FILM
Jonge vrouw trekt met aftandse wagen en hond naar Alaska voor een job. Wagen klrijgt pech. Vrouw pleegt winkeldiefstal. Hond verdwijnt. Vrouw zoekt rest van de prent wanhopig naar hond. Meer valt er plotgewijs niet te vertellen over Wendy And Lucy, een langgerekte hommage aan het Italiaanse neorealisme, die rekent op het charisma van hoofdrolspeelster Michelle Williams om de saaiheid van het verhaal te verdoezelen. Dat lukt maar half, want hoewel de prent een aantal goede scènes bevat, sleept de film zich finaal naar een al te voorspelbare ontknoping toe, die bovendien gespeend blijft van waarachtige emotie of maatschappelijke relevantie.

Nu ja, dat laatste is misschien niet volledig waar. Cineaste Kelly Reichardt tracht de uitzichtloze situatie te schetsen van een jonge, intelligente vrouw, waarvan je zou verwachten dat ze alle kansen zou hebben in Amerika. Ze trekt daarbij niet enkel parallellen met betrekking tot de huidige economische crisis, maar ook met de lange reeks fabriekssluitingen uit de jaren tachtig en negentig, die ganse (voor)steden zonder werk zetten. Reichardt wijst niet echt een schuldige aan, maar ze maakt overduidelijk dat protagonsite Wendy zelf weinig blaam treft, buiten misschien het feit dat ze het leven van haar hond even hoog of misschien zelfs hoger inschat dan zichzelf. Wendy and Lucy lijkt ook oog te hebben voor het feit dat fouten uit het verleden zich herhalen in het heden. Meer dan eens bevat de prent scènes die perfect in The Grapes Of Wrath hadden gepast, dé ultieme Grote Depressie-film.

Omdat de film gedraaid is met een minimaal budget - slechts een kwart miljoen dollar - moet je op esthetisch vlak helaas weinig verwachten van Wendy And Lucy. De prent oogt zoals nagenoeg elke lowbudgetproductie eruitziet: beweeglijke camera, nauwelijks contrast, veel grain en een groot 'hier en nu'-realisme. Muziek is afwezig op een minimalistisch deuntje in de eerste en laatste minuten na. Regisseur Reichardt laat bovendien na om de band tussen de hoofdrolspeelster en het publiek optimaal aan te halen. En dat is een gemiste kans, want Michelle Williams is bijzonder geloofwaardig als de jonge vrouw die bereid is zichzelf volledig weg te cijferen als het op haar trouwe viervoetige vriend aankomt. Vooral in de bleke laatste tien minuten geeft ze een dijk van een performance zonder in sentiment te vervallen. De rest van de cast bestaat uit nobele onbekenden, op Will Patton na, wiens verschijning net daarom nodeloos afleidt.

Te oordelen naar de citaten van filmcritici die de backcover sieren, wordt Wendy and Lucy her en der opgehemeld als een klein meesterwerkje. Het is te begrijpen waarom sommigen de reflex hebben om met zulke lof te zwaaien, maar hun opinie is incorrect. Zij zien wellicht vooral de film die Wendy and Lucy had kúnnen zijn: een wrange blik op een Amerika dat zich zelden aan de wereld toont en waarin de Amerikaanse droom verderaf is dan ooit. De waarheid is echter dat de prent dit potentieel nooit waar maakt. En dus is Wendy and Lucy voor een film die amper vijf kwartier duurt een bijzonder lange zit, die je soms doet wensen dat Lucy niet was verdwenen, maar gewoon door een auto was overreden. Het had de uitgestelde rouw die als een sluier over de prent hangt misschien een stuk treffender gemaakt.

BEELD EN GELUID
Zoals gezegd is de prent gefilmd met erg weinig middelen en dat blijkt ook uit de beeldtransfer. Grain is voortdurend aanwezig, maar dat stoort niet omdat het de hic-et-nunc-kwaliteit van de film ten goede komt. Het gebrek aan contrast in de nachtscènes die in de tweede helft van de film frequent voorkomen, is een stuk problematischer. De scherpte breekt evenmin potten. Ook de soundtrack is geen hoogvlieger. Het Dolby Surroundspoor geeft de dialogen helder weer, maar daarmee is zowat alles gezegd.

EXTRA'S
De enige extra's zijn een handvol Cross-promotionele Trailers.

CONCLUSIE
Wendy And Lucy probeert een eenvoudig verhaaltje over een jonge vrouw en haar verdwenen hond maatschappelijke relevantie te geven, maar slaagt daar nauwelijks in. De prent is gedurende lange periodes doodsaai en kan enkel occasioneel overtuigen dankzij een goede performance van protagoniste Michelle Williams. Beeld en geluid verraden de low budgetorigine van de prent en de bonussectie is zo leeg als de portefeuille van de hoofdrolspeelster.