Na een ruzie met haar rijke vriend, verhuist Miriam Polischka met haar 15-jarige zoon Michael van een chique Berlijnse buitenwijk naar een veel armere volkswijk met heel veel migranten. Voor de verwende  jongen is dat een hele aanpassing, want niet alleen hun flat is klein en uitgewoond, ook z’n nieuwe school is van een heel ander kaliber, met Turkse klasgenoten die de lessen verstoren en die hun niet-Turkse medeleerlingen onder bedreiging geld aftroggelen. Michael is vanaf het begin een makkelijk doelwit. Dat hij uit een dure wijk komt, valt uiteraard meteen op, maar bovendien is hij niet gewend aan geweld op school en op straat. Nog voor de eerste schooldag voorbij is, heeft hij kennis gemaakt met de vuisten van bendeleider Orrol die hem een boete van 50 dollar oplegt. De dag nadien blijkt dat het bedrag verdubbeld is omdat hij niet meteen kon betalen: uitstel betekent rente en de rentekoers is hoog.
 

 

Via z’n maten Crille en Matze, allebei van Oost-Europese origine, weet Michael tijdig aan geld te komen om z’n afpersers op afstand te houden én z’n werkloze moeder te onderhouden. Tijdens de verkoop van gestolen waar ten huize van een heler, maakt hij kennis met Hamal, een keiharde kerel die fortuinen verdient met illegale drugshandel én die een onschuldig uitziende blanke jongen best kan gebruiken voor z’n criminele zaakjes. Michael krijgt de kans om zich te bewijzen in het echte misdaadmilieu. Op die manier kan hij respect afdwingen in de bikkelharde omgeving die inmiddels zijn biotoop geworden is.

 

In Knallhart gunt regisseur Detlev Buck de toeschouwer een blik op de harde onderkant van de Berlijnse samenleving. Dat de man weet waarover hij het heeft, bleek uit de reacties in de pers en op televisie, want de film deed heel wat stof opwaaien wegens wat genoemd werd een té realistische schets van het doen en laten op Berlijnse buurtscholen. Maar Knallhart is veel meer dan het proces van een schoolsysteem. De regisseur schetst in deze film vooral een rauw beeld van een wijk die functioneert als een getto, met z’n eigen wetten en regels, en tegen die achtergrond doet hij het verhaal van een jongen die zichzelf probeert te blijven en die tegelijk op zoek is naar een manier om zich in deze nieuwe omgeving staande te houden. Dat wordt geen gemakkelijk opgave, want het geweld steekt de kop op nog voor Michael er zich tegen heeft gewapend of gewoon beseft dat het in deze buurt tot de dagelijkse realiteit behoort.
 

 

Regisseur Buck kiest in Knallhart voor een handbewogen camera, vuile kleuren en een bijna zwart-witeffect in sommige scènes. Hij ondersteunt de actie met een vrij onpersoonlijk klinkende soundtrack met werk van Beck, Eels en The Kills, waardoor de sfeer van de productie perfect aansluit bij de stemming die hij wil oproepen. Hoofdrolspeler David Kross (Michael) is een uitstekende vinding en hij brengt z’n niet altijd evidente rol op een sympathieke, ingehouden en vlotte manier die op geen enkel moment hapert qua geloofwaardigheid. Jenny Elvers-Elbertzhagen (Myriam) is zijn wat zielige moeder die elke week een andere kerel in huis haalt, maar die niet kan verdragen dat Michael daarom op haar neerkijkt. Ze is dertig en zeer aantrekkelijk, maar ze heeft geen speciale vaardigheden en zit financieel aan de grond. Op jouw leeftijd was ik al zwanger, zegt ze geschokt als hij haar een slet noemt, daarvoor hoef ik geen dankbaarheid, maar wel respect. Voorts is er de wat schuchtere commissaris Gelber die een oogje heeft op z’n moeder en de wat te dikke, maar joviale Barut, Hamals rechterhand, die voor voldoende geloofwaardigheid en spanning zorgen, waardoor Knallhart – ondanks een iets of wat te flauw scenario – toch tot op het einde overeind blijft.
 

 

Regisseur Detlev Buck kiest voor een grauwe look die perfect de sfeer in de wijk illustreert. Het zwartniveau is indrukwekkend en het materiaal is altijd scherp, ook al is er sprake van een zeer beweeglijke camera die de situatie niet altijd helemaal onder controle heeft. De soms ongecontroleerde bewegingen – vooral tijdens de geweldscènes - verhogen evenwel het realisme dat de regisseur opzoekt en geven Knallhart bij momententen een flinke documentaire feel. De soundtrack is vaak donker van toon (instrumentale stukken), terwijl de muziek van Beck eerder op de achtergrond wordt gehouden en overstemd door het omgevingsgeluid, alsof de muziek een deel van het decor zou zijn. Zelfs voor wie voldoende Duits verstaat zijn de dialogen beslist een uitdaging, want het Berlijns dialect en het Duits van de Turkse jongeren is niet altijd evident. Maar daar dienen de ondertitels uiteraard voor.

 

Niet meer dan een zgn. Trailer 1 (vrij hard qua inhoud) en een iets rustigere Trailer 2, allebei voor Knallhart.

 

Knallhart van de Duitse regisseur Detlev Buck is een hard portret van een achtergestelde wijk in Berlin waar afpersing, vechtpartijen en drugs tot de realiteit van elke dag behoren. De cast is goed op dreef en brengt een realistische en zeer geloofwaardige interpretatie, jammer genoeg heeft het scenario net iets te weinig vlees op de botten om helemaal te overtuigen.