FILM
Tim Burton begon zijn carrière begin jaren tachtig als animator bij de Disney-studio's, waar hij niet alleen meewerkte aan tekenfilms als The Black Cauldron, maar kansen kreeg inzake kortfilms. De studiobonzen waren al niet bijster opgezet met de duistere stopmotion-ode Vincent (1982), maar ze steigerden pas echt toen hij zijn eerste live-actionkortfilm afleverde in 1984. Het is dan ook ironisch dat bijna dertig jaar later net Disney geld veil had voor een tot stopmotionlangspeelfilm uitgewerkte versie van Burtons originele kortfilm. Wellicht beklagen ze zich dat alweer, want Frankenweenie kon de boxofficeverwachtingen allerminst inlossen, maar als filmliefhebber kan je niet anders dan verrukt zijn dat Tim Burton de kans kreeg om terug te keren naar een van zijn eerste en meest geliefde projecten. Frankenweenie voelt immers aan als een veel persoonlijkere film dan de blockbusters die hij de voorbije jaren afleverde en is daarmee de beste prent die hij in jaren draaide.

De basispremisse van Frankenweenie wordt letterlijk overgenomen van de kortfilm. De jonge Victor Frankenstein heeft zijn hond Sparky als beste vriend en vult zijn dagen met het maken van fantasierijke kortfilm met Sparky in de hoofdrol. Tijdens een honkbalwedstrijd voor jongeren slaat echter het noodlot toe. De hond rent achter een bal aan en wordt doodgereden door een auto. Victor kan zijn verdriet niet de baas, maar ontleent aan de lessen van zijn wetenschapsleraar het idee dat hij Sparky weer tot leven kan wekken met behulp van elektriciteit. Zo gezegd zo gedaan. Victor doet zijn achternaam eer aan door zijn hond op te graven en hem op een stormachtige nacht met behulp van bliksems weer tot leven te wekken. Maar Sparkys wederopstanding moet natuurlijk opgemerkt blijven, want (en hier vult de langspeler aan ten opzichte van de kortfilm) als de andere kinderen in Victors klas achter zijn ingenieuze wetenschapsproject komen, zullen ze hem trachten te overtreffen.

Voor iemand die Burtons originele Frankenweenie al eerder zag, voelt het wellicht aan alsof hij een verhaal dat ideaal was voor een kortfilm nodeloos rekt tot 80 minuten. En daar zit een kern van waarheid in. De film slaagt er niet altijd in de aandacht even goed vast te houden en komt geregeld repetitief over, vooral als Sparky weer eens ontsnapt, verkeerd begrepen wordt door een angstige buur en met de staart tussen de benen terugkeert naar Victor. Ook de overduidelijke linken naar de plots van Universal-horrorfilms uit de jaren dertig heb je al eerder gezien, wat de spanningsboog niet ten goede komt. Maar daar staat gelukkig tegenover dat de plot nog steeds charmeert, dat de band tussen jongen en hond de hartsnaren beroert en dat de nieuwe Frankenweenie een uitgebreide nieuwe cast van excentrieke personages kan opvoeren.

Een prachtige toevoeging is bijv. die van wetenschapsleraar Rzykruski, gemodelleerd naar Burtons held Vincent Price en met overgave vertolkt door Martin Landau. De leraar hamert er niet alleen een belangrijke boodschap in - "Mensen houden van wat wetenschap hen oplevert maar niet van de vragen die wetenschap stelt" - maar is ook een fantastische voorbeeldfiguur voor Victor (en voor alle jongens en meisjes in het publiek die na het zien van de film hopelijk een carrière in de wetenschap overwegen). Ook de klasgenootjes van Victor worden prachtig vormgegeven, zowel qua karakter als qua uiterlijk. Neem bijv. Edgar met zijn gebochelde rug en onnatuuurlijke gewrichten of de ambitieuze Japanse knul Toshiaki. Het gotische personage Elsa Van Helsing is dan wee de langverwachte reünie tussen Winona Ryder en Tim Burton, bijna een kwarteeuw na Beetlejuice en Edward Scissorhands. Het enige personage dat wat uit de toon valt is Weird Girl (nee, echt, dat is haar naam!) met haar gigantische manga-ogen en de onhebbelijke gewoonte om de toekomst te lezen in de uitwerpselen van haar kat.

