FILM
2011 was niet het beste jaar uit Ryan Reynolds' leven. Niet alleen liep zijn huwelijk met Scarlett Johansson op de klippen, ook zijn twee grote zomerfilms presteerden ver onder de verwachtingen. Dat stripverfilming Green Lantern een flop zou worden stond min of meer in de sterren geschreven na een stel rampzalige trailers en algehele apathie onder de zogenaamde 'fanboys'. Maar het falen van The Change-Up was een grotere verrassing. De komedie kon immers pochen met een aantal troeven: de regisseur van Wedding Crashers, de scenaristen van The Hangover en een getalenteerde cast die naast Reynolds bestond uit Jason Bateman (die eerder dat jaar een hit scoorde met Horrible Bosses), Leslie Mann (Knocked Up) en de ravissante House-actrice Olivia Wilde. Maar de film bleek het beste bewijs dat pedigree alleen niet volstaat om volk naar de cinema te lokken. Want wat ben je met een goede cast en crew als het verhaal ongeïnspireerd, infantiel en bijwijlen tenenkrommend ongrappig is?

De toon wordt meteen gezet in de openingsscène, waarin protagonist Dave 's nachts uit zijn bed moet om zijn jonge tweeling te verversen en een welgemikte kwak stront in zijn mond krijgt. High-brow comedy hoef je dus niet te verwachten in The Change-Up. Noteerden we ook: een onenightstand met een hoogzwangere vrouw, een headbangende baby en enkele avonturen op de set van een lornofilm (lorno staat voor 'light porno'). Op zich is er niets op tegen om laag te mikken (Hollywood heeft daar al heel wat succes mee geboekt) maar het grote probleem van The Change-Up is dat de vuilgebekte humor compleet haaks staat op de centrale premisse. Daarin verwisselen Dave en zijn beste vriend Mitch (Reynolds), een nietssnut en rokkenjager die nooit een project afmaakt, van lichaam. Het gevolg is dat de onverantwoordelijke Mitch in Dave's huid een miljoenenfusie tussen advocatenkantoren moet afsluiten en dat Dave, in het vel van Mitch, ervaart hoe het is om een nauwelijks gestructureerd leven te leiden.

Dat deze vaak beproefde, voorspelbare en moralistische magisch-realistische truc compleet andere doelen (en doelpubliek) heeft dan de grove humor mag duidelijk wezen. The Change-Up schippert voortdurend tussen twee radicaal verschillende films: de ene gericht op tienerjongens die graag een blote tiet of humor onder de gordel zien, de andere die perfect past in de traditie van andere prenten waarin tegenovergestelde karakters in elkaars lichaam belanden en waarin iedereen op het einde een wijze les heeft geleerd. De sequenties die voornamelijk focussen op dit laatste aspect werken nog het best. De situaties zijn dan wel niet verrassend of blinken niet uit qua innovatie, ze zijn herkenbaar. De sequenties die als voornaamste doel hebben om de grenzen van het fatsoen af te tasten, laten daarentegen een érg wrange smaak achter. Zelfs beoordeeld op de lage standaarden van het genre, zijn deze scènes het laagste van het laagste.

Zelfs de cast stijgt niet boven het bronmateriaal uit. Jason Bateman speelt voor de zoveelste keer zichzelf (betrouwbaar, subagressief, aaibaar) en  wanneer de gedaanteverwisseling is gebeurd, slaagt hij er te weinig in om de maniërismen van Ryan Reynolds te integreren in zijn vertolking. Reynolds slaagt in dat laatste veel beter, maar hij zit dan weer opgezadeld met een personage dat zo ergerlijk is, dat het je finaal weinig kan schelen of de gedaanteverwisseling permanent is of niet. Ook in de nevencast is het huilen met de pet op. Leslie Mann gaat gewillig uit de kleren in de hoop dat dit haar cliché-echtgenote minder doet opvallen, terwijl veteraan Alan Arkin sporadisch opduikt in een nietszeggende, compleet overbodige rol. Enkel Olivia Wilde maakt een redelijk positieve indruk, hoewel deze reviewer niet kan uitsluiten dat die perceptie gekleurd is door de persoonlijke opinie over de verrukkelijke actrice.

Dat The Change-Up geen spek voor ieders bek zou zijn, was meteen duidelijk, maar aan wie zou ik de film aanraden nu ik hem gezien heb? Niet aan de tienerjongens waarop de prent mikt: zij zullen zich dood ergeren aan de moralistische ondertoon en aan de weinig vernieuwende richting die de meest denigrerende scènes uitgaan. Ook aan liefhebbers van meer conventioneel magisch-realisme kan ik The Change-Up niet aanraden: daarvoor ontbreekt er humor en waarachtig sentiment. Neen, de enigen die deze prent wellicht kunnen appreciëren zijn mensen die aan bipolair gedrag lijden. Want als er één film is die van de ene op de andere seconde je stemming van licht geamuseerd in zwaar depressief of zelfs agressief kan doen omslaan, is het deze wel.

BEELD EN GELUID
Veel valt er niet te zeggen over de beeldtransfer van The Change-Up, behalve dat die er zo goed uitziet als je mag verwachten van een recente film. Met name de kleurenweergave springt in het oog, maar ook het contrast, de zwartniveaus en de helderheid scoren erg goed. Digitale artefacten of compressiefouten zijn nooit een issue. De soundtrack wordt gepresenteerd als een DTS-HD-spoor dat behoorlijk dynamisch klinkt voor een film die vooral verbaal is.

EXTRA'S
Het Audiocommentaar bij de film is degelijk, maar omdat enkel regisseur Dobkin in de microfoon praat, blijft de track nogal droog. De bijdrage van een of meerdere acteurs had zeker een meerwaarde opgeleverd. Time for a Change (7 min.) is een weinig inzichtelijke making-of, terwijl Family Matter (5 min.) de speciale effecten uit de babypoepscène in het begin van de film onder de loep neemt. Fist Fight Deleted Scene (6 min.) werd met recht en reden uit de prent geknipt en zelfs de Gag Reel (4 min.) bevat geen fragmenten die een glimlach ontlokken.

CONCLUSIE
The Change-Up gebruikt de vaak amusante gedaanteverwisselinggimmick vooral om de kijker te bekogelen met visuele en verbale diarree in de hoop tienerjongens te bekoren. De film is dus zeker geen fijne, moderne variant op de vele klassiekers uit het doorgaans populaire subgenre. Beeld en geluid halen een uitstekend niveau op Blu-ray, maar de bonussectie is geen hoogvlieger.