SERIE
Er is nogal wat veranderd in Defiance dat nu beheerd wordt door de Earth Republic onder leiding van interimburgemeester Niles Pottinger die duidelijk een eigen agenda heeft. Amanda Rosewater is niet langer burgemeester maar houdt zich sinds de verdwijning van haar zuster kranig als uitbaatster van de NeedWant bar; Datak Tarr is wegens moord opgesloten in de gevangenis wat zijn vrouw Stahma ertoe aangezet heeft om haar zoon Alak naar voren te schuiven als zijn opvolger en leider van hun criminele organisatie terwijl zijzelf in werkelijkheid de touwtjes in handen heeft, en Rafe McCawley heeft sinds de intrede van de Earth Republic ook niet veel meer te zeggen over zijn eigen mijn. Ondertussen is Nolan op zoek naar zijn geadopteerde Irathient-dochter Irissa vderdwenen is nadat ze Nolan  van een gewisse dood had gered door een deal te sluiten met een vreemde entiteit die zich in haar lichaam heeft genesteld. Als Nolan erin slaagt om Irissa te vinden wil hij samen met haar ergens leuk gaan rentenieren, maar nog steeds onder invloed van de entiteit heeft zij daar een ander idee over. Terugkeren naar Defiance is de boodschap en eens daar duurt het niet lang voordat Nolan zijn oude functie van lawkeeper weer mag opnemen, want Amanda is ondertussen door Pottinger ingehuurd als adviseur gezien haar kennis van de stad en zijn inwoners en als dusdanig kan ze wel een goed woordje voor hem doen. De terugkeer van Irissa naar Defiance is echter het begin van een groots plan van de entiteit in haar dat, eens helemaal uitgevoerd, gevolgen zal hebben voor de hele planeet...

Toen we het eerste seizoen van Defiance bekeken vonden we dat er sprake was van een groot potentieel dat de nek omgewrongen wordt door domme scenario’s en een slechte regie. Dit tweede seizoen heeft iets meer structuur en bevat minder losse plotwendingen die vanuit het niets lijken te komen, maar veel beter wordt de serie daardoor jammer genoeg niet. Nog steeds zijn er verhalen die weinig bijdragen aan het geheel, worden er lijntjes uitgelegd die nergens toe leide, en worden afleveringen onnodig gerekt (de lange muziekstukjes lopen bij momenten echt de spuigaten uit). Het potentieel dat Defiance heeft zie je constant naar boven komen, maar telkens gebeurt er wel iets waardoor je niet anders kan dan je afvragen of je misschien kijkt naar het eerste seizoen van de originele Star Trek-reeks. Op zich is daar niets mis mee, behalve dan dat we niet meer op het einde jaren 60 leven en we ondertussen al wel wat beters gewoon zijn. Dat men duidelijk een groter budget heeft gekregen valt op door de betere speciale effecten, maar het ware beter geweest als men meer geld had geïnvesteerd in scripts en regie.

BEELD EN GELUID
Het goede nieuws omtrent dit tweede seizoen van Defiance is dat de beeldkwaliteit er toch wel wat op vooruit is gegaan. Het niveau van grain is een heel stuk lager dan in seizoen 1 en ook de CGI ziet er veel beter uit. Het is duidelijk dat de makers op alle vlakken meer budget ter beschikking hadden en dat heeft de technische kwaliteit zeker goed gedaan. Het geluid is zowat  van dezelfde kwaliteit als in het eerste seizoen. Dialogen zijn perfect verstaanbaar en er wordt nogal wat met effecten gegooid. De muziek van Bear McCreary is wederom een schot in de roos, maar zo goed als die is, zo slecht zijn de covers die net zoals in het eerste seizoen nogal wat irritatie opwekken. Dat men regelmatig de tijd rekt met nietszeggende taferelen begeleid door slechte covers maakt het enkel maar erger.

EXTRA'S
Bij de extra’s vinden we een alternatief einde voor het eerste seizoen, een heleboel verwijderde scènes, een gag reel, webisodes (Defiance: The Lost Ones) die de brug slaan tussen het eerste en tweede seizoen, en de 22 minuten durende feature Jesse does Defiance waarin Jesse Rath (aka Alak Tarr) ons achter de schermen meeneemt.

CONCLUSIE
Het gevoel dat we bij het eerste seizoen hadden was dat er méér in Defiance zat dan eruit is gehaald. In seizoen 2 blijft dat gevoel onbehaaglijk knagen en dat maakt het zoveel erger aangezien men duidelijk wat meer geld ter beschikking had. De belangrijkste verhaallijn is nu afgewerkt en nog steeds blijven we achter met de idee dat men dit véél beter had kunnen uitwerken. Waar je bij een eerste seizoen nog het voordeel van de twijfel kan hebben, moet een tweede seizoen bevestigen én verbeteren. En dat is nu net niet het geval met Defiance.