In de lift staat een plas water en in de gangen is de vloer hier en daar behoorlijk nat. De flat is ook erg vochtig, probeert Yoshimi Matsubara tegen de huisbaas, maar die wijt het allemaal aan het feit dat het al dagenlang onafgebroken regent. De watervlek in het plafond van de slaapkamer ziet ze niet, want ze wordt snel in de richting van de keuken geduwd. Maar eigenlijk heeft de jonge Japanse niet de luxe om lang na te denken: ze heeft dringend een flat nodig voor haarzelf en voor haar dochtertje van zes, want alleen dan is de sociale dienst wellicht bereid om haar het hoederecht over Ikuko toe te kennen. Dat haar ex tijdens de vechtscheiding haar verleden in de psychiatrie gebruikt en wijst op haar bizarre gedrag als kind ten gevolge van de scheiding van haar eigen ouders, maakt haar boos en opstandig. Haar advocaat raadt haar aan te kalmeren en verzekert haar dat kinderen jonger dan zeven in de meeste gevallen aan de moeder toegewezen worden.

 

Een paar dagen nadien nemen moeder en dochter hun intrek in de nieuwe flat, maar het vrij oude gebouw met z’n donkere gangen en met de niet echt behulpzame conciërge Kamiya achter de balie boezemen Yoshimi op de een of andere manier angst in. Ikuko gaat in een onbewaakt ogenblik alleen op verkenning via de lift en de trappen en komt op het dak terecht. Daar vindt ze een vurig rood plastic schooltasje van een kleuter, maar volgens Kamiya wonen er geen kleine kinderen in het gebouw. Nog dezelfde dag druppelt het in de slaapkamer, en in de keuken merkt Yoshimi dat het leidingwater niet helemaal schoon is, alsof er haar in het glas zit. Ikuko gaat als gevolg van de verhuis naar een nieuwe kleuterschool, maar al na een paar dagen is er sprake van een incident waarbij het kind bewusteloos geraakt. Ze moet een tijdje het bed houden en als op een avond Yoshimi op het bedje van haar dochter in slaap valt en pas een hele poos later wakker wordt, blijkt de kleine Ikuko verdwenen te zijn. Automatisch denkt Yoshimi aan het dak en dus haast ze zich naar boven waar ze opnieuw een vurig rood plastic schooltasje vindt…

 

 

Een perfecte sfeerschepping is een strikte voorwaarde voor dit soort films en regisseur Hideo Nakata zit vanaf de eerste scène op de goede golflengte: menselijke spanning, slecht weer en een dreigende lucht, een vervallen flatgebouw dat vanuit de hoogte z’n bewoners als prooien bekijkt, een lift die lijkt geroofd uit het archief van regisseur Dick Maas (1983), onduidelijke schaduwen, donkere hoeken en veel water dat een aankondiging lijkt voor nog veel erger. De donkere geluidscomposities en muziek van Kinji Kawai suggereren voortdurend gevaar en Hideo Nakata schuift die zelfs onder een aantal op het eerste gezicht vrij onschuldige scènes (personages die langs de rivier naar huis wandelen, een moeder met haar kind op straat), waardoor de morbide sfeer nauwelijks oplost en de spanning op niveau blijft. Hakbijlen, kettingzagen en ander leuk speelgoed krijgt u in Dark Water niet te zien, noch kerels met stalen armen of dodelijke klauwen. Dat heeft deze regisseur niet nodig om de toeschouwer op het puntje van z’n stoel te houden. Z’n toverwoord is suggestie, soms door de manier waarop het beeld is samengesteld, andere keren door een perfecte opeenvolging van beelden, soms door de toon van de muziek en heel vaak door de manier waarop z’n hoofdpersonage Yoshimi Matsubara reageert op wat er om haar heen gebeurt.

