FILM
Oliemagnaat J. Paul Getty (Christopher Plummer) is ontegensprekelijk de rijkste man ter wereld. Hij staat ervoor bekend dat hij bij elke deal die hij sluit, afpingelt, en verder bijt hij elke cent in twee en als het even kan in vier. Om maar zo weinig mogelijk belastingen te moeten betalen, vlooit hij alle achterpoortjes in de fiscale wetgeving uit, en koopt hij kunstwerken bij de vleet omdat die als investeringen kunnen gerekend worden. Zijn zoon J. Paul Getty II (Andrew Buchan) is een drugverslaafde lapzwans die van zijn vrouw Gail Harris (Michelle Williams) gescheiden is en met zijn maîtresse samenhokt in Egypte; voor de opvolging van het imperium zijn alle ogen gericht op Getty's kleinzoon J. Paul Getty III (Charlie Plummer; in de familie Getty zijn ze niet bepaald inventief te noemen bij het zoeken naar voornamen). Paul III heeft al eens bij wijze van grap geopperd dat hij zich graag zou laten ontvoeren voor losgeld, al was het maar om eens een centje los te kunnen weken van zijn opa. In Rome wordt de jongen echter écht ontvoerd door een bende amateurs, die hem vasthouden in een boerenhol in Calabrië. Ze eisen 13 miljoen dollar, maar grootvader houdt zijn knip op de beurs, met de redenering dat als hij nu betaalt, straks al zijn 14 kleinkinderen zullen worden ontvoerd voor losgeld en hij maar kan blijven betalen. Wel stuurt hij één van zijn toponderhandelaars, Fletcher Chase (Mark Wahlberg), naar zijn schoondochter om te proberen te onderhandelen met de ontvoerders.

 

Na een mislukte politie-actie hebben die de ontvoerde jongen overgedragen aan de 'Ndrangheta, de Calabrese maffia, en die pakken de ontvoering iets professioneler aan. Wanneer de onderhandelingen vast dreigen te lopen, sturen ze om opa onder druk te zetten het afgesneden oor van de jongen, met de belofte dat als opa niet over de brug komt met geld, de rest van zijn kleinzoon in stukjes zal volgen. Gail, die op gespannen voet leeft met haar schoonvader, neemt daarom het heft in eigen handen.

Het grotendeels waargebeurde verhaal van de ontvoering van J. Paul Getty III werd door regisseur Ridley Scott verfilmd, en zal wellicht de filmgeschiedenis ingaan voor de verkeerde redenen. Oorspronkelijk werd de rol van J. Paul Getty vertolkt door Kevin Spacey, maar nadat die in ongenade viel omdat hij zijn poten niet kon thuishouden van jongemannen, waardoor onder meer ook zijn dragende rol in House Of Cards werd geschrapt, moest in allerijl een vervanger gezocht worden, en de keuze viel op Christopher Plummer (kapitein Von Trapp uit The Sound Of Music), waarna álle scènes met Spacey opnieuw moesten worden gefilmd. Plummer was bekend met het scenario omdat hij ook al eerder voor de rol had gesolliciteerd vooraleer de keuze op Spacey was gevallen, en de man heeft op twee weken tijd zijn tekst geleerd. Hoe dan ook is Christopher Plummer een waardige vervanger. De man is de vleesgeworden Mr. Burns, waarbij zowat in elke scène waarin hij verschijnt, zijn extreme krenterigheid in de verf wordt gezet. Door de perikelen rond de casting van Spacey komt zijn acteerprestatie echter een beetje in de schaduw staan.

 

Het éne schandaal was nog niet uitgedoofd, of het volgende diende zich aan: voor de bewuste scènes moesten ook Mark Wahlberg en Michelle Williams opnieuw opdraven, en waar Wahlberg voor zijn bijkomende inspanning een cheque met een bedrag van zeven cijfertjes kreeg (en het waren geen Italiaanse lire!), kreeg Michelle Williams een duizendtal dollar onkostenvergoeding, in verhouding een habbekrats. De eerlijkheid gebiedt ons evenwel te zeggen dat Wahlberg méér scènes met Christopher Plummer had dan Williams, maar niet om een factor 1500 te rechtvaardigen. Ridley Scott zorgde er ook voor dat Plummer vooraf géén van de opnames met Spacey te zien kreeg, om zijn acteerspel zo onbevooroordeeld mogelijk te houden. Spacey is nog welgeteld in één shot te zien, zij het niet in het aangezicht, een scène met een trein in de woestijn, die te ingewikkeld was om opnieuw gefilmd te worden. Dat Spacey boter op het hoofd had, mag duidelijk zijn, maar we moeten toch ook de vraag onder ogen zien of de desavouering van de acteur wel in verhouding staat tot de misdaden waarvan hij beschuldigd wordt: de facto is hij gebroodroofd en afgebroken op sociale media, zonder dat er ooit een rechter zich over zijn geval heeft uitgesproken; of hoe de verworvenheden van de rechtsstaat worden geslachtofferd op het altaar van de publieke opinie.

BEELD EN GELUID
De single layer-schijf start ineens op zonder menu. De beeldkwaliteit is eerder aan de dunne kant, met veel uitgeveegd zwart en fletse kleuren. De detaillering is wisselvallig te noemen, en hier en daar zijn er een paar compressie-artefacts te bespeuren. Toch is de beeldkwaliteit niet onaanvaardbaar, maar een single layer-schijf gebruiken voor deze toch meer dan twee uur durende film is een beetje om problemen vragen. Nu is All The Money In The World op zichzelf niet dadelijk een vrolijke film, en hier en daar zelfs ronduit luguber, wat een deel de donkere cameravoering verklaart. De DTS-HD MA 5.1-track daarentegen volstaat ruimschoots voor deze dialooggedreven film, waarin er af en toe surroundactie te beleven valt zoals in de scènes waarin Gail wordt belaagd door paparazzi. In de scènes die zich bij een jachtpartijtje buiten op het platteland afspelen, hoor je bijvoorbeeld ook de natuurlijke ruis van de insecten die zoemen. Mooie track.

 

EXTRA'S
Eens te meer een gemiste kans: niets van het op buitenlandse versies te vinden bonusmateriaal werd weerhouden. Gezien de production hell waar de film is doorgegaan, zou een beetje duiding toch op zijn plaats geweest zijn.

CONCLUSIE
Laten we het even niet meer over Kevin Spacey hebben. All The Money In The World is een doorgedreven karakterstudie van 's werelds rijkste gierigaard, door Christopher Plummer magnifiek neergezet, die rijk is geworden met overal af te pingelen. Spijtig genoeg heeft The Searchers op technisch vlak ook afgepingeld.