FILM
Suddenly there came a tapping, as of some one gently rapping, rapping at my chamber door... (Edgar Allan Poe - The Raven)

Een film kan uitgroeien tot een echte klassieker door z'n kwaliteiten, een film kan ook de geschiedenis ingaan door de menselijke tragedies die ermee gepaard gaan. Het tweede geldt voor The Crow: enerzijds vond de comic z'n oorsprong ter nagedachtenis van de overleden vriendin van de tekenaar, anderzijds kwam hoofdacteur Brandon Lee te overlijden tijdens één van de opnames van de film. Het filmscript was gebaseerd op de gelijknamige comic. Geen halfzachte heroïsche Batman-of Spiderman verhalen hier maar donkere, gothische nachtmerries met een rockende ondertoon. Zo ook de prent: wie regisseur Proyas kent van het fantastische Dark City weet waaraan hij zich mag verwachten: het opzettelijk verwijderen van alle blauw en groen, de creatie van een helzwarte plaats vol getormenteerde karakters overgoten met een judgement day-atmosfeer. Het verhaal zelf leent zich perfect tot de stijl van de regisseur en krijgt een extra dimensie door de hierboven vermelde menselijke tragedies.

Brandon Lee is Eric Draven, een muzikale jongeman die samen met de vrouw van z'n leven op een appartementje woont dat om de één of andere reden moet ontruimd worden. Eric's toekomstige vrouw weigert zich te laten onteigenen en start een petitie op, dit zeer tegen de zin van de ondergrondse leider van de stad. Een bende wordt erop uitgestuurd om de vrouw een lesje te leren: ze wordt verkracht, geslagen, gestoken en als Eric thuiskomt wordt ook hij koelbloedig afgemaakt. Precies 1 jaar later strijkt een kraai neer op het graf van Eric en staat hij op uit de doden om de moord op z'n eeuwige liefde te wreken. Onsterfelijk, met de kraai op de schouder, een gitaar rond de nek en getormenteerde mime-schmink op het gezicht rest hem één doel: de 4 moordenaars van z'n vrouw zo snel mogelijk opsporen en hen laten boeten voor het onheil dat hem en z'n eeuwige liefde werd aangedaan.

Brandon Lee speelde niet alleen de laatste rol van z'n leven, voor velen was het ook z'n beste: de manier waarop hij Draven tot leven bracht is beklemmend. Normaal gezien zaten in de film nog meer flashbacks met z'n vrouw maar Lee kwam om het leven, door een menselijke fout, alvorens deze konden afgewerkt worden. Velen nemen aan dat het dodelijke schot door Michael Massee (Funboy) in het begin van de film, wanneer Eric op de flat toekomt, ook het schot is dat in de film werd gebruikt. De andere camera, gericht op Lee zelf, filmde de impact van de kogel maar deze footage werd direct vernietigd zonder ooit verder gebruikt te worden.

Een film met een éénvoudige onderliggende boodschap maar met verschillende dimensies: de manier waarop alles in beeld gebracht werd, de beklemmende muziek van Graeme Revell en het zich vereenzelvigen van de kijker met het hoofdpersonage maakt dat je tot op het einde van de film op het puntje van je stoel blijft zitten. Achteraf ben je dan ook met verstomming geslagen hoe zo'n eenvoudig uitgangspunt je zodanig bij de keel kon grijpen. Maak echter niet de fout zoals velen door de twee sequels ook te bekijken, ze zijn echt de moeite niet en doen het origineel geen enkele eer aan.

