FILM
The Rescuers Down Under vindt enkele jaren na The Rescuers plaats; de Rescue Aid Society (RAS) vergadert nog steeds in de kelders van het gebouw van de Verenigde Naties. Muis Bernard (Bob Newhart), intussen vertegenwoordiger voor de Verenigde Staten bij de RAS, probeert nog steeds zijn moed bij elkaar te schrapen om de Hongaarse vertegenwoordigster, Miss Bianca (Eva Gabor) ten huwelijk te vragen ("wilt ge met me trouwen, muis?"), maar er komt telkens iets in de weg. Tijdens een romantisch dineetje worden ze opgeroepen om een missie uit Australië te aanvaarden, waar een jongetje, Cody (Adam Ryen), die zich voornamelijk onledig hield met het onklaar maken van stropervallen, zelf in zo'n ding getuimeld is, en gevangen gehouden wordt door de stroper Percival C. McLeach (George C. Scott) en zijn sidekick, de varaan Joanna (Frank Welker). McLeach is uit op de reuzenarend Marahute, die ergens een nest moet hebben in de bergen, en hij meent dat Cody ook weet waar. Cody wil echter niet praten, en wordt opgesloten bij een hoop andere slachtoffers van McLeach's vallen, terwijl McLeach laat uitschijnen dat de jongen opgevreten is door de krokodillen. Bernard en Bianca nemen intussen een vlucht bij Albatross Air, nu onder het management van Wilbur (John Candy), de broer van de Orville uit de eerste film. Na een ietwat onzachte landing, waarbij Wilbur een verschot in zijn rug oploopt, ontmoeten de twee muizen de kangoeroemuis Jake (Tristan Rogers), die hen naar de plaats des onheils zal leiden. Jake is een echte ladies-man, die de stoere uitgangt door met zijn blote handen slangen honderd keer groter dan hijzelf te temmen, en Bernard vindt het maar niks dat hij zo tracht de aandacht van Bianca in te palmen. Wanneer ze ter plekke arriveren, gooit de griezelige McLeach Cody net aan de deur, met de smoes dat hij de arend te grazen heeft genomen - wat niet waar is - en dat de eieren er nu ergens onbeschermd liggen. De naïeve Cody trapt hier natuurlijk met beide voeten in, en leidt McLeach linea recta naar het nest, waar de stroper eindelijk Marahute kan vangen. In het daarop ontstane tumult worden Bernard en Bianca van elkaar gescheiden, en staat Bernard er alleen voor om de eieren te redden.




The Rescuers Down Under onderscheidt zich van de andere Disney-cheapquels doordat deze écht als volwaardige sequel bedoeld was, en in de hoofdstudio's van Disney is geanimeerd, en niet in de bijproductiehuizen in de lageloonlanden, dit in tegenstelling tot zowat alle andere Disney-sequels. Ook het feit of een dergelijke film nu al dan niet een bioscooprelease gegund wordt, is tegenwoordig niet afhankelijk van de intrinsieke kwaliteiten van de film zelf, maar eerder van het al dan niet aanwezig zijn van een grotere schoolvakantieperiode in de nabije toekomst. The Rescuers Down Under wordt toch aanzien als de 23e classic, tussen The Little Mermaid en Beauty And The Beast, is best wel charmant, en vooral visueel - er zit 13 jaar tussen de beide films - zijn er op gebied van animatie vorderingen gemaakt, waardoor het vergelijken interessanter wordt. De computeranimatietechnieken - nog een indicatie dat dit geen cheapquel is, want daar wordt terug overgegaan op goeie ouwe ambachtelijke... nu ja - staan niet stil, en de scènes waarin Marahute nu met Cody op zijn rug door de canyons van de outback vliegt, waren toen revolutionair, maar behoren nu tot het standaardarsenaal van elke zichzelf respecterende filmmaatschappij - denk maar aan de minutenlange openingsscène van Spirit, Stallion of The Cimarron. Wél is er vooruitgang geboekt in de faciale expressie van de karaktertjes, die hierdoor een grotere karakterinvulling hebben dan in de eerste film. Ook is het teren op de figuren uit op de eerste film tot een minimum beperkt: uiteraard maken Bernard en Bianca hun rentree, en heeft men hiervoor opnieuw beroep kunnen doen op de voice talents van Bob Newhart en Eva Gabor. Orville is - een rare twist in de plot - vervangen door Wilbur (zijn tweelingsbroer), maar dit voornamelijk ingegeven uit respect voor stemacteur Jim Jordan, die twee jaar daarvoor was overleden, en in (de intussen óók al overleden) John Candy een waardige opvolger heeft gevonden. Nadeel is wel het armoedige script: de premisse en de manier waarop Bernard en Bianca ter bestemming geraken is klakkeloos gekopieerd uit de eerste film. Het eigenlijke verhaal is erg gepolariseerd, met het brave jongetje en zijn dierenvriendjes versus de gemene stroper met zijn gluiperige varaan, net op een moment dat men bij Disney aan iets complexere protagonisten aan het werken was. De film kan daarom eerder kwalitatief thuishoren bij films als The Great Mouse Detective en Oliver and Co. Pluspunt is dan weer de grote schare nieuwe karakters, namelijk de dieren die McLeach in gevangenschap houdt, én te weinig screentime hebben gekregen. Voorts verloopt het verhaal vrij lineair en voorspelbaar voort, met niet al te veel verrassingen. Wat maakt dat The Rescuers Down Under een degelijke maar allerminst innoverend vervolg is op de zoveel rijkere originele film: omgecompliceerd vertier.

