FILM
Attack the Block duurt amper 84 minuten, maar in dat kleine anderhalf uur propt de regisseur meer spanning, actie en geloofwaardige karakterontwikkeling dan in het merendeel van de Hollywoodactiefilms in een compleet jaar. Zeggen dat ik mij heb geamuseerd met de film is dan ook het understatement van het jaar. Attack the Block toont namelijk aan dat er nog ruimte is voor originaliteit in het platgetreden genre van de buitenaardse invasie. Maar hoeft dat te verwonderen als het team van Shaun of the Dead achter deze productie zit en de film uit het brein komt van Joe Cornish die hier zijn langspeelfilmdebuut maakt, maar zijn strepen al verdiende op het kleine scherm als coscenarist van een klein filmpje genaamd The Adventures of Tintin: The Secret of the Unicorn?

De prent opent vlakbij het appartementsblok uit de titel in een grauwe Londense wijk. Een stel tieners onder leiding van de even charismatische als enigmatische Moses overvalt een jonge vrouw, maar wanneer een object uit de ruimte neerstort en daaruit een afzichtelijk wezen uit tevoorschijn springt, verlegt de focus van de tienergang zich. Moses doodt het beest en sleept het mee naar een verborgen wietplantage in het appartementsblok. Dat blijkt een vergissing, want ook dood oefent het beest een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op haar soortgenoten, die 'the block' belegeren. Moses en zijn vrienden bieden, samen met de wietkweker en zijn neef en de vrouw die in de openingsscène overvallen werd, weerstand. Alleen dit stel tieners staat een buiitenaardse invasie in de weg.

Hoewel het basisconcept niet bijster veel afwijkt van andere sciencefictionfilms - waarnaar de filmmakers overigens ampel visueel refereren - heeft Attack the Block meer raakpunten met prenten als Die Hard en Assault on Precinct 13, omdat het gevoel van één tegen allen zwaarder doorweegt dan de buitenaardse invalshoek. Dit geeft Joe Cornish de mogelijkheid om inventief uit de hoek te komen aangezien de actie zich beperkt tot de huis clos van het appartementsblok. Hij vult dit in door het verhaal te stofferen met een treffende maatschappijkritiek. De tieners hebben haast allemaal etnische roots, praten in voor ons onverstaanbaar slang (gelukkig zijn er ondertitels!) en wentelen zich maar al te graag in hun outsiderstatus. Dit geeft niet enkel diepgang aan de personages, het verleent ook geloofwaardigheid aan hun kunde om het op te nemen tegen de buitenaardse wezens. Vechten tegen de bierkaai doen ze immers al heel hun leven in deze achtergestelde Londense wijk.

De ernst haalt het evenwel nooit van het plezier dat in iedere scène van het scherm spat. De buitenaardse wezens zijn niet meer dan mannen in een pak, wat vooral als ze rennen overduidelijk is, maar de lichtgevende vlijmscherpe tanden zijn origineel, ook al is het design van de wezens voor het overige wel erg nadrukkelijk gekopieerd van de 'rat creatures' uit Jeff Smiths stripreeks Bone. De dialogen van Cornish zijn hip en gevat en zijn regie knipoogt nadrukkelijk naar grote voorbeelden uit het genre.Maar toch creëert hij een eigen, hyper-Britse stijl die de prent visueel een heel andere aanblik geeft dan Amerikaanse sciencefictionfilms. Subtiel maar enorm belangrijk voor de sfeer is bovendien de schitterende muziek van Steven Price die schippert tussen aanstekelijke triphop en een klassieke actiescore. Ook voor het overige klopt alles perfect aan Attack the Block, van het design van het flatgebouw tot de 'urban' kleding en de pulserende montage die je nauwelijks de tijd geeft om naar adem te happen tussen de actie door.

Memorabel is bovendien de vertolking van de jonge cast. John Boyega is een ware revelatie als Moses: de tiener moet de gravitas hebben om geloofwaardig de leider van een jeugdbende te vertolken én een kwetsbaarheid bezitten die de kijker toestaat een oogje dicht te knijpen voor zijn criminele daden. In een jaar vol uitstekende performances van jonge acteurs, was dit waarschijnlijk de beste. Hoewel: Boyega krijgt voldoende weerwerk van de nevencast, die in leeftijd varieert van 9 jaar tot 18 jaar en bijzonder natuurlijk gestalte geeft aan de bewoners van het appartementsblok. Ook de meer ervaren castleden (Jodie Whittaker, Nick Frost) laten een knappe indruk na.

Valt Attack the Block dan niets te verwijten? Toch wel. Een subplot met een lokale drugsdealer die vreest dat Moses zijn terrein zal inpikken, lijkt vooral bedoeld om een stereotiepe vijand het verhaal binnen te smokkelen. Ook de hormonale uitbarstingen van de tieners hadden de makers beter kunnen uitwerken, zelfs al zijn die nu al goed voor een stel grappige oneliners. Het grootste probleem met Attack the Block is echter dat ondanks alle moeite om een levensechte, achtergestelde Londense wijk neer te zetten, stigmatisering van de etnische jeugd als door hiphopcultuur geobsedeerde criminelen-in-spe nooit veraf is. De uitdieping van de karakters, met name dat van Moses, verzacht die kritiek enigszins, maar doet ze niet verstommen. Gelukkig staat dat het kijkplezier nauwelijks in de weg in een film die in alle opzichten joelend tegen de schenen van de gevestigde orde stampt. Dankzij het succes van Attack the Block wordt al gesproken over een sequel en zelfs een tv-reeks. Als dat niets is om naar uit te kijken!

BEELD EN GELUID
Begrijp me niet verkeerd: beeld en geluid halen een behoorlijk niveau op deze dvd, maar toch krijg je het gevoel dat er meer uit deze transfer te halen viel. De scherpte is zonder meer dé topper van de beeldbeoordeling, terwijl ook de kleurenweergave prima is. Maar in sommige scènes laat het contrast te wensen over, wat een serieuze aderlating is in een film die zich volledig 's nachts afspeelt en waarin de monsters een gitzwarte huid hebben. Op de soundtrack is de mix iets te wisselvallig om van een uitstekend audiospoor te spreken. Dat de dialogen niet altijd goed te verstaan zijn, ligt dus zeker niet alleen aan de vette Londense accenten en het gebruik van lokaal slang.

EXTRA'S
In tegenstelling tot de aardig gevulde bonussectie van de Britse release, bevat de Benelux-dvd geen enkele extra.

CONCLUSIE
Attack the Block doet het onmogelijke en geeft een originele wending aan een klassiek verhaal van een buitenaardse invasie. Door realistische tieners als hoofdpersonage te kiezen, geven de makers hun liefdevolle sciencefictionhommage extra glans, terwijl humor en actie in 2011 zelden beter hand in hand gingen dan in deze film. Beeld en geluid halen het niveau dat je verwacht van een recente prent, maar de kale bonussectie zet een stevige domper op de feestvreugde.