BEELD EN GELUID
Een film van deze moet het vooral hebben van zowel het visuele aspect evenals van het geluid en de muziek. Betreffende het beeld mogen we tevreden zijn: een warme anamorfische 1.85:1-transfer met veel aandacht voor het donkere aspect van de film komt perfect tot z'n recht. Wie reeds een eerdere release van deze film zag zal duidelijk merken dat de mensen bij Buena Vista er werk van maakten om de print in bijna perfecte toestand te herstellen. Enkele glitches en een storende layer change kunnen de pret niet bederven. Het geluid is opnieuw andere koek: men vond het blijkbaar nodig ons enkel te vergasten op een Franstalige DTS-track terwijl wij dachten dat dit euvel toch al een tijdje tot het verleden behoorde. Koppig als we zijn geven we de Franse track dan ook geen luisterbeurt (voor de geïnteresseerden: uit enkele regio-1 reviews blijkt de DTS een enorme meerwaarde te zijn aan de schijf: dank u Buena Vista!) en gaan we onmiddellijk over naar de originele soundtrack: gelukkig genoeg was de Dolby Digital 5.1-track ook aan een opwaardering toe en levert ons een ruim geluidsveld op met een perfecte spreiding van de effecten en de prachtige muziek. Bij de actiescènes en vooral de ontploffingen gaat de track voldoende door in de diepe tonen en stelt zo je baskast meerdere malen op de proef.

EXTRA’S
Eerst en vooral moet het gezegd dat tijdens de extra features nergens met een woord gerept wordt over hoe men het produktieproces terug in handen genomen heeft na de dood van Lee. We vroegen niet om morbide detailleringen of de juiste omstandigheden hoe de man precies aan zijn eind is gekomen maar wel meer info over welke scènes nu juist zonder Lee geschoten werden en hoe of wanneer er stand-inn's en CGI gebruikt werden. De man die ons daar perfect over zou kunnen inlichten is natuurlijk de regisseur maar Proyas die is jammer genoeg dé grote afwezige op deze dubbeldisc-editie van de film: de commentaartrack werd geleverd door de producer en de co-schrijver, en alhoewel ze af en toe hints geven wordt er nooit rechtuit gesproken over de manier waarop Lee vervangen werd en in welke scènes dit juist gebeurde. Verder is er een zestien minuten durende featurette die de nadruk legt op interviews met o.a Lee, Ernie Hudson, Tony Todd en anderen. Opnieuw is de regisseur hier de grootste afwezige en is het interview met Lee de grootste troef. Verder krijgen we van de featurette eerder een commerciële indruk. Interessanter is het interview met James O’Barr, geestelijke vader van de 'The Crow' en we zien onmiddellijk waar de comic zijn duistere karakter vandaan haalt. Het interview werd afgenomen in de kelder van O'Barr en de man praat openlijk over het hoe en waarom van het crow-karakter en geeft je meer inzicht in de motieven van de gemiddelde comicbook-schrijver. We gaan door met 3 uitgebreide scènes waarvan er eigenlijk maar één echt interessant is: het funboy-gevecht. Hierin krijgen we meer info over het gegeven van Eric's kwetsbaarheid als hij de levenden wil helpen. Hierna is er ook nog zo'n 5 minuten durende montage met allerlei los van elkaar staande verwijderde scènes meestal zonder geluid maar op de geheimzinnige muziek uit de film. Om af te sluiten zijn er nog verschillende galerijen met promotieposters die nooit gebruikt werden alsook de storyboards voor zo'n vijftal scènes uit de film. Merkwaardig aan deze uitgave vinden we het ontbreken van de filmtrailer(s) (er zijn wel trailers aanwezig van High Fidelity, Unbreakable en Pearl Harbor). Gelukkig zijn alle extra's optioneel Nederlands te ondertitelen.

CONCLUSIE
De echte crow-fan zal gemixte gevoelens hebben bij deze uitgave. Alhoewel het om een dubbeldisc-editie gaat blijven we een beetje op onze honger zitten met de veeluit magere inhoud van de extra's. Voor wie eerder de technische kant van de zaak prefereert is deze dvd zeker geen miskoop (behalve dan voor DTS-liefhebbers). The Crow is alleszins een film die je moet gezien hebben want naast de magie op het scherm krijgt de film nog een extra dimensie door de dood van hoofdacteur Brandon Lee tijdens de opnames.