In de zomer van 1957 arriveert de jonge Jenny Lee (Jessica Raine) in het Londense East End, de arme buitenwijk van de Engelse hoofdstad, om er in Nonnatus House als vroedvrouw aan de slag te gaan. Het is een totaal nieuwe wereld voor de deftig opgevoede, een beetje naïeve en schuchtere Jenny Lee die op de vlucht is voor zichzelf als gevolg van een onmogelijke liefdesrelatie met een getrouwde man. In East End wil ze een nieuwe leven opbouwen door zich op haar werk te storten en hoopt ze een eigen plaatsje te vinden in een nieuwe omgeving die wordt bevolkt door nonnen, vroedvrouwen en arbeidersgezinnen. Gelukkig kan ze er op de steun rekenen van de kloosterzusters (en tevens vroedvrouwen) Julienne, Bernadette, Evangelina en Monica Joan en de collega-vroedvrouwen Trixie Franklin (Helen George) en Cynthia Miller (Bryony Hannah). Na verloop van tijd wordt hun triootje versterkt door de wat onhandige, maar goedmenende Chummy Browne (Miranda Hart), op haar beurt op de vlucht voor een bazige en hooghartige moeder en een verstikkend burgerlijk milieu. Met z’n vieren vormen ze een uniek en gemotiveerd groepje dat samen met de nonnen van Nonnatus House dag en nacht klaarstaat om de zwangere vrouwen in East End veilig te laten bevallen.

De vroedvrouwen in Nonnatus House stellen zich over de hele gang van zaken geen vragen. Ze zijn zelf jong en producten van hun tijd en ze beperken zich tot dat waartoe ze zijn opgeleid: het ter wereld brengen van baby’s. Stuitliggingen, tweelingen, drielingen, keizersneden of bloedingen, ze later er zich niet door van de wijs brengen en als de plaatselijke arts, dr. Turner, op een keer een beademingsapparaat introduceert op basis van lachgas, zijn ze er als de kippen bij om het aan hun patiënten als een alternatief voor pijnlijke weeën aan te bevelen. Met een mengeling van gezond verstand en realisme proberen Jenny, Trixie, Cynthia en Chummy en hun religieuze collega’s het verschil te maken in een buurt en een omgeving waar armoede, geweld en misbruik aan de orde van de dag zijn en waar vrouwen en hun kinderen vaak de eerste slachtoffers zijn. Ze worden gerespecteerd door de gemeenschap, op handen gedragen en alom geprezen voor hun kundigheid en hun betrokkenheid.

Onder die omstandigheden lijkt het bijna vanzelfsprekend dat Jenny Lee op korte termijn van haar onmogelijke verliefdheid geneest, maar niets is minder waar en dat realiseert ze zich op zeker moment: je kan niet vluchten voor jezelf. Als haar oude jeugdvriend Jimmy ongeveer op datzelfde moment in East End neerstrijkt, haar het hof maakt en bekent dat zij alles voor hem is en altijd geweest is, wordt ze des te pijnlijker getroffen door de harde realiteit: ze is nauwelijks opgeschoten wat haar gevoelens voor haar voormalige minnaar betreft en de avances van Jimmy moet ze dus afwijzen, waardoor ze een goede vriend heel veel pijn doet. Chummy Browne heeft meer geluk, want zij wordt verliefd op politieman Peter Noakes en die vraagt haar op een keer ook ten huwelijk. Maar uitgerekend Chummys moeder, Lady Browne, vindt het nodig om stokken in de wielen te steken, want een doodgewone politieman kan geen genade vinden in haar ogen.

Donkere wolken pakken zich samen boven Nonnatus House als blijkt dat zuster Monica Joan, oud en lichtjes dementerend na een lange carrière als vroedvrouw in East End, wordt beticht van diefstal. Op haar tocht langs de kraampjes van de plaatselijke antiquairs heeft ze een collectie theelepeltjes, eierdopjes en andere prullaria aangelegd en na een klacht van een handelaar moet ze voor de rechter verschijnen. In Nonnatus House wordt op mildheid gerekend omdat de waarde van de buit klein tot verwaarloosbaar is en de oude vrouw nauwelijks toerekeningsvatbaar is, maar als blijkt dat ze ook een partij dure juwelen in haar bezit heeft, gaan de poppen aan het dansen en riskeert ze een zware gevangenisstraf. Gelukkig voor zuster Monica Joan heeft ze af en toe een helder moment waardoor de mensen in haar omgeving voldoende informatie krijgen om een en ander recht te zetten.

Call The Midwife is gebaseerd op de memoires van de Engelse schrijfster Jennifer Worth, die in de jaren vijftig als vroedvrouw in het Londense East End werkte. Haar verhaaltjes zijn interessant en onderhoudend en de BBC-scenaristen hebben ze tot boeiende verhaallijn omgesmeed met voldoende humor en grappige situaties om u zes afleveringen lang aan het scherm te kluisteren. Naar goede gewoonte is er sprake van een uitstekende cast en beklijvende personages die in de loop van de serie voorzichtig dieper uitgewerkt worden, waardoor Call The Midwife op geen enkel ogenblik stokt of gaat vervelen.