FILM 
“Everyone isn't bad, Mama! ” Met deze huiveringwekkende smeekbede probeerde Carrie (Sissy Spacek) haar moeder (Piper Laurie) te overhalen om toch naar de Prom Night van haar school te mogen gaan. Het meisje in kwestie had beter naar haar moeder geluisterd, want de menselijke tol nadien was ontzettend hoog. Jammer voor al die doden, maar ons levert het een geweldige klassieker op. Een waarvan men in 2013 vond dat ze er een remake met Chloë Grace Moretz moesten van maken, maar het zijn alleen maar ezels die zich bezeren aan de keiharde steen die heiligschennis is en ook in het geval van Carrie is er maar één les uit te trekken: er is maar één Brian De Palma. Meer dan veertig jaar later staat Carrie nog altijd stevig op zijn poten en is het een film die zijn titel van klassieker alle eer aandoet. Eentje zonder al te veel bloed eigenlijk (nou ja, wat de slachtoffers betreft), wel onverwoestbaar door de steengoede performances. Inderdaad, een niet al te vanzelfsprekend (laat staan alledaags) feit in de horrorwereld. Of je er hem moet voor bedanken of niet is maar de vraag, toch was het Brian De Palma die de trend in gang zette dat zo wat iedere Stephen King-boek moest verfilmd worden. Carrie was dan ook in alle opzichten een gigantisch succes. De kassa rinkelde, de critici waren lovend en zowel Piper Laurie en Sissy Spacek werden genomineerd voor een Oscar-beeldje. De King-trein was vertrokken, ook al zou het nog vier jaar duren vooraleer de tweede King-adaptie op het witte doek zou komen (het door King zelf verguisde The Shining van Stanley Kurbrick). Maar voor wie het wil weten, naar het schijnt vindt King Carrie wel gedateerd, maar desalniettemin een goede film. Anno 2019 heb je het Carrie-concept in andere films meer dan ééns gezien, maar samen met Jaws en The Exorcist werd hier de basis gecreëerd van wat je een horrorblockbuster kan noemen. Carrie kan je zelfs gerust één van de allereerste slashermovies noemen, niet zo zeer voor het doden op zich, wel omdat men in zo wat iedere griezelfilm de trucs van De Palma ging na-apen.




Vaak aangehaald als één van de meest angstaanjagende films, toch moet het zeker niet de bedoeling geweest zijn van De Palma om hiermee horror een nieuw elan te geven. De regisseur die nu schandalig genoeg wat in de vergeethoek is geraakt (momenteel is hij bezig aan Domino die deels gedraaid wordt in België, maar nu al een fiasco is) werd steeds vergeleken met Alfred Hitchcock. Dat merk je zonder meer ook in Carrie: de opbouwende suspense, de typische split-screens en de ijzingwekkende score van Pino Donaggio die tot vandaag nog steeds met De Palma werkt. In 1976 was De Palma zelfs geen grote naam. Films als Sisters, Phantom Of The Paradise en Obsession waren (en zijn) meesterwerken, maar het bleven films onder de American International Pictures-vlag, het productiehuis dat zich specialiseerde in double features.




We betwijfelen sterk of er filmfans zijn die het verhaal van Carrie niet kennen, maar toch... Carrie is wat je noemt het sulletje van de klas. Introvert, geen succes bij de jongens en steeds degene die niemand in zijn sportteam wil omdat dit een synoniem is voor verliezen. Tieners die elkaar pesten, het is iets van alle tijden en ook Carrie ontsnapt er niet aan. Na een partijtje volleyballen dat voor Carrie wederom een vernedering is, zien we de meisjes met elkaar samen in de douche. Carrie, hoe kan het ook anders, zien we teruggetrokken in een hoekje staan. Het arme wicht raakt in een paniekerige trance als er bloed langs haar benen loopt. Haar over-the-top religieuze moeder heeft haar dochter nooit verteld dat meisjes om de maand ongesteld raken. De klasvriendinnetjes van Carrie weten niet wat hun overkomt en het meisje wordt de pineut van allerlei pesterijen. De schooldirectie weet ook geen raad, want in de buurt staat Carries moeder bekend als een fanatieke gelovige waar geen enkele getuige van Jehova tegenop kan. En dan is er natuurlijk de prom night. Er heerst een vreemde politiek in de school die zegt dat wie niet uitgenodigd wordt door een aanbidder, gewoon thuis kan blijven, en dus gaat iedereen ervan uit dat Carrie die dag bij haar krankzinnige moeder zal blijven.Maar neen. De knapste jongen van de klas (Tommy gespeeld door ene William Katt die daarna, op de horrorflick House na, alleen maar in televisiefilms en series te zien zou zijn), en nodigt Carrie uit. Maar neen. De knapste jongen van de klas (Tommy gespeeld door ene William Katt die daarna, op de horrorflick House na, alleen maar in televisiefilms en series te zien zou zijn), en nodigt Carrie uit. Voor Chris Hargensen (Nancy Allen), de stoot van de klas, is dit de ultieme kans om Carrie een peer te stoven.




