeker als je weet dat de gemiddelde kijker geen ervaring heeft met personages die plots in zang en dans uitbarsten en die dus niet gemakkelijk in het verhaal zal stappen. Wat de betrokkenheid door de kijker vergemakkelijkt zijn de uitstekende songs in het eerste uur, van het eerder vermelde All That Jazz, via cipiersdeuntje When You're Good To Mama tot een opzwepende versie van het agressief-sexy Cell Block Tango. De beste acteursmomenten vinden we ook in dit eerste uur terug. Catherine Zeta-Jones lijkt geboren om de ijdele vamp Velma te spelen en hield er een terechte Oscar aan over. Richard Gere is heerlijk gladjes als advocaat Flynn en Queen Latifah steelt moeiteloos de show als het opportunistische hoofd van de cipiers. Zelfs de voor een keer niet overacterende Renee Zellweger komt prima uit de verf als de domme, maar door ambitie gedreven Roxie.

Helaas verdwijnt alle goodwill t.o.v. Chicago als sneeuw voor de zon eenmaal dat eerste uur achter de rug is. Musicals die hun origine in het theater vinden, zijn gestoeld op een structuur van twee akten en vaak is de tweede akt inferieur aan de eerste. Dat is wel het minste wat je hier kan zeggen. Vanaf het afgrijselijk ouderwets en ongeloofwaardig in beeld gebrachte nummer We Both Both Reached For The Gun - denk aan acteurs die poppen aan touwtjes spelen - verdwijnt zowat elke onderhuidse spanning omdat het drama geen progressie kent. Nooit twijfel je eraan dat Billy Flynn Roxie Hart vrij zal krijgen. Nimmer is het een echte vraag of Velma Kelly zichzelf weer naar de top zal katapulteren. Wat rest zijn een handvol ongeïnspireerde deuntjes die een extra visuele knauw krijgen omdat het trucje met de fantasiesequenties in het tweede uur uitgewerkt is. Af en toe kent de tweede helft van Chicago een emotionele opflakkering, het meest ontroerend wanneer een Hongaarse vrouw die onschuldig voor moord in de cel zit toch ter dood wordt gebracht. Haar executie is een zeldzaam moment van ingetogen kracht in een film die voor het overige grossiert in flashy filmtechnieken.

Dat Chicago het zo goed deed aan de kassa is dan ook niet verwonderlijk: de prent biedt laagdrempelig, instant entertainment voor een publiek dat anders een broertje dood heeft aan musicals. Dat subtiliteit en waarachtige emotie daarbij opgeofferd worden, lijken de makers er met plezier bij te nemen. Of het de reputatie van Chicago op lange termijn goed doet, is zeer de vraag. Nu al circuleert de naam van de prent in lijstjes van de slechtste Oscar-winnaars ooit. En meerdere kijkbeurten leggen zonder twijfel het overdreven populistische karakter van de film bloot. Maar voor het feit dat de film onrechtstreeks Sweeney Todd en Hairspray mogelijk maakte, kunnen we Chicago niet dankbaar genoeg zijn.

BEELD EN GELUID
Op het eerste gezicht oogt de transfer van Chicago uitstekend. Het opvallende kleurenpalet wordt erg mooi weergegeven, de contrasten komen prima uit de verf en voor de helderheid is vaak maar één woord: uitmuntend. Nadere inspectie legt echter een verrassend pijnpunt bloot: voor een recente film is er in een handvol scènes een excessieve hoeveelheid grain aanwezig. Dat heeft bovendien een weerslag op de gepercipieerde scherpte, waardoor in de beeldkwaliteit van Chicago hoge pieken afwisseld worden met (relatief) diepe dalen. Zo'n wisselvalligheid treft gelukkig niet de soundtrack. Die klinkt perfect: een fabuleuze dynamiek in de muzikale nummers, terwijl ook van de stillere momenten een onmiskenbare sfeer uitgaat.

EXTRA'S
Behalve een stel Trailers voor andere musicals bij het opstarten van de dvd bevat de disk geen extra's.

CONCLUSIE
Chicago brengt tijdens het eerste uur eventjes de gloriedagen van de grootse musical weer tot leven, maar glijdt daarna af naar het niveau van een behaagzieke prent, die elke dramatische ontwikkeling en muzikale innovatie schuwt. De beeldkwaliteit van deze Blu-ray is behoorlijk goed, maar reikt niet tot de enkels van de soundtrack die gewoonweg verbluft. Dat kan je niet zeggen van de kale bonussectie.