Zoals de titel laat vermoeden is Father Brown het centrale personage in deze serie en dat zal u niet verbazen, want politie-commissaris Valentine mag dan een pienter en intelligent man zijn, toch is het meestal de pastoor die de juiste conclusies trekt uit het feitenmateriaal, o.m. omdat hem in het kader van de biecht geheimen worden toevertrouwd die de man van de wet nooit bereiken, maar evenzeer omdat hij dichter bij de mensen uit z’n omgeving staat en al bij voorbaat een aantal mogelijke verdachten uit kan sluiten. Met z’n rustige uitstraling en z’n beminnelijke manier van doen bereikt hij vaak meer dan Valentine, die zich aan de strikte regels van de wet dient te houden en dat leidt tot een zekere mate van frustratie bij de ambtenaar, zij het dat het nooit tot hoogoplopende confrontaties komt, want de politie-commissaris beseft dat Father Browns bemoeinissen goed bedoeld zijn en uiteindelijk steekt hij toch de pluim op z’n eigen hoed als een zaak bevredigend wordt afgerond.

Als de serie Father Brown in Engeland een groot succes is, dan is dat het gevolg van het eenvoudige opzet van de serie, de sympathieke en typisch Britse personages en de vaak bloedmooie plattelandslocaties. In een tijd waarin steeds ingewikkeldere detectivestories, volgepropt met hightech en meervoudige verhaallijnen, naar de gunst van de kijker dingen, is Father Brown een buitenbeentje, want van telefoons en internet is er in Kimbleford nog geen sprake en de auto’s zien er nog erg vooroorlogs uit, alsof de tijd er heeft stilgestaan. Net zoals ’s werelds beroemdste detective Sherlock Holmes, bedient Father Brown zich voornamelijk van menselijk doorzicht en een quasi onfeilbare intuïtie en die eigenschappen zijn niet alleen makkelijk herkenbaar voor een grote schare tv-kijkers,  ze zetten het hoofdpersonage ook neer als een man van vlees en bloed die handelt vanuit een grote bekommernis. Father Brown dankt z’n succes dan ook grotendeels aan de empathie die acteur Mark Williams in het personage zichtbaar maakt, aan de binnenpretjes die de kijker opvallen in Father Browns oogjes als hij het kluwen van feiten en emoties voorzichtig ontrafelt en aan de innerlijke en uiterlijke rust die hij in alle omstandigheden bewaart.

Ter compensatie introduceren de makers twee vrouwelijke personages die de vinnige oneliners en grappige tussendoortjes voor hun rekening nemen. In de volkse weduwe mrs. McCarthy, verantwoordelijk voor het financieel welzijn van de kerk en de pastoor, maar ook een beetje diens huishoudster en bewaarengel, ontwaart de kijker heel veel trekjes van Hyacinth Bucket uit Keeping Up Appearances (inclusief de duik in de struiken!), met wie ze de hoop op een hogere maatsschappelijke status deelt, maar ook de beperkingen van een preutse victoriaanse opvoeding. De Ierse actrice Sorcha Cusack (Coronation Street, 2008) behoort tot een uitstervende ras van interessante Angelsaksische actrices en in Father Brown bewijst ze rollen aan te kunnen die we eerder verwachten in het repertoire van Maggie Smith (Downton Abbey, 2010-2015) of Judi Dench (Cranford, 2007). Lady Felicia is haar pendant, want terwijl haar man zich uitslooft in Londen, geniet zij van het buitenleven en daarbij horen de aantrekkelijke mannen die af en toe het landelijke Kimbleford aandoen, zoals de vermeende en later echte broer van haar adellijke vriendin Lady Margaret, met wie ze het aanlegt en waarover ze nauwelijks geheimzinnig doet, ook niet tegen Father Brown, hoewel ze uiteraard op z’n discretie rekent. Nancy Carroll (The Gathering Storm, 2002; Call The Midwife, 2013) brengt de rol op een perfecte manier tot leven in een soms grappige en immer aanstekelijke parodie op de zgn. fatsoenlijke levenswijze van de upperclass.

En net op het moment dat je vermoedt dat Father Brown seizoen 1 wellicht niet verder zal geraken dan onderhoudend maar lichtvoetig entertainment, slaan je makers terug met een weinig berouwvolle nazi (afl. 4), de leider van een mysterieuze sekte die graag een groen blaadje lust (afl. 5) en een klooster waar in pure Umberto Eco-stijl nonnen worden vermoord (afl. 6). Politie-commissaris Valentine is er uiteraard als de kippen bij om de zaken op te lossen, maar niets is wat het lijkt en dus neemt hij elke keer de foute verdachte in hechtenis. Toegegeven, de achterliggende feiten zijn zelden eenduidig, maar door zich strikt aan de regels te houden geeft hij Father Brown vrijspel en ziet de brave man belangrijke elementen over het hoofd, nl. dat de inwoners van Kimbleford de Tweede Wereldoorlog nog lang niet vergeten zijn en dat het verschijnen van een Duitse gastpastoor voor opschudding zorgt en nog veel meer als daders en slachtoffers in hun dorpje met elkaar afrekenen. Anderzijds wordt met het verhaal over de sekte een problematiek aangesneden die vooral sinds de jaren 80 in de actualiteit staat, terwijl de afrekening in het nonnenklooster terug te voeren is op de toen gangbare praktijk in Engeland (en Ierland) om ongetrouwde jonge vrouwen te verplichten om hun baby’s af te staan voor adoptie, want moreel ontaard als ze waren, konden ze uiteraard hun eigen kinderen niet in een christelijke geest opvoeden. Een zedenles wordt ons bespaard in Father Brown, maar in minstens twee van de drie afleveringen slagen de regisseurs erin om bij de kijker een gevoelige snaar te raken.

In Father Brown seizoen 1 durven de makers ook de kleine kantjes van hun medeburgers uit de jaren 50 tonen. De opschudding omtrent het bezoek van een Duitse priester – zo kort na de oorlog – is maar één voorbeeld, doch ook de aanwezigheid van Oost-Europese vluchtelingen in het plaatselijke opvangkamp zorgt voor controverse en als blijkt dat het dochtertje van een chemicus vreemde vlekken op de handen krijgt ontstaat er zelfs paniek, want de Koude Oorlog is in volle gang en de vrees voor een nucleaire oorlog is groot, en uitgerekend Mrs. McCarthy, die altijd klaar staat met een spreuk uit de bijbel om haar medemens van antwoord te dienen, eist als voorzitster van de atoomvereniging van Kimbleford, dat het meisje het dorp verlaat, want ze is wellicht met een radioactieve stof besmet in het lab van haar vader! En ook de naoorlogse kleine corruptie komt aan bod, want op een keer blijkt dat de burgemeester het grondstuk heeft gekocht waarop het vluchtelingenkamp is gebouwd en veel geld wil verdienen aan de bouw van een kolencentrale, terwijl hij op een benefietbijeenkomst in Kimbleford zgn. het geldinzamelproject steunt voor een schooltje in het kamp! In dat laatste geval is het trouwens niet Father Brown die het verschil zal maken, maar wel Lady Felicia, want haar onzichtbare echtgenoot is niet alleen grootgrondbezitter, maar ook een man met invloed in Londen. Dat uitgerekend de afsluitende aflevering 10 de zwakste is in dit seizoen, dat vergeven we de makers, want als lichtvoetig entertainment voor een zeer ruim publiek is dit een geslaagd project dat perfect z’n mannetje kan staan naast series zoals bijv. Churchmen (2012) en Death In Paradise (2011).