FILM
Life sucks. Vooral als je net die dag zestien wordt. Zoals Samantha Baker (Molly Ringwald) die maar wat hoopte dat haar boezem die dag significant in omvang zou toenemen. En als klap op de vuurpijl is iedereen je verjaardag vergeten omdat je oudere zus Ginny (Blanche Baker) de dag daarna trouwt. Eén voor één sijpelen de diverse vervelende grootouders, die compleet elke connectie met de realiteit van de hedendaagse jeugd zijn vergeten, het huis binnen, pikken de beste slaapkamers in, én - guess what? - ze zijn Samantha's verjaardag óók vergeten. Ze hebben wel nog een logé meegebracht, een Chinese uitwisselingsstudent, Long Duk Dong (Gedde Watanabe) - wat de grootouders daar tegenover hebben uitgewisseld, willen we eigenlijk niet weten. Samantha's grootste verjaardagswens zou zijn om toch maar eens één keer de aandacht te trekken van de bijzonder goed uitziende laatstejaars Jake Ryan (Michael Schoeffling), die dan ook nog eens van steenrijke komaf is, doch dit terzijde, althans wat Samantha betreft. Jake heeft echter het pronkstuk van de school aan zijn arm hangen, Caroline Mulford (Haviland Morris), een zeer, zeer, zeer... blond meisje, dat eigenlijk meer genoegen schept in de weekeindjes waarin Jakes ouders de stad uit zijn, om dan bij die gelegenheden "feestjes" - zeg maar "sloopwerken" - in te richten in huize Ryan. De enige aandacht die Samantha krijgt is die van een afschuwelijke eerstejaars-slijmbal, Ted (Anthony Michael Hall), het prototype van een viezerikje die door zijn groot frank blad de feitelijke koning van de andere geeks is kunnen worden. Wanneer de huwelijksvoorbereidingen Samantha te veel worden, begeeft ze zich naar een schoolfeestje, alwaar een reeks rare misverstanden elkaar opvolgen, en Samantha aan Ted een slipje uitleent, in de hoop dat hij als tegenprestatie haar met Jake kan koppelen. Bottom line: Ted is er op het einde van de avond met het liefje van Jake vandoor, Jake - tegen wie Ted heeft gezegd dat Samantha haar gevoelens voor hem niet kan uitdrukken - probeert Samantha wanhopig te bereiken. Maar het is juist de huwelijksdag van Ginny, die ook al niet even vlot verloopt, ook al omdat de aanstaande schoonfamilie een bende onopgevoede schooiers van de ergste soort zijn.




Sixteen Candles was één van de eerste brat pack-films van de hand van Hughes. De film haalt het niveau van The Breakfast Club helemaal niet, maar is toch iets stijlvoller dan het boertige Weird Science. De man heeft schitterende ideeën die de jeugd in de jaren '80 aanspreken, en zijn creatieve meesterwerk blijft nog altijd het flamboyante Ferris Bueller's Day Off, de schavuitenfilm waarmee hij een zeldzame cocktail van artisticiteit, humor en perfecte timing brouwde. Maar Hughes' stijl zou pas fijner worden vanaf het moment waarop hij de regie overliet aan zijn goede vriend Howard Deutch en zichzelf exclusief toelegde op de scenario's: toen volgden namelijk films als Pretty In Pink en Some Kind Of Wonderful. Een rode draad die doorheen al deze films loopt is dat Hughes graag films vertelt over jongeren die met zichzelf in de knoop zitten, moeten vechten voor hun liefde, omdat ze onzeker zijn over zichzelf, onzeker over wat de ander over hen gaat denken, maar vooral over jongeren die ondanks heel verschillende achtergronden toch bij elkaar trachten te komen en voor elkaar te kiezen. Dat ingrediënt vinden we in deze Sixteen Candles ook terug: het huis van de familie Baker is misschien het huishouden van Jan Steen, maar vooral vader Jim (Paul Dooley) loopt over van de goede bedoelingen, alhoewel het duidelijk te merken is dat de familie het niet te breed heeft. Anderzijds staat daartegenover de familie van Jake, die we nog niet eens te zien krijgen - zoveel zitten ze kennelijk met hun zoon in - maar waarvan we de rijkdom wel ongeveer kunnen inschatten aan het aantal sportwagens en Rolls Royces dat in de garage staat te pronken - maar die onvermijdelijk tegen het einde van de film hier en daar een klein deukje oplopen, ook al zo'n vast ingrediënt van Hughes. Simpele verhalen waarmee tieners zich kunnen identificeren, zeker geen hoogdravend spul. Het was toch de succesformule waarmee Hughes ongeveer een hele generatie naar zijn films heeft doen kijken.