Opvallend is ook de keuze van Tim Burton om de film in zwart-wit te draaien. Daarmee knoopt Frankenweenie niet alleen aan bij de originele kortfilm, maar heeft de prent ook een unieke look in vergelijking met andere stopmotionfilms. Bovendien legt het een mooie link naar de horrorfilms waarnaar de prent voortdurend knipoogt. Niet alleen de bekende Universal-films passeren de revue, maar in de climax laat Burton zich eveneens stevig beïnvloeden door de Japanse monsterfilms uit de jaren vijftig. Op artistiek vlak zijn de poppen niet zo verschillend van die die Burton gebruikte in bijv. The Nightmare Before Christmas of Corpse Bride. Technische innovaties zoals Studio Laika die gebruikte in ParaNorman moet je hier dus niet verwachten; wel zeer veel aandacht voor de klassieke manier van stopmotionfilmerij, waarbij de liefde die de animatoren in de performance van de personages steken, voelbaar is in het eindresultaat. Uiteraard ontbreekt voor die emotionele band ook de muziek van Burtons vaste componist Danny Elfman niet, die voor zijn muzikale score een soort best-of uit zijn oeuvre tevoorschijn tovert.

Maar als puntje bij paaltje komt, blijft Frankenweenie een intiem verhaal over de nauwe vriendschapsband tussen een jongen en zijn hond. Burtons films zijn doorgaans op hun best als ze zo'n intiem verhaal als kern hebben (Edward Scissorhands, Ed Wood, Big Fish, Sweeney Todd) en Frankenweenie is daarop geen uitzondering. Bovendien is de film een meesterklas in visueel vertellen: grote delen van de prent ontspoelen zich dialoogloos, waardoor Burton de kijker met vaste hand door het verhaal moet gidsen. En hij slaagt met onderscheiding. Kijk bijv. naar de intelligente, niet op sentiment spelende wijze waarop hij de dood van Sparky in beeld brengt. Dat soort scènes toont aan dat Tim Burton het regievak nog steeds niet verleerd is, waar zelfs zijn grootste fans aan twijfelden na Alice in Wonderland en Dark Shadows. Misschien moet hij zich wel iets vaker toeleggen op stopmotion. Dan ligt er zeker nog een meesterwerk in het verschiet.

BEELD EN GELUID
Frankenweenie ziet er nagenoeg perfect uit op Blu-ray. Je verwacht niet van een film in zwart-wit dat die veel diepgang in het beeld kan leggen, maar deze prent laat de grijstinten even treffend van het scherm spatten als de beste Technicolor-film dat met kleruen doet. Ook qua scherpte en contrast kan je de transfer niets aanwrijven. De soundtrack is van een even verbluffend niveau. Ik heb helaas niet de set-up om de 7.1-track te beoordelen, maar ook uit vijf boxen klinkt het samenspel tussen dialogen, muziek en geluidseffecten foutloos en immersief. Een mooi voorbeeld is een splitscreendroomsequentie die de geluiden zeer nauwkeurig positioneert.

EXTRA'S
Helaas geen schatkist aan extra's op deze Blu-ray, maar wat aanwezig is, is kwalitatief dik in orde. Zo blijkt de making-of Miniatures in Motion (23 min.) veel meer dan een gemakkelijke promotiefeaturette te zijn dankzij de blik die de reportage ons gunt in de werkateliers van de vakmensen die Frankenweenie tot leven brachten. Frankenweenie Touring Exhibit (4 min.) trapt wel in die val, om de rondreizende tentoonstelling over de film te promoten. Captain Sparky vs. the Flying Saucers (2 min.) is een leuke korte animatiefilm uit het Frankenweenie-universum die speciaal voor deze release gemaakt is en uiteraard mocht ook de originele kortfilm Frankenweenie (30 min.) - die er trouwens prachtig uitziet op de schijf - niet ontbreken. De bonussectie wordt afgerond met een Videoclip van de Plain White T's Pet Cemetary (3 min.) en een half dozijn Cross-promotionele Trailers.

CONCLUSIE
Met Frankenweenie keert Tim Burton terug naar zijn roots en die charmante nostalgie straalt af op het eindproduct. De film is een van de beste die de cineast de voorbije twee decennia heeft gemaakt en is het zoveelste bewijs dat stopmotion wellicht meer dan andere animatievormen in staat is tijdloos te zijn. Beeld en geluid excelleren beide op deze Blu-ray en de bonussectie bevat een aantal leuke extra's. Een echte aanrader dus!