Viviane Amsalem is een moeder van drie kinderen. Zij heeft het echtelijke dak al een tijdje verlaten en alleen de jongste woont nog bij z’n vader. Viviane bereidt elke dag hun warme maaltijd, die ze door haar schoonzuster laat bezorgen. Zelf woont ze bij haar broer en z’n vrouw in afwachting van de rabbijnse uitspraak inzake haar scheidingsaanvraag, want alleen dan kan ze een nieuw leven beginnen. Als eigenares van een kapsalon heeft ze contacten met mannen, maar aan een nieuwe relatie is ze nog niet begonnen. Dat is getrouwde vrouwen ten strengste verboden en ook al is haar huwelijk achter de rug, toch houdt Viviane zich aan de religieuze voorschriften ter zake. De eerste confrontatie met haar echtgenoot Elisha op de rabbijnse rechtbank is van korte duur: op de vraag van de rabbijn of hij z’n vrouw de scheiding wil verlenen, antwoordt hij koudweg nee. En ook alle volgende keren is zijn antwoord negatief en hebben Viviane en haar advocaat geen enkel pressiemiddel, mede omdat de rabbijnen van de Biet Dien er alles aan doen om de echtgenoten met elkaar te verzoenen. Elisha is een brave man en een goede echtgenoot, en dus moet het aan Viviane liggen dat het huwelijk niet werkt, is hun standpunt. Wat hun betreft is ze koppig en weerspanning en haalt ze zich dingen in het hoofd die een gelovige joodse vrouw onwaardig zijn.

De camera van Ronit & Shlomi Elkabetz (broer en zus) staat bijna voortdurend in de rabbijnse rechtbank. Af en toe is er een korte scène in de al even kale wachtzaal van het oude gebouw, maar meestalzien we de drie rabbijnen aan de ene kant en Viviane, haar advocaat en Elisha aan de andere. In één scène zien we de beide advocaten (Elisha brengt na verloop van tijd z’n broer mee) in gesprek met de voorzitter van de rechtbank, maar meestal is de scheiding tussen de partijen compleet, alsof de camera de niet te overbruggen afstand tussen realiteit en religieuze geestdrijverij wil suggereren. Roni Elkabetz kruipt zelf in de huid van Viviane. Het gaat niet om een autobiografische rol, maar om een poging het lot van vrouwen in een dergelijke situatie bespreekbaar te maken. De situatie die in Gett wordt uitgebeeld, die hebben de beide regisseurs trouwens niet kunnen toetsen aan de realiteit, want de rabbijnse rechtbank laat behalve de betrokkenen, hun advocaten en de eventuele getuigen, geen pottenkijkers toe. Anderzijds zijn er uiteraard voldoende arresten van zulkdanige processen voorhanden om de makers toe te laten om een werkelijkheidsgetrouw beeld op te hangen van hoe een scheidingsprocedure voor een rabbijnse rechtbank wordt beslecht.

Gett, The Divorce Of Viviane Amsalem is een intens en geloofwaardig werkstuk waarin een lange en aanslepende scheidingsprocedure in beeld wordt gebracht. Ronit Elkabetz, die u eerder aan het werk kon zien in La Fille Du RER (2009) en The Band’s Visit (2007), levert een indrukwekkende prestatie als de zelfbewuste Viviane, die in een relatie is terechtgekomen die ze zelf niet heeft gekozen, en die het niet eens is met de rol die ze in een religieus joods gezin geacht wordt te vervullen. Zoals elke moderne vrouw eist ze haar zelfbeschikkingsrecht op, wat in een West-Europees land als vanzelfsprekend wordt geaccepteerd, maar in Israël nog altijd een pure religieuze aangelegenheid is door het ontbreken van een burgerlijke huwelijkspraktijk. Bij uitbreiding betekent dat dat ook niet-joden er onder die regel vallen in geval van scheiding. Simon Abkarian (Rendition, 2007; Casino Royale, 2006) neemt de rol van Elisha voor z’n rekening, maar heel veel acteerwerk wordt van hem niet gevraagd, want als onwillige echtgenoot hoeft hij zich niet te verdedigen of z’n weigering te motiveren. Dat is een beetje jammer voor een man met een indrukwekkend filmisch palmares, maar gezien de positie waarin z’n personage zich bevindt, is dat een aannemelijke aanpak.