Als deze Sixteen Candles een schilderij was geweest, zouden we echter zonder twijfel moeten oordelen dat deze nog uit Hughes' "vroegere periode" dateert. Het raamwerk ligt er allemaal wel, maar om de lachers op de hand te krijgen grijpt Hughes iets te vaak naar formules terug die we eerder met gruwels als Deuce Bigalow associeren: grapjes over menstruatie, personages die duidelijk onder de drugs zitten en daardoor zichzelf op het meest ongeschikte moment belachelijk maken, en vooral een reeks naar hedendaagse normen compleet politiek incorrecte grappen over het gebrek aan IQ maar het overschot aan libido van de Aziatische medemens, het karikaturaal voorstellen van pré-puberale nerds wiens ultieme doel in het leven schijnt te zijn om eindelijk eens van de grond te gaan... zelfs een paar grappen met fysiek gehandicapten worden niet geschuwd, en dat getuigt toch niet van erg goede smaak. Ter verdediging: Hughes heeft ook wel enkele zeer leuke visuele en auditieve gags in zijn film gestopt, waarvan de geinigste toch wel is dat elke keer dat Long Duk Dong zijn naam wordt genoemd, er ergens een gong afgaat.




BEELD EN GELUID
Ik ben eigenlijk toevallig op de Blu-rayrelease van deze film gestoken bij een bezoekje aan mijn favoriete groothandel. Veel ruchtbaarheid heeft Universal niet geschonken aan deze re-release. Er zijn echter goeie dingen te vertellen over het feit dat gedateerde films als deze toch nog een volwaardige technische opknapbeurt krijgen. De kleuren zijn goed op punt gesteld en bevatten zelfs zoveel nuance dat in de scène waarin Sam haar grote liefde op een TD ontmoet, de gezichten regelmatig van teint wisselen naarmate de discoverlichting al dan niet op het gezicht van de acteurs straalt. De geluidstrack is netjes onder handen genomen en bevat een goed uitgebreid geluidsspectrum, wanneer bijvoorbeeld Long Duk Dong de wagen van opa in de prak rijdt. Ook kan u ten volle genieten van een uitgebreide selectie van eightiesmuziek die nu wordt afgeschilderd als ouwe meuk, maar in mijn jonge tijd (zo oud ben ik al aan het worden) hippe schijven waren.

EXTRA'S
De extra's zijn volledig in lijn met de dvd-release. Ze bestaan namelijk niet.

CONCLUSIE
Samengevat: Sixteen Candles is zeker een film die we moeten indelen bij de eerste vingeroefeningetjes van Hughes. De film, en dan met name het scenario, is nog niet echt voldragen, en de humor is soms iets te vulgair, als we weten dat Hughes later bewezen heeft om teenpics te kunnen draaien zonder beschamende scènes in. De Blu-ray biedt een aangename kijk-en luisterervaring. Jammer genoeg is er totnogtoe geen enkele brat pack-film terug te vinden die zich onderscheidt door een goeie retrospectieve documentaire. Het zou interessant zijn om al die acteurs en actrices van toen eens naast elkaar te zetten en te zien wat ze totnogtoe verwezenlijkt hebben. Als je ziet dat John Cusack in deze film als snotneus opdraaft kan zoiets alleen maar interessant worden.