BEELD EN GELUID
Net als The Rescuers is de sequel ook toe aan een opgefriste HD-versie. In tegenstelling tot in de Verenigde Staten worden de beide films in onze contreien niet op één schijf gekwakt. De disk krijgt daardoor wat meer ademruimte. De beeldkwaliteit is een massieve verbetering ten opzicht van de eerder matte dvd. De stoffige decors van de Australische outback zien er... tja, levendig is niet het juiste woord... realistisch genoeg uit met veel oranje en bruin, met nog steeds een goed oog voor contrast, alhoewel deze film wat softer is dan The Rescuers in termen van zwartheid. Andere details zijn dan weer beter op de print van de recentere film van de twee: de animatie is veel vloeiender en de helderheid van het beeld ligt een stuk hoger. Helemaal fijn is de DTS-HD MA 5.1-geluidstrack. Ter herinnering: een Engelse DTS-track werd op de dvd gedumpt ten voordele van een Frans gedubd exemplaar. Van de twee films is The Rescuers Down Under beslist die met meer geluidsdesign en een ruimer geluidsveld. In tegenstelling tot The Rescuers zitten er in de sequel geen gezongen nummers; het geheel steunt dus op de dialogen, die meer dan adequaat worden weergegeven. De Australische accenten klinken we volledig fake, maar dat ligt uitsluitend aan het feit dat men de film voor de gemiddelde Amerikaanse kleuter verstaanbaar wilde houden. Vooral de diepe gillen die de arend Marahute maakt zijn heerlijk om te horen.




EXTRA'S
Deze zijn ten opzichte van de dvd een achteruitgang. Het enige wat is overgebleven is de documentaire "The making of The Rescuers Down Under" (10:33), die niet echt erg in de diepte gaat, maar die ons toch een zeer korte blik achter de schermen gunt, en ons mee laat kijken naar de computermodellen, de voorstudies en dergelijke. De featurette is echter iets te promotioneel naar mijn smaak. Zijn weggelaten: twee ongerelateerde cartoons met Mickey Mouse en Donald Duck, een karaoke-nummer dat eigenlijk uit de film Home On The Range kwam, een schetsengallerij en het traditionele spelletje. Feitelijk is de collateral damage nog niet zó groot.

CONCLUSIE
The Rescuers Down Under is zowat de enige Disney-sequel die ik me voor de geest kan halen die inhoudelijk toch tenminste de schijn tracht hoog te houden. U moet vooral deze disk in huis hebben voor de veel betere beeld-en geluidskwaliteit. De verloren extra's stelden gelukkig niet al te veel voor.