Maar criminelen zijn zelden met één zaak tegelijk bezig en dus duikt de naam van de verdronken vrouw op in een zaak die verband houdt met het carjacken van vrachtwagens met een dure lading. Bovendien blijkt ze een geheime bankrekening te hebben en verhuurde ze appartementen aan kerels met een verdachte reputatie. Om de zaak vooruit te helpen pikt het team van Berthaud de informant in van Binnenlandse zaken, een Noord-Afrikaan die al eerder is opgebracht voor autodiefstallen en geweldplegingen, en die mogelijk een carjacking kan uitlokken waardoor het politieteam dichter in de buurt komt van de moordenaars van de drenkelingen. Rechter Roban, de magistraat die toezicht houdt op het dossier, is er echter van overtuigd dat de vrouw en haar dochter door de echtgenoot zijn vermoord en dus verlengt hij diens aanhoudingsmandaat en verbiedt hem elk contact met zijn zoontje. Dat leidt tot een confrontatie tussen rechter en verdachte waarbij diens advocaat Pierre Clément (Grégory Fitoussi, u kent hem als de rechterhand van Mr. Selfridge uit de gelijknamige serie) tussenbeide moet komen. We zijn ondertussen op het einde van aflevering 6 en wat de scenaristen voor u in petto hebben, dat had u beslist nooit zelf kunnen bedenken: een onwaarschijnlijke scenarioverschuiving waardoor Engrenages nooit meer hetzelfde zal zijn! Het is een gedurfde keuze, maar wie in de afgelopen twee seizoenen heel nauwkeurig toekeek, die zag het beslist een beetje aankomen.
Meer willen we u over deze vijfde worp van Frankrijks meest succesvolle tv-serie ooit niet vertellen (anders hoeft u niet meer te kijken, niet waar?). We kunnen u nog wel vertellen dat het spannend blijft tot in de allerlaatste minuut, te meer omdat Laure Berthaud grote risico’s neemt (ook voor haar eigen leven) terwijl ze zwanger blijkt te zijn en de arts haar complete rust heeft aanbevolen omdat er af en toe sprake is van bloedverlies. Maar die boodschap is slecht besteed aan de immer opgejaagde en bezielde politie-inspecteur die twijfelt tussen abortus of houden, mede omdat ze niet weet wie eigenlijk de vader is…
Deze vijfde serie is tot stand gekomen in samenwerking met BBC 4 en dat heeft invloed op de manier waarop men te werk is gegaan: er is een nieuw regisseursteam aangetrokken en in het scenaristenbestand is flink huisgehouden. De opvallendste evolutie is beslist het feit dat er gekozen is voor één moordzaak die 12 afleveringen lang een centrale plaats inneemt én dat wordt afgestapt van scènes met te veel technisch jargon over hoe het juridische systeem in Frankrijk functioneert. Dat was voor buitenlanders trouwens toch altijd al een beetje Chinees. Anderzijds blijft de carrièrejacht en de na-ijver van hogere ambtenaren in het juridisch bestel wél gehandhaafd en dat komt de makers goed uit, want dan kunnen vastgelopen verhaallijnen makkelijk opgeruimd worden met het excuus dat men van hogerhand heeft ingegrepen op de normale gang van zaken. Als kijker neem je dat er graag bij, het is en blijft fictie, niet waar?
Wat de acteerprestaties betreft, kunnen we de serie alleen maar lof toezwaaien, want die zijn zondermeer perfect. De hoofdacteurs zijn na vier seizoenen helemaal vergroeid met hun personage en dat komt de geloofwaardigheid ten goede, maar het betekent ook dat ze een aantal nieuwe en niet meteen voor de hand liggende situaties kunnen aanpakken zonder dat ze uit hun rol vallen: met name tussen Laure en Gilou is er iets bezig waarvan we het fijne nog niet mogen weten. Fromentin krijgt in deze vijfde serie meer screentijd, want die heeft af te rekenen met familiale problemen, en rechter Roban bakt het helemaal bruin en moet door griffier Marianne eens flink onderhanden genomen worden. Commissaris Brémont (de vermoedelijke vader van Laure’s baby) is op een zijlijn gemanoeuvreerd en ook advocaat Pierre Clément (ooit nog aanklager) beleeft duidelijk zijn zwanenzang. Joséphine Karlsson (Audrey Fleurot), de ambitieuze jonge en zeer aantrekkelijk advocate met het rode haar en de sproetjes, die stijgt een paar plaatsen in de rangorde en zij is meer dan ooit een figuur waarmee rekening moet worden gehouden. Na een paar onfrisse zaken, heeft ze zich in het begin van Engrenages 5 duidelijk bekeerd, maar dat duurt niet lang en opnieuw doet ze haar slechte reputatie eer aan, al moeten vriend en vijand toegeven dat ze een onwaarschijnlijke strateeg is die voor de ingewikkeldste problemen een oplossing verzint.
Qua production design is Engrenages niet echt een topper. De opnamen zijn allemaal in Parijs gedraaid en gezien de kwaliteit van de boeven, komen vooral industrieterreinen, de verloederde achterbuurten en de grauwe buitenwijken aan bod. Op de toeristische locaties hoeft u niet (meer) te rekenen, wat dat betreft is Engrenages flink wat donkerder geworden. Pierre Clément en Joséphine Karlsson zitten gelukkig in ruime en lichte kantoren en daarmee wordt heel wat goedgemaakt, terwijl ook het kantoor van rechter Roban voor afwisseling zorgt in het kleurenpalet.
Gezien het succes, in Frankrijk en vooral ook in Engeland, komt er beslist een zesde seizoen, want de cliffhanger op het einde van aflevering 12 is niet minder dan een kanjer.
