DOCUMENTAIRE
De documentaire begint met een beeld op de kusttram. Dagtoeristjes staren door het raam, achter hun een man die niet ophoudt met foto’s maken. Vol interesse (of omdat hij niets beter te doen heeft) vraagt een passagier aan de man waarvan hij foto’s trekt. Nors antwoordt de oudere man “Laat me gerust, ik ben bezig”. Het is een typisch beeld voor wat 70 minuten volgt. Een fotograaf met een indrukwekkende cv, maar een man die zo begaan is met zijn passie dat hij de wereld rondom zich vergeet en alles onderdanig maakt aan dat wat hem drijft: altijd op de loer liggen om een foto te maken. Harry Gruyaert steekt het zelf ook niet onder stoelen of banken dat hij een onmogelijk mens is, ondanks het feit dat hij gelukkig getrouwd en trotse vader van twee dochters is. Zelfs het intieme gezinsleven staat in teken van de foto. Ieder vorm van sentiment wordt op de gevoelige plaat vastgelegd en reizen doet hij liever in zijn eentje, zo heeft hij alle tijd om zich bezig te houden met zijn kiekjes en moet hij zich niet bekommeren om het gezaag van moeder de vrouw.

Harry Gruyaert die zichzelf überhaupt niet als kunstenaar ziet en als pietje de dood is voor media-aandacht is een naam die niet bij iedereen bekend is, maar wie ooit aan een cursus fotografie begon zal ongetwijfeld weten wie hij is. Gruyaert is één van de Europese pioniers van de kleurenfotografie, hij won de de Kodak Prize, werkte samen met Henri Cartier-Bresson en maakt sinds het begin van de jaren 80 deel uit van het gerenommeerde fotoagentschap Magnum. Door zijn eigen stijl die vol  melancholie zit kreeg hij het respect van beroemde (vooral Amerikaanse) kunstenaars die met hem wilden samenwerken. Na een documentaire te hebben gemaakt met een andere fotograaflegende (Lucien Hervé) besloot regisseur Gerrit Messiaen om ook deze Vlaming een eerbetoon in docu-vorm aan te bieden: Harry Gruyaert. Photographer.

Zonder het woord te gebruiken bestempelt Gruyaert zichzelf als een globetrotter. De luchthaven is zijn thuis, en het is ook daarom waarom hij op jeugdige leeftijd België links liet liggen. Ons land was toen, wat hem betreft, cultureel gezien geen spatje aantrekkelijk en bovendien is er volgens Gruyaert niks ergers in het leven dan thuis blijven. Zijn kijk op België is met de jaren in positieve zin geëvolueerd en heel wat van zijn bekendste foto’s dragen de stempel van dat typische Belgisch. Want als je, alweer volgens Gruyaert, ons land in één zin dient te omschrijven, dan is dat “hier niks gewoon is”.  Het was geen gemakkelijke keuze. Zijn vader Marcel die zelf (weliswaar wetenschappelijk) aan de Afga-Gevaert-fabriek verbonden was en een passie had voor filmen, vond een fotograaf geen beroep. Bovendien kwam Harry uit een christelijk gezin waarin de heilige drievuldigheid van God, de Paus en de eigen vader nooit in vraag werd gesteld. En tja, fotografen en vrouwelijk schoon gaan vaak samen, en dus moest Gruyaert in de eerste plaats zien dat hij thuis kon losbreken.

Een fotograaf maakt veel foto’s, zeker in het geval van Gruyaert, en de rode draad van deze docu is dat je als kijker het gevoel krijgt dat je met aandacht naar een fotoalbum zit te kijken. Wat opvalt aan Gruyaerts stijl is de liefde voor het gewone (bijv. een ordinaire telefooncel) dat iets magisch wordt en waardoor oudere kijkers op een heerlijke trip down memory lane beleven. Tussen de vele foto’s door zie je heel wat talking heads. Uiteraard Gruyaert zelf, maar ook veel van zijn vrienden die het leven van de fotograaf nooit zouden willen, maar het wel begrijpen. Of om het te zeggen met de woorden van Harry Gruyaert: “Ik heb in mijn leven van niets spijt gehad, behalve de vele foto’s die ik door omstandigheden niet heb kunnen maken.” Dit is een docu over passie en dat ervaar je iedere minuut!

BEELD EN GELUID
Een documentaire over een fotograaf die met precisie te werk gaat, heeft nood aan een dito release. En hoewel deze docu alleen maar op dvd beschikbaar is, voldoet Harry Gruyaert, Photographer aan alle verwachtingen.

EXTRA'S
In de bonussectie is er een klein interview met Harry waarin hij het over België heeft. Het zijn allemaal zaken die ook voorkomen in de documentaire. Naast dat zijn er ook nog twee leuke meepakkertjes. Allereerst zijn er de weggelaten scènes en er is een duik in het archief van pa Marcel. Dat laatste pakt toch een dik uur in beslag, en hoewel het familie-opnames met een oude filmcamera zijn, biedt het de kijker de mogelijkheid om te zien hoe het leven destijds in België eruit zag.

CONCLUSIE
Zelfs al weet je niks af van fotografie, of zelfs wanneer het onderwerp je weinig of niets interesseert is Harry Gruyaert, Photographer een must-see, want dit gaat over iets wat een mens mooi maakt: passie!