FILM 
Paul Schrader zal wellicht voor eeuwig en altijd de geschiedenis ingaan als de man die het script van Taxi Driver schreef, maar naast zijn samenwerkingen met Martin Scorsese is hij in de eerste plaats ook een eigenzinnige, briljante regisseur zoals hij afgelopen jaar nog maar eens bewees met First Reformed. Het hoogtepunt van zijn carrière dien je sowieso in het begin van de jaren 80 te zoeken met titels als Hardcore, Cat People of American Gigolo. Na het schaamteloos onderschatte en door Coppola geporoduceerde Mishima verdween Schrader meer en meer in het filmfestivalcircuit. Hij bleef <el films maken waar de critici op klaarkwamen, maar nauwelijks de cinema haalden zoals dat een paar jaar geleden dat het geval was met The Canyons, een moderne film noir gebaseerd op een roman van Bret Easton Ellis. Ook Auto Focus uit 2002 is een zo goed als onbekende titel. Ten onrechte en weer zo één die de typische, controversiële stempel van Schrader draagt. 

In een interview die je op deze release kan vinden stelt Schrader dat hij het veel interessanter vindt om films te maken over personages die de lippen los maken, en dat is zeker het geval met de mens waar het in Auto Focus om draait: Bob Crane (Greg Kinnear). Bij ons is de man volslagen bekend, maar in de VS een begrip. Een dj uit de fifties die dankzij de Donna Reed Show perfect de overstap wist te maken naar de televisie, en later de hoofdrol kreeg in het immens populaire comedysoap Hogan’s Heroes dat zich afspeelt in een Duits krijgsgevangenkamp in de Tweede Wereldoorlog. Het zou zijn enige hit worden, want de Disney-film die hij later maakte (Superdad) flopte vierkant, net als Gus. Maar de man was wel altijd present in de boekjes, niet in het minst door zijn uitzinnige feestjes en de tragische, onopgeloste moord waarmee het verhaal eindigde. Deze misdaad is één van de meest markante voorvallen in de politiegeschiedenis van de VS. Eigenlijk was het overduidelijk dat zijn beste vriend John Carpenter (Willem Dafoe) de dader was. Er waren zelfs bloedsporen die zijn schuld aantoonden, maar omdat de politie een zooitje had gemaakt van de crime scene (iedereen betastte alles en er werd volop gerookt) werd al het bewijsmateriaal nietig zodat de dader altijd op vrije voeten bleef. Het hele relaas van de moord vind je als extra op deze dvd in een één uur durende documentaire, maar daar gaat de film van Schrader niet over. Wel over hoe een stijve heilige boon één van de meest extravagante personages uit Hollywood werd. Een kolfje naar de hand van Schrader...

Naar de buitenwereld was Crane een goedlachse ideale schoonzoon, zeker met zijn eerste (net niet heilige) echtgenote Anne (Rita Wilson). In het begin van zijn Hollywoodcarrière beantwoordde hij perfect aan dat beeld, maar de ontmoeting met John Carpenter zorgde ervoor dat Crane door zijn uitzinnige seksfeestjes één van de meest besproken Hollywoodsterren werd. Carpenter was in feite een charlatan eerste klas die als verkoper één van de meest begeerde uitvindingen op zak had: het prototype van de videocamera waardoor iedereen zijn huiselijke taferelen (of in het geval van Crane de orgieën) op beeld kon vereeuwigen. Carpenter begrijpt bij aanvang niet waarom Crane het aanbod van de vele vrouwen afslaat, maar hij laat maar begaan. Het is het doel van Carpenter om binnen te dringen in het selecte wereldje van Crane. Onder het mom “every day without sex is a day wasted” laat Crane zich op sleeptouw nemen door Carpenter. Het leven is nadien nooit meer wat het was, in de goede en slechte zin van het woord.

Een film van Schrader blijft altijd een Schrader. We bedoelen maar, stop dit levensverhaal in de handen van ieder ander regisseur en je hebt een heel andere film. Schrader is echter één van de weinige Hollywoodregisseurs die weet wat auteurscinema is, en dat ook kan laten gelden,  en dus heb je een film die gemaakt is in zijn eigen vertrouwde stijl: calvanistisch ijskoud, en dat ondanks het thema. We waren nooit gek van Gregg Kinnear, de man die we kennen van 101 slechte films (van Green Zone tot Stuck On You), maar voor zijn rol als de gladde aal Bob Crane levert hij uitstekend werk. Heel wat mensen uit de entourage waren er trouwens verbaasd over hoe sterk Kinnear wel lijkt op Crane. Dafoe, die als Jezus met een door Schrader geschreven script (The Last Temptation Of Christ) doorbrak is uitstekend gecast, net als de vele lege randfiguren die je in deze biopic aantreft. Schrader stelt nooit vragen, wel creëert hij zoals steeds zijn eigen visie en in dit geval was dat niet naar de zin van Scotty Crane, de zoon van Bob, die vond dat Schrader meermaals zijn boekje te buiten ging als het erop aan komt om een waarheidsgetrouwd beeld van zijn vader te scheppen.Niet dat deze kritiek Schrader zal deren, je merkt sowieso dat dit nooit de bedoeling was van de cineast. De film eindigt dan ook als een open vraag (wat het in werkelijkheid ook was), met het beeld van Bob Crane wiens schedel werd ingeslagen. Wie zot is op dat soort beelden kan de echte foto’s op gemakkelijk het net terugvinden, wat nog maar eens bewust hoe “netjes” de recherche van Scottsdale (een stad in Arizona) te werk ging. Autofocus is, net zoals de meeste Schrader-films, een compleet vergeten pareltje dat gedoemd is om te belanden in de 50 eurocent-bakken op de rommelmarkt. De afgrijselijke hoes zal daar niet veel aan veranderen. Maar nu je dit gelezen hebt…

BEELD EN GELUID
Bij het bekijken van deze (toch wel oude) release viel het ons op wat voor een voortreffelijke transfer dit wel is, en eentje die nauwelijks onder moet doen voor de kwaliteit van een blu-ray die trouwens alleen in de VS op gelimiteerde uitgave (3000) is uitgebracht en waar je toch een slordige 40 dollar dient voor te betalen. De film heeft een 5.1-geluidspoor met een soundtrack die nogal wat slechte 50’s swingmuziek bevat.

EXTRA'S
Op deze uitgave kun je heel wat terug vinden, ten minste als de achtergrond van de film je aanspreekt. Cinefielen kunnen de film bekijken met drie verschillende commentaarbanden: één met de acteurs Greg Kinnear en Willem Dafoe, één met  regisseur Paul Schrader en een ander met Michael Geribosi die het verhaal schreef. Er zijn een heleboel trailers van andere Columbia-releases en wat verwijderde scènes met optioneel audiocommentaar van Schrader aanwezig. Het meest interessant is de korte Making Of en een documentaire Murder in Scottsdale die net geen uur duurt en over de moord gaat. Het enige wat je ziet zijn talking heads en dat kan nogal eens vervelen, zeker omdat er maar één conclusie is en dat is dat de politie van Scottsdale een bende knoeiers waren die zichzelf verschonen door het feit dat er toen geen dna-onderzoek was. 

CONCLUSIE
Autofocus is een titel waar je misschien nog niet van gehoord hebt. Beslist in huis halen, al was het maar omdat alles van Paul Schrader in huis moet.