Z’n film One Plus One wordt op het Film Festival van Londen voorgesteld, maar de Engelse producent heeft de bui zien hangen en er niets beters op gevonden dat de titel te veranderen in Sympathy for the Devil in de hoop vooral Stones-fans te motiveren om een bioscoopticket te kopen. Godard is razend, te meer omdat de definitieve versie van de Stones-song aan de slotsequentie van z’n film is toegevoegd. Hij schopt een rel en de film komt in Engeland uiteindelijk in twee versies in de zalen. Beide, de zgn. Theatrical Cut (van de producent) en de Director’s Cut (van Godard) staan op deze dvd.

 

Sympathy for the Devil bevat interessante opnames over The Rolling Stones in de studio in Barnes, Engeland, die met het verstrijken van de tijd alleen maar aan belang hebben gewonnen. De toeschouwer ziet en hoort niet alleen hoe een vrij eenvoudige popballade uitgroeit tot één van de merkwaardigste rockcomposities aller tijden, hij ziet ook de jonge Mick Jagger en z’n collega’s aan het werk tijdens een reeks creatieve sessies waaraan ook Brian Jones deelneemt, o.a. op akoestische gitaar. Het zouden Jones laatste opnamen zijn met The Rolling Stones, want begin 1969 werd hij na onenigheid over het zgn. gebrekkig experimentele karakter van de Stones-muziek (The Beatles hadden ondertussen hun voor die tijd baanbrekende Sgt. Pepper-album op de markt gegooid) uit de groep gezet.
 

 

 

Jean-Luc Godard is bekend vanwege een aantal spraakmakende films die hij in het begin van de jaren zestig maakte (Á Bout de Souffle, 1960 & Une Femme est une Femme, 1961), waarmee hij de West-Europese cinema vernieuwde en z’n collega’s in Hollywood beïnvloedde. Hij geldt als één van de belangrijkste regisseurs van de jaren zestig. Als geëngageerd en politiek actief intellectueel richt hij z’n camera in Sympathy for the Devil uiteraard op de revolte van studenten en arbeiders tegen de gevestigde orde, op de eisen van de Black Panther-beweging en op de discussie over vrijheid en democratie. Maar wat meer dan veertig jaar geleden wellicht ad rem en controversieel was, is vandaag niet meer dan een interessant tijdsdocument met onderdelen die als gevolg van de hol klinkende retoriek, de bizarre omlijsting en de naïeve registratietechniek verworden zijn tot langdradige en saaie kijkstukken en die in sommige gevallen zelfs een foute indruk maken gezien de gebeurtenissen van de afgelopen 20 jaar. Wat te denken over een groep zwarten die op een autokerkhof een viertal blanke vrouwen gijzelt om ze nadien dood te schieten (wat gelukkig wordt gesuggereerd en niet echt getoond) of de onduidelijke actie van een aantal gewapende terroristen op het strand? Na 9/11 en de acties van Al Queda kijken we met heel andere ogen naar dit soort taferelen. Ook de names dropping (Mao Guevarra, Castro) is soms lang voorbij de houdbaarheidsdatum, want de revolutionaire context is ondertussen helemaal weggespoeld en de consequenties van sommige politieke systemen stellen niet langer tot voorbeeld. Het is misschien jammer, maar niet anders.

 

Blijft over het beeldmateriaal over The Rolling Stones tijdens de repetitiesessies van Sympathy for the Devil, zowat de helft van de film en op zich voldoende voor een interessante documentaire die, aangevuld met restjes die op de montagetafel zijn blijven liggen, een prachtig portret kan opleveren over de jonge Stones in hun creatieve fase.

 

 
 

De beeldkwaliteit van deze meer dan veertig jaar oude film is bijzonder goed, zonder storende ongerechtigheden. De kleuren van de Stones-opnamen in de studio zijn natuurlijk met een voorkeur voor beige en bruin, het beeld is altijd scherp en gedetailleerd. De buitenopnamen zijn iets korreliger en minder scherp, maar meer dan acceptabel van kwaliteit. Naar verluidt was Godard zinnens om de film in 16 mm te draaien, maar de Engelse productiemaatschappij stelde haar veto omdat ze vreesde dat de zalen dit formaat niet meer konden of wilden programmeren en Sympathy for the Devil bijgevolglinks zouden laten liggen.

Voor deze release is gekozen voor de originele stereotrack en dat is een goede beslissing, want dat is ook het formaat van de oorspronkelijke opname van de song Sympathy for the Devil.

De bijgeleverde Director’s Cut: One Plus One wijkt nauwelijks af van de Theatrical Cut: voor zover we dat kunnen controleren is alleen het slot van de productie aangepast, nl. de toevoeging van de afgewerkte versie van Sympathy for the Devil over de strandbeelden van Godard. Voorts is er een Originele Trailer en de interessante bijna 44 minuten durende documentaire Voices: documentaire over J.-L. Godard. over het draaiproces in Engeland waarin we de regisseur aan het werk zien op het autokerkhof en op het strand. Uit een kort interview met de Engelse geluidsman vernemen we dat Godard zonder script werkt, maar heel precies wist wat hij wilde filmen en wat de acteurs geacht werden te declameren en waarin hij ook zijn ideeën over de film en de tijdsgeest mag ventileren. Voor wie nog meer uitleg nodig heeft zijn er de Biografieën van o.a. The Rolling Stones en J.-L. Godard en een eerder overbodige Fotogalerij ter afsluiting.

 

Sympathy for the Devil is een dubbeltje op z’n kant: de opnamen van The Rolling Stones in de studio hebben alleen maar aan belang gewonnen, de rest van Godards materiaal is eerder voer voor wie interesse heeft voor de tegencultuur uit die tijd en de politieke context. Met de afstandsbediening binnen handbereik kan u het beeldmateriaal over de Jagger en co. rustig bekijken en de rest doorspoelen. De technische kwaliteit van de film is verrassend goed en de bonussectie bevat een interessante documentaire over J.-L. Godard en z’n visie op de film en op de tijdsgeest.