FILM
Alhoewel Jean-Pierre Melville ongetwijfeld tot de nouvelle vague-beweging behoort, verschilt hij heel wat van zijn collega's. Waren de werken van Godard en zijn volgelingen een vorm van protest tegen de Amerikaanse droomcinema, dan kun je de films van Melville alleen maar als een ode eraan beschouwen. Melville hield enorm veel van Amerika. In zijn vrije uren raasde hij vol plezier met zijn Amerikaanse slee door de straten van Parijs en hij stond ook bekend als de Fransman met de eeuwige cowboyhoed.

 

De cineast die op veel te vroege leeftijd het leven liet, vergaarde wereldwijd roem met spannende policiers. Zijn films stonden bijna altijd in het teken van het plegen van de perfecte misdaad zonder dat er echt sprake is van helden, want op het einde zijn er toch alleen maar verliezers. Melville zelf was ook een perfectionist van het zuiverste water. Zijn scripts waren flinterdun, maar dankzij zijn briljante geest wist hij van een eenvoudig idee een meesterlijke vertelling te maken. Het waren de kleinste details die het hem deden. Het mooiste voorbeeld daarvan is de casting van Bourvil. Met het juiste kostuum kon Melville de lolbroek omtoveren tot een geloofwaardige politie-inspecteur. En natuurlijk is er ook de misdaad zelf. De inbraak bij een juwelier op de Place Vendôme duurt meer dan een half uur. Er wordt geen woord gesproken, maar doordat Melville alle stappen op minimalistische wijze in beeld brengt, is het misschien wel de spannendste kraak die ooit in de filmgeschiedenis is gepleegd. En neen hoor, geen enkele Ocean's Eleven die daar iets aan kan veranderen!

De spannende film begint op een nachttrein als commissaris Mattei (André Bourvil) per abuis de gevaarlijke boef Vogel (Gian Maria Volonte) laat ontsnappen. Ondanks een grote politiemacht slaagt de bandiet erin om naar Parijs te vluchten. Dit gebeurt dankzij een lift van Corey (Alain Delon) die net wegens goed gedrag uit de gevangenis is ontslagen. De twee worden beste vriendjes en dankzij de hulp van de corrupte ex-politieagent Jansen (Yves Montand) beramen zij de kraak van de eeuw.

Insiders beweren dat Le Cercle Rouge de laatste grootste film uit Melvilles carrière is. Nadien volgde nog wel Un Flic met Alain Delon, maar zowel het publiek als de pers lieten de prent (een beetje ten onrechte) links liggen. In Le Cercle Rouge heb je niet alleen het genie van Melville, ook de acteurs spetteren van het scherm. Alain Delon was op dat moment misschien wel de beste acteur van Frankrijk. André Bourvil was toen al ongeneeslijk ziek, maar speelde desalniettemin de beste rol uit zijn hele carrière en ook Yves Montand (een rol die normaal aan Lino Ventura was beloofd) acteert imponerend. De prestaties van de Italiaanse topacteur Gian Maria Volonte mogen er ook wel wezen. Helaas had hij op de set steeds ruzie met Melville. Volonte had moeilijkheden met Melvilles perfectionisme waardoor de cineast spijt kreeg dat hij niet voor Jean-Paul Belmondo had gekozen, een plannetje dat gewoon niet doorging omdat die al eerder met Delon op de affiche van de gangsterkomedie Borsalino stond.

BEELD EN GELUID
Deze misdaadthriller is ook op Blu-ray uitgebracht in de befaamde Studio Canal-reeks, maar wij houden het voorlopig op de dvd-uitvoering. De kleuren zijn natuurlijk wel eigen aan de jaren 70 (wat uiteraard zijn charme heeft!), maar van storingen zoals vlekjes of streepjes is er helemaal geen sprake.

EXTRA'S
Op deze versie vind je  twee extra's die op de Amerikaanse versie van de befaamde Criterion Collection staan. Het zijn twee interviews van het allerhoogste niveau. Ex-medewerker Bernard Stora vertelt in alle geuren en kleuren wat voor een flamboyante man Melville was en ook het praatje met kenner Rui Nogueria leert ons heel wat bij over de Franse grootmeester.

CONCLUSIE
Een film als Le Cercle Rouge doet de filmkijker beseffen dat het vroeger misschien beter was. Geen geforceerde CGI-effecten of hippe scenario's in deze klassieker, wel het genie van iemand die weet hoe hij moet regisseren. Een klassieker om te blijven koesteren.