FILM 
Menig filmkenner zal kokhalzen als hij ontdekt dat ik Diabolique niet volledig de grond heb ingeboord. Deze remake staat immers bekend als pure heiligschennis. Jeremiah S. Chechik die voorheen het niemendalletje Benny & Joon draaide, durfde het namelijk aan om Les Diaboliques uit 1955 van Henri Georges Clouzot opnieuw te bewerken: een film die bekend staat als het toonbeeld van de perfecte psychologische thriller. Er zijn artikels, zelfs boeken over dit meesterwerk geschreven en nu haalt een volslagen onbekende het in zijn hoofd om zijn eigen versie aan de man te brengen. Dat kan toch niet, schreeuwden destijds de critici. Toegegeven, het idee klinkt even belachelijk als dat van Gus Van Sant die het nodig vond om op het einde van de jaren 90 Psycho te bewerken. Maar, eerlijk duurt het langst, twee vrouwen zorgden ervoor dat ik Diabolique desalniettemin een kans wil gunnen.

Het zijn twee bijzondere dames: Isabelle Adjani en Sharon Stone, twee prachtvrouwen die erin geslaagd zijn om deze film van de ondergang te redden. Niet dat we het hadden verwacht: Jeremiah S. Chechik is geen Henri Georges Clouzot. Je kan zelfs gerust stellen dat de regisseur een boeltje van het originele script heeft gemaakt. Alle subtiliteit is verdwenen en alles werd voorspelbaar, maar vooral: er is helemaal geen suspense aanwezig. Het verhaal speelt zich af in een kostschool. Mia (Isabelle Adjani) is een gewezen non die het internaat heeft geërfd. Zij kan het nog steeds niet begrijpen waarom zij ooit met Guy Baran (Chazz Palminteri) in het huwelijksbootje is gestapt. De man die dankzij haar inspanningen schooldirecteur werd, maakt zonder omzien zijn echtgenote bij iedere gelegenheid tot het voorwerp van spot. Mia weet dat haar man liever de lakens met lerares Nicole Horner (Sharon Stone) deelt. Op een dag heeft ook Nicole genoeg van de kerel en ze beraamt een moordplan om Guy uit de weg te ruimen. Alleen blijkt Guy na de moord helemaal niet dood te zijn.

De grootste fout die Jeremiah S. Chechik maakt is dat hij er geen enkele seconde in slaagt om het verhaal spannend te maken. Dat is ontzettend jammer omdat hij kon rekenen op één van de twee beste actrices van dat moment. Stone is niet alleen bloedstollend mooi, ze is ook één van de weinige actrices uit de jaren 90 die perfect een femme fatale kan spelen zonder op haar bek te gaan. Toegegeven, ze deed niet meer dan haar personage Catherine Tramell uit Basic Instinct uit de kast halen, maar ze doet het goed. Je zal ook niemand vinden die beter de rol van een psychisch gekwelde vrouw kan vertolken dan Isabelle Adjani. Haar rol lijkt inderdaad verdraaid veel op die uit Possession van Andrzej Zulawski, de film waarmee ze in 1981 internationaal doorbrak. Bizar is ook de rol van Kathy Bates als gewezen flik die het zaakje niet vertrouwt. Ofschoon zij zoals steeds meer dan behoorlijk acteert, lijkt het wel alsof ze zelf de vreemde bokkensprongen van de regisseur niet begrijpt. Dat is zeker het geval in het onnozele slot. J.J. Abrams zal het wellicht geen moer kunnen schelen, want wie had ooit gedacht dat de kerel die een piepklein rolletje in deze film vertolkt ooit nog de man zou worden die Star Wars nieuw leven inblies?

BEELD EN GELUID
Diabolique is een Warner-uitgave met nog zo'n afschuwelijk klaphoesje. Je weet wel, releases die meestal waren voorzien van levensgrote stickers waarop Best Buy of Best Deal stond en waarmee je je hele hoesje beschadigde als je ze wilde verwijderen. Nu goed, eerlijkheidshalve is de beeldkwaliteit van deze release meer dan bevredigend. Alles wat zich in het donker afspeelt is perfect zichtbaar en dat is toch eerder zeldzaam bij zulke oude releases. De kleuren zijn prachtig en de rode strakke broek die Sharon Stone draagt springt meteen in het oog. Zie ik nu die boze blik van onze hoofdredacteur die denkt dat de broek van Sharon Stone niets met de technische kwaliteit van een film heeft te maken?

EXTRA'S
Het extra materiaal op deze disk duurt welgeteld vier minuten en kan het best worden omschreven als een zeer lange promotietrailer. Dat is dus amper een puntje waard.

CONCLUSIE
De heren die vinden dat slechts een honderdtal films het verdienen om tot meesterwerk te worden verheven hebben gelijk: deze remake verbleekt op alle vlakken als je hem met de klassieker van Henri Georges Clouzot vergelijkt. Filmfans die van verschillende walletjes willen eten kunnen Diabolique als een matige thriller beschouwen die vooral wordt gekenmerkt door de topvertolkingen van Adjani en Stone. En neen, die rode broek heeft er niks mee te maken!