In de filmwereld zal Colombia wellicht eeuwig bekend blijven voor zijn drugsbaronnen die op malafide wijze cocaïne verhandelen. Ofschoon ook Los Viajes Del Viento met het beeld van een doodskist start, is deze film een poëtische roadmovie met een magisch-realistisch kantje. Het lijk dat in de kist ligt is de overleden vrouw van Ignacio Carillo (Marciano Martinez).
 

Hij is een juglar, dat is een Zuid-Amerikaanse naam voor een rondreizende muzikant en dus vergelijkbaar met een zigeuner. De man heeft zijn accordeon al lang vaarwel gezegd. Het instrument bezit twee duivelshorens en dat komt omdat de accordeon in een ver verleden door de duivel vervloekt is. De muziek is zijn leven, maar omdat hij in rouw is, weigert hij om een deuntje te spelen. Na lang aarzelen besluit de man om een lange tocht te maken doorheen Noord-Colombia, want hij wil het oude instrument teruggeven aan de man van wie hij het heeft gekregen. Na een tijdje krijgt de oude knar tegen zijn zin het gezelschap van de jonge Fermin (Yull Nunez). De jongen wil dat de oude man hem accordeon leert spelen, doch weigert Ignacio om in te gaan op dat voorstel.Fermin laat zich niet zo maar afscheppen en na lang aandringen mag hij uiteindelijk mee op de tocht. Het is een lange reis, maar in ieder dorpje valt er wel wat te beleven. Het is dan ook een ideale gelegenheid voor cineast Ciro Guerra die in zijn tweede film een mooi (en vaak aangrijpend) beeld schetst van een stukje Colombiaanse volkscultuur die de buitenstaander amper kent. Vaak geloven de bewoners nog in hekserij, een mooi voorbeeld daarvan is hoe bepaalde dorpelingen zich laten dopen met het bloed van een hagedis.
 

Op papier lijkt dit verhaal misschien weinig opwindend, doch kan Ciro Guerra op zowel de muziek als de betoverende landschappen rekenen waardoor Los Viajes del Viento een spetterende film wordt. Je kan met het aantal woorden die in de film uitgesproken worden één blad vullen, maar de muziek spreekt voor zich. Muziek is de ultieme expressie van het gevoel, dat zie je op perfecte wijze in de muzikale duels. Deze prent heeft wel een zeer traag tempo, doch verveelt ze geen seconde. Los Viajes del Viento is niet zo maar een filmpje dat is opgepikt door arthouseliefhebbers die neerkijken op populaire cinema, wel is het een mooi staaltje van hoe intrigrerend en innoverend wereldcinema kan zijn.

Van een film waarin de landschappen en de muziek het cinefiele orgasme vormen verwachten we natuurlijk een hoogstaande beeld- en geluidskwaliteit. Wegens het krappe budget is dat niet het geval, toch is er van storingen geen sprake. Het zou mooi geweest zijn om de visuele pracht van het Colombiaanse land op een Blu-ray te bewonderen, helaas is Los Viajes del Viento uitgebracht op een standaard-dvd die weliswaar geen storingen bevat.
 

Los Viajes Del Viento is een mooie film die de liefhebbers van wereldcinema (verrijkt met prachtige muziek) zal aanspreken. Laat je vooral niet afschrikken door het verhaal dat op het eerste gezicht wat langdradig lijkt, want de cinematografische pracht doodt elke verveling.