Een klassiek revenge-verhaal, maar eentje die zich visueel boven de rest weet te stellen stellen omdat Carrie over telekinetische gaven beschikt. Een gegeven dat weliswaar typisch Stephen King is en later zou uitgemolken worden, maar toen was het gloednieuw. Toen de film gemaakt werd, had de auteur nog helemaal niet de populariteit van nu en was Carrie zelfs een boek die bijna niemand kende. Visueel verbluffend en dito acteerspel. Voorop staat natuurlijk Sissy Spacek (die niet eens de eerste keus was!) en Piper Laurie, maar opvallend is dat zo wat de hele cast alles uit zich perst. Er is Nancy Allen (die later met Brian De Palma zou trouwen en in heel wat van zijn latere films de hoofdrol mocht wegkapen), maar er was ook Amy Irving die met Carrie haar debuut maakte en later de echtgenote van Steven Spielberg werd en John Travolta die een jaar later dankzij Saturday Night Fever het tieneridool par excellence zou worden. Of let gewoon op de kleine sympathieke rollen zoals karakterkop Sydney Lassick die je al in honderden films zag zonder dat zijn naam je iets zegt, en een jaar eerder fantastisch was als Cheswick in One Flew Over the Cuckoo’s Nest. 

BEELD EN GELUID
Carrie was het eerste commerciële succes van Brian De Palma en dus is dat eentje die via Fox op blu-ray verschenen. Het voorgaande werk van de regisseur is trouwens uitgebracht op het Britse Arrow, met schitterende restauraties. Deze release is een absolute must have voor de collectie en een groot verschil toont met de dvd die al jaren in roulatie was. Alles is piekfijn herwerkt en De Palma behoudt nog steeds zijn typische 70’s-kleuren, hoewel rood hier de hoofdkleur is. Voeg daar nog een puike Engelse DTS-HD MA 5.1-geluidsband aan toe met een betoverende soundtrack van Pino Donaggio en je hebt eigenlijk geen enkele reden waarom je deze blauwe schijf niet aan je collectie dient toe te voegen!




EXTRA'S
De bonussectie bestaat uit vier delen. Twee daarvan zijn verwaarloosbare troep en twee andere zijn top recommended. Gelukkig duren die twee laatste elk drie kwartier, en gaat de rommel om twee filmpjes van amper vijf minuten. Laat ons maar met de afdankertjes beginnen. De blu-rayrelease kwam uit op het moment dat men Carrie in de cinema een reboot ging geven, en dus zit je geplaagd met het promofilmpje Sneak Peek: Bringing Back Carrie dat je dient warm te maken voor de remake van Kimberly Peirce. Nog gekker is het promofilmpje Singing Carrie: Carrie, The Musical, want u raadt het al: in de VS is Carrie ook een musicalhit. De twee kleppers zijn echter lekker voer voor cinefielen die kicken op weetjes. In Acting Carrie blikt de hele cast (op John Travolta na) terug op wat deze klassieker voor hun en het horrorgenre betekende. Ook vertelt Brian De Palma heel wat fun facts die de fan met plezier in het filmgeheugen zullen opslaan. Vizualizing Carrie: From Words To Images vergelijkt het boek van Stephen King en het scenario van Lawrence D. Cohen. Als gezegd was het boek toen verre van bekend en werd men cinematografisch zo goed als verplicht om een eigen koers te varen. 

CONCLUSIE
Films die je steeds maar blijft bekijken omdat ze zo goed zijn, Carrie is daar zo één van!