FILM
Liefhebbers van obscure B-films zullen waarschijnlijk vertrouwd zijn met de naam van Jake West die met zelfverklaarde titels als Razor Blade Smile en Evil Aliens kleine culthitjes in het genre scoorde. Met Doghouse wilde de Britse cineast hulde brengen aan de zombiewereld en dan in het bijzonder aan striptekenaar Dan Schaffer die meewerkte aan de decoratieve vormgeving van de film.
 

 

In een buitenwijk van Londen woont Vince (Stephen Graham), die na een spaak gelopen huwelijk volop in een midlifecrisis zit. Vijf van zijn beste vrienden willen hun makker van de ondergang redden. De heren besluiten dat de beste manier om Vince van zijn trauma te verlossen een weekendje uit is. Het van god verlaten gehucht Moodley is misschien niet de bestemming die aangeraden wordt in reisbrochures, toch heeft hun kompaan Mikey (Noel Clarke) aangename jeugdherinneringen aan het dorpje overgehouden en volgens hem is het dan ook de ideale plaats om eens lekker het varken uit te hangen. Met een busje trekt de groep vrienden naar het verlaten gebied, toch lijkt de reisbestemming niet meer dan een akelig, verlaten oord te zijn. De vijf gabbers vragen zich af hoe ze in zo’n desolate plaats hun dagen zullen vullen, doch zal er van verveling weinig sprake zijn, want verschillende bloedsporen maken duidelijk dat het dorp ten prooi is gevallen aan een macabere gebeurtenis. Een dienstdoende officier legt de vrienden uit dat een militair experiment uit de hand is gelopen waardoor alle vrouwen van het dorp herschapen zijn tot bloeddorstige zombies en hiermee weten de kameraden meteen dat ze tijdens hun uitstapje zullen worden opgejaagd door wreedaardige vrouwtjes.
 

 

Door de zeer aparte aanpak van Jake West is Doghouse heel wat beter dan vele andere zombiefilms die vaak niet meer doen dan het overbekende George A. Romero-concept herkauwen, ook al zullen tegenstanders van deze film beweren dat West gewoonweg Shaun Of The Dead van Edgard Wright herhaalt. De kijker moet zich ook geen illusies maken wanneer hij dit schijfje in zijn dvd-speler stopt, want het verhaal is gemakkelijk in twee woorden samen te vatten: zombietjes doden. En toch is West erin geslaagd om van Doghouse een niet alledaagse zombiefilm te maken. Zo wilde de cineast absoluut geen computereffecten in de film stoppen, maar in plaats daarvan verkoos hij outfits die met de hand gemaakt zijn. Het verhaal van Doghouse mag dan wel van ondergeschikt belang zijn, toch wordt dit gemis mooi opgevangen door sappige Britse dialogen die wegens hun maatschappijkritische onderwerpen uit een sociaal drama van Mike Leigh lijken te komen.
 

BEELD EN GELUID
Doghouse is één van de eerste Britse films die met de revolutionaire digitale RED-camera is gedraaid, alhoewel daar op deze transfer maar weinig van te merken valt. De film vertoont vuile en onzuivere kleuren waardoor deze horrorfilm een amateuristische indruk maakt. Bovendien bevat de film veel nachtopnames waarin, zoals te vrezen viel, heel wat filmgrain aanwezig is. Het geluid scoort heel wat beter, want de bloederige actiescènes staan mooi in balans met de vaak hilarische dialogen. Ook de puike soundtrack van Richard Wells verdient extra aandacht, daar deze componist met het gebruik van klassieke instrumenten een eerbetoon brengt aan de synthesizerklanken van John Carpenter.
 

 

EXTRA’S
Naast de overbodige bloopers, weggelaten scènes en trailers vormt The Making Of Doghouse het leeuwenaandeel van het  tweede schijfje waarmee we een uurtje zoet zijn. In deze humoristisch getinte documentaire krijgen we een kijkje achter de schermen waarbij de klemtoon vooral op de stunts ligt. Soms zijn het dingen waar je als kijker niet van wakker ligt, maar beeld je maar eens in wat een acteur moet doorstaan als hij, besmeurd met confituur, door een bos moet lopen dat vol wespen zit. Levenswijsheid zul je in deze documentaire niet vinden, maar uiteraard was dat ook nooit de bedoeling van Jake West. Jammer genoeg bevat dit extra schijfje enkel Duitse ondertitels.
 

CONCLUSIE
Liefhebbers van moderne B-films die de lat niet te hoog leggen, zullen zonder twijfel genieten van Doghouse, want deze zombiefilm kan je het best omschrijven als een Mike Leigh-drama gezien door de ogen van een eeuwige puber die maar niet genoeg kan krijgen van nepbloed.