FILM
East Texas, een eerste permanent bewoonde kolonie op Mars en geesteskind van NASA-medewerker Nathaniel Shepherd (Gary Oldman) draait uit op een nachtmerrie omdat de vrouwelijke astronaute uit het gezelschap, Sarah Elliot (Janet Montgomery), zwanger blijkt te zijn, en op interplanetaire ruimteschepen zit er niet dadelijk een stuur om even rechtsomkeer te maken. Tot overmaat van ramp overlijdt de moeder, éénmaal gearriveerd op Mars, aan de gevolgen van complicaties bij de bevalling, en haar zoon Gardner (Asa Butterfield) is gedoemd om de rest van zijn leven op het ruimteschip te slijten, aangezien zijn botstructuur ingesteld is op een verminderde zwaartekracht. Omdat het zijn vurigste wens is, ondergaat hij zestien jaar later ter plekke een reeks zware operaties met de bijhorende revalidatietherapie om toch één keer in zijn leven de Aarde te bezoeken. Hij is vast van plan om het meisje Tulsa (Britt Robertson) dat hij via internet heeft leren kennen, te bezoeken, maar de NASA houdt hem liever vast in een bubbel. Daarom neemt hij de benen, en door zijn onaangepast gedrag belandt Gardner voortdurend in de problemen. Toch weet hij Tulsa te vinden, en samen gaan ze op een dolle rit vol gestolen voertuigen en winkeldiefstallen om Gardners vader te vinden. De NASA had echter gelijk om de jongen in gecontroleerde omstandigheden te willen houden, want zijn onaangepaste fysiologie begint Gardner parten te spelen...

 

Laten we eerst één belangrijke zaak uit de weg helpen: deze film staat stijf van de plot holes. Niet zijn de makers erin geslaagd een communicatiesysteem te ontwikkelen waardoor je op Mars in real time kan communiceren via internet, wat zowat elke regel uit de relativiteitstheorie schendt, het is bovendien zéér onwaarschijnlijk dat men bij een astronaute die van 's morgens vroeg tot 's avonds laat medisch gescreend wordt, niet heeft opgemerkt dat ze zwanger is. Dat iemand die opgroeit in een omgeving waar pakweg 60% van de zwaartekracht van de aarde aanwezig is, blootgesteld aan de graviteit van onze planeet dodelijk ziek zou worden is wellicht ook met een korrel zout te nemen, en voor een planeet waar de natuurlijke rijkdommen zo goed als op zijn, hebben ze er zestien jaar in de toekomst nog wel leuke ruimtetuigen en futuristische computers, om maar te zwijgen van het feit dat je een ruimtetuig naar Mars kan nemen zoals je een taxi neemt. Je merkt vanaf het begin dat de scenaristen zich in allerlei bochten hebben moeten wringen om voor het gegeven van een mens die op Mars geboren is en tot op zijn zestiende nooit een voet op aarde heeft gezet, een enigszins aanvaardbare verklaring uit hun duim te zuigen. Maar The Space Between Us is wat dat betreft geen haar beter, maar ook niet slechter, dan pakweg Star Wars of Star Trek.

 

Wellicht wilde regisseur Peter Chelsom, die op zijn palmares wel wat meer romantische lichtgewichtfilms heeft staan, eerder focussen op de romance tussen Britt Robertson (Under The Dome) en Asa Butterfield (Miss Peregrine's Home For Peculiar Children). Op zich is daar niets mis mee, maar waar er wellicht méér in had gezeten door de wetenschappelijke kaart iets duidelijker te trekken, is The Space Between Us nu vooral een film die liefhebbers van het young adult-genre zal aanspreken, alhoewel er voor de verandering eens géén boek aan de basis ligt. Het interplanetaire sprookje is vooral een brave film geworden, ondanks het feit dat tieners in Amerika blijkbaar auto's pikken zoals wij hier in Europa de bus nemen. Eens je de science uit 'sciencefiction' haalt, kom je beter in de buurt van waar Chelsom met zijn film naartoe wilt: een romantische tienerfilm met een wereldwijs meisje van de aarde en een compleet wereldvreemde kluns van Mars die aan de term star-crossed lovers een nieuwe dimensie toevoegen. Voeg daar het zeemzoete feelgood-einde aan toe, en je krijgt een eindproduct dat geen verbazing zou hebben gewekt als je in plaats van Chelsom de naam van Spielberg op de aftiteling had gezien.

 

De film weet dan ook vooral visueel te overtuigen, met geloofwaardige shots van Mars, een gelikt futuristisch design - alhoewel Las Vegas er nog exact hetzelfde uitziet als nu, maar dat is dan ook een buitenbeentje - en mooie natuuropnames. Het jonge duo vormt een mooi koppeltje, en vooral Britt Robertson valt op in positieve zin, maar Gary Oldman bezondigt zich in ongeveer elke scène waarin hij voorkomt aan een verregaande vorm van overacting.

 

BEELD EN GELUID
Ondanks het feit dat The Searchers voor de (goedkopere) optie van een singlelayerdisk heeft gekozen, is het beeld van The Space Between Us redelijk goed en vrij van onvolkomenheden. Het futuristische design kan zich op de beste momenten meten met laten we zeggen A.I.: Artificial Intelligence om het bij Spielberg te houden, of Extant. De rode planeet komt even goed uit de verf als in The Martian en ziet er iets minder somber en dreigend uit. De kleuren zijn vooral aangenaam helder gehouden en het zwartniveau is prettig om te kijken. De scènes waarin ruimtevaarttuigen uit hun startblokken schieten, bieden de nodige dynamiek, en ook de wervelende scènes in Las Vegas of de eindscènes op een zonnig Californisch strand bevredigen. Alleen is het spijtig dat de 7.1-track van de Amerikaanse Universal-release niet weerhouden werd. De zweverige soundtrack van Andrew Lockington wordt, zoals het een young adult-film betaamt, opgeleukt met enkele recente popsongs zoals Hold Back The River van James Bay.

 

EXTRA'S
De extra's die op zowat elke buitenlandse versie te vinden zijn, zijn er weer eens afgestript. Shame!

CONCLUSIE
The Space Between Us is een aardige romantische film, maar met sciencefiction heeft het allemaal bitter weinig te maken. Best niet samen consumeren met gesuikerde popcorn.