Het verhaal speelt zich af op één locatie: het hotel Concorde St. Lazare in Parijs, waar zich een bonte verzameling mannen en vrouwen heeft verzameld die wordt in het oog gehouden door detectives, die de moord op een prins proberen op te lossen. Hoofdpersonages zijn de piloot Emile Chenal (Claude Brasseur) en z’n veel jongere vrouw Françoise (Nathalie Baye) die er getuige zijn van de complete desintegratie van hun huwelijk, want de goed uitziende jongedame heeft er kennis gemaakt met Mr. Jim Warner (Johnny Halliday), een bokspromotor die haar echtgenoot 40 miljoen Franse Franken schuldig is en die dat geld hoopt te verdienen aan de kamp van zijn pupil Tiger Jones (Stéphane Ferrara), die zich in een belendende kamer voorbereid op het grote gevecht in het gezelschap van zijn vriendin, de Prinses van de Bahama’s (Emmanuelle Seigner), een aantrekkelijke jongedame die voortdurend topless door de kamer loopt en hem afleidt van wat belangrijk is. Mr. Warner heeft evenwel nog een andere schuldeiser, nl. de Prins (Alain Cuny), een maffiabaas wiens staff de leiding over het hotel schijnt te hebben. Zij worden allemaal in het oog gehouden door de detective Isidore (Jean-Pierre Léaud), diens oom William Prospero (Laurent Terzieff) en het jonge meisje Arielle (Aurelle Doazan).

Veel verhalen hier, de onze en die van andere individuen, iets staat er te gebeuren, is de conclusie van detective Isidore, maar jammer genoeg gebeurt er weinig, zelfs niet in de eindfase van de film, terwijl Godard eerder klassieke vingerwijzingen heeft achtergelaten: het cijfer 9 op een hotelkamerdeur dat omtuimelt en een 6 wordt, het ontvreemden van revolvers en kogels, etc. Misschien wil Godard de kijker uitdagen en gebruikt hij de genre-elementen als een metafoor voor het leven dat lijkt op een puzzel die niets voorstelt, of is hij van mening dat alle verhalen zijn verteld en geschreven (vandaar misschien dat iedereen voortdurend zit te lezen of minstens een boek doorbladert) en dat het ook allemaal is gefilmd waardoor er niets meer te filmen is? Tja, waarom dan toch nog scènes uit de meest diverse genres (kapseizende romantische relatie, moordverhaal, maffiapraktijken, mysterie, bokssport, bloteborstenfilm) als een los verband naast elkaar monteren?

Jean-Luc Godard maakt van Détective een bizarre en absurde film, waarin de vaak ingenieuze juxtapositie van de diverse onderdelen niet tot het beoogde resultaat leidt. Grootste manco is wellicht het feit dat de kijker zich nooit met één van de personages kan vereenzelvigen. Die blijven altijd op een veilige afstand en interacteren uitsluitend met elkaar, nooit met de toeschouwer. Volgens Colin MacCabe is Détective een grappige film, maar in werkelijkheid zijn er maar twee echt grappige scènes in de film, nl. de gigantische reep chocola die tevoorschijn wordt gehaald als Tiger Jones zin heeft in een snoepje, en de scène waarin hij z’n linker heel voorzichtig oefent op de blote borstjes van z’n vriendinnetje. Voor de rest kijkt u meestentijds naar dialogen waaraan vaak geen touw vast te knopen is, situaties die niets toevoegen en personages die van a naar b bewegen, maar zelden zinvol door de scènes wandelen (vooral de detective en z’n gezelschap). Het verhaaltje omtrent de haperende relatie van Emile Chenal en Françoise is al bij al nog het best uitgewerkt en Johnny Halliday maakt misschien wel de beste indruk van de hele cast, maar het ontbreken van een minimale spanning doet de film definitief de das om.

BEELD EN GELUID
Het beeldmateriaal heeft een acceptabele kwaliteit zonder storende beschadigingen of andere onrechtmatigheden, het kleurenpalet is niet echt gevarieerd, maar de details blijven wel overeind. Godard heeft een zeer opdringerige soundtrack onder de film geschoven, waarin alle clichés van het genre zijn samengebald, wat op zich een komisch effect is gezien er niets maar dan ook niets in de film gebeurt dat een dergelijke bombastische score zou verantwoorden. Dat is misschien wel het grappigste effect van Détective.