 

Via de bijna terloopse opmerkingen over Yoshimi’s moeilijke jeugd en over haar lange sessies bij een psychiater, suggereert de regisseur dat de jonge vrouw labiel zou zijn en hoewel ze dat zelf mag ontkennen en staven met bewijzen, blijft het vermoeden bestaan dat ze niet helemaal in orde is. Bovendien schijnen de watervlekken op het plafond van de slaapkamer Yoshimi meer angst in te boezemen dan nodig en dus gaat de toeschouwer uiteindelijk toch twijfelen aan haar realiteitszin en dat is uiteraard de bedoeling. Veel is er dan niet nodig om de grens tussen realiteit en inbeelding voorzichtig te overschrijden en dat doet de regisseur ook zonder daarover met z’n publiek te communiceren. Alles schijnt tegen Yoshimi samen te spannen en een gevoel alsof er elk moment wat kan misgaan met haar dochtertje, is niet meer te onderdrukken. Vanaf dan zijn een voorzichtig opendraaiende deur, een glimp van een geel met rood figuurtje en een krakende lift voldoende om de spanning eindeloos op te laten lopen. Dark Water is een film die vragen stelt, maar ze niet noodzakelijk oplost en dat is precies de magie van de productie: nog dagen na het bekijken van deze film blijven de vragen komen omdat de antwoorden ontbreken.

 

 

Mede dankzij de sterke acteerprestaties is Dark Water een film die tot de laatste minuut overtuigt. Hitomi Kuroki (Yoshimi) laat de spanning geen seconde zakken. Ze is voortdurend bang, ze is altijd op haar hoede en wat haar dochtertje Ikuko betreft is er bijna voortdurend sprake van een zekere stresshouding en vooral paniek. De vrij relaxte (zesjarige) Rio Kanno speelt de rol van Yoshimi’s dochtertje op een voortreffelijke en geloofwaardige manier. Ze compenseert gedeeltelijk de spanning die haar moeder oproept, maar door haar nieuwsgierigheid maakt ze het de jonge vrouw ook niet gemakkelijk. De rest van de personages, conciërge Kamiya, makelaar Ohta en Yoshimi’s advocaat schijnen zich van geen gevaar bewust. Haar klachten krijgen een logische uitleg of worden hoofdschuddend afgedaan als hallucinaties van een gestreste en overspannen jonge vrouw. Maar de kijker beseft dat er wel degelijk meer aan de hand is.

 

 

Hideo Nakata kiest bewust voor een donkere film met veel regenbuien, slecht verlichte straten en spookachtige, verlaten gangen. Op die manier blijft de spanning overeind, ook al maakt hij af en toe ruimte voor een iets minder drukkende sfeer in de scènes met Yoshimi en haar dochtertje Ikuko aan tafel of in de kinderslaapkamer. Daarvoor houdt hij het lekkende plafond achter de hand, een roestige vlek die elke dag groter en dreigender wordt en die zich schijnbaar in de richting van het bed uitbreidt. Het zwartniveau is in orde en de detaillering wordt nauwelijks benadeeld door de donkere tinten van grijs, grijsblauw en zwart omdat de regisseur kiest voor strakke scènes met weinig decorstukken en dito attributen. De soundtrack van componist Kinji Kawai is van wezenlijk belang voor de sfeer van terreur die door de productie waait. Diepe tonen en staccato ritmes ondersteunen zelfs in de meest onschuldige scène het gevoel van dreigend gevaar. Jammer genoeg is het beeld van Dark Water niet echt stabiel. Er is niet alleen sprake van verticale schokjes, heel vaak beweegt het beeld ook van links naar rechts en omgekeerd, waardoor het kijkplezier wordt vergald. Bij een volgende release is een totaal nieuwe transfer dus een must. De scherpte kan overigens een stuk beter en er is ook sprake van niet verwijderde ongerechtigheden (strepen, witte puntjes en vlekken).

 

Een grote selectie Andere Trailers.

 

De recensie over de Amerikaanse remake van Dark Water vindt u in ons archief, maar het mag duidelijk zijn dat de versie van Walter Salles uit 2005 geen partij is voor het origineel van regisseur Hideo Nakata, noch qua sfeer, noch qua algemene appreciatie. Jammer genoeg moet deze versie het stellen met een veel slechtere beeldkwaliteit en zonder bonusmateriaal.