In de documentaire op disk twee beweert Klaus Schulze dat hij er niet gerust op was of het project wel tot een goed einde kon worden gebracht, want Lisa Gerrard vond het niet nodig om vooraf naar de muziekfragmenten te luisteren die hij te voorschijn wilde toveren. Maar de Australische heeft metier genoeg om zeker te zijn van haar zaakje en dus improviseert ze erop los zonder ooit de harmonie van de muziek uit het oog (of uit het oor!) te verliezen. Zoals zo vaak zal u er niet heel veel van begrijpen, want Lisa Gerrard gebruikt geen woorden uit een bekende taal, maar klanken die als fijne waterdruppels langs de tonen van Klaus Schultzes elektronische tonen miezeren en waarin een sfeer van sprookjesachtige werelden, van elfen en toverkollen, van oneindigheid en een onvoorstelbare schoonheid opgeroepen wordt. Het is beslist geen spek voor ieders bek, maar voor de liefhebbers van de muziek van Schulze en/of de soms etherische klanktapijten van Dead Can Dance, houdt het wel steek.

Op disk twee staat de 60 minuten durende The Documentary, opgenomen in de Real World Studio’s van Peter Gabriel ter gelegenheid van de remixsessies van de geluidsband van het Loreley-concert voor de dvd-release, want in tegenstelling tot de beide cd’s van de Special Edition, staat het geluid van het concert in 5.1-surround. Tussendoor vangen we gesprekken op van Klaus Schulze met z’n technicus en krijgen we een overzicht van het materiaal waarmee gewerkt wordt. M’n eigen materiaal is bij de gynaecoloog, zegt hij tegen de camera, want de toetsen van mijn 40 jaar oude Moogs waren versleten en tegelijk worden de nicotinevlekken weggenomen, want in rook sinds een tijdje niet meer. Schulze heeft z’n Moog Synthesizers nooit bij het schroot gegooid. Ze leveren een uniek klankbeeld, zegt hij daarover, dat je in materiaal van tegenwoordig niet tegenkomt. Toegegeven: ze zijn niet altijd toonvast, maar ik hou van hun aparte diepe toon. Ondertussen heeft hij ook de nieuwste snufjes aan z’n instrumentenverzameling toegevoegd, maar tot vandaag blijven de Moogs de basis van z’n composities en sinds de Moog weer helemaal terug is (zie ook I Dream Of Wires, 2013), behoort de Duitse 65+’er er ook weer helemaal bij!

Nog op disk twee staat het 70 minuten durend The Interview van Klaus Schulze met Steven Wilson over de carrière van de Duitse artiest, over de evolutie van z’n muziekstijl, over de platenbusiness en de stand van de muziekwereld anno 2008. Wilson is een figuur uit het Britse progressieve rock- en metalgenre. Hij is zanger en gitarist bij de rockband Porcupine Tree (sinds 1991), heeft sinds 2009 drie soloalbums gemaakt, is een kenner van het werk van Klaus Schulze én mogelijk één van z’n grootste fans. Het is een interessante confrontatie tussen mensen uit een verschillende generatie – Wilson is 20 jaar jonger dan Schulze - die qua muzikale smaak toch heel veel gelijklopende ideeën hebben. Wilson was aanvankelijk een fan van Tangerine Dream, maar hij was ontgoocheld toen de Duitse band als gevolg van het succes in Amerika z’n repertoire omgooide en zich op compacte composities concentreerde. Over het werk en de albums van Klaus Schulze weet hij zo goed als alles en dus ontspint er zich een interessant gesprek tussen gelijkgestemden over alles wat moet de muziek van Schulze te maken heeft. Eén leuke anekdote willen we u niet onthouden: toen hij al 20 jaar onder contract stond bij Universal, stuurde Kaus Schulze de firma op een keer een cd met de composities voor z’n nieuwe album. Een tijdje later kreeg hij een briefje in de bus met de mededeling dat de demo leuk klonk, maar dat men momenteel niet geïnteresseerd was in dat soort werk. Schulze greep naar de telefoon om het misverstand uit de wereld te helpen en erop te wijzen dat het niet om een demo ging, maar om een kopie van de originele opnamen, waarop hem meegedeeld werd dat hij de mastertape dan maar op moest sturen. Nu kan hij erom lachen, maar het sterkt hem in de overtuiging dat de gevestigde platenmaatschappijen nauwelijks geïnteresseerd zijn in de muziek die ze op de markt brengen.

Met 240 minuten krijgt u op deze dvd waar voor uw geld en bovendien is er nog sprake van interessant materiaal ook. Vooral fans van Klaus schulze mogen in hun nopjes zijn, maar ook liefhebbers van het werk van Lisa Gerrard en Dead Can Dance zullen terecht in verleiding komen om zich deze dvd aan te schaffen. Ze worden beslist niet teleurgesteld, ook al gaat het in The Documentary en in The Interview bijna uitsluitend over Klaus Schulze.