FILM
We zijn al altijd bijzonder sceptisch geweest tegenover dit soort Disney-cheapquels, die proberen te teren op succes van hun illustere voorgangers. The Lion King, Lady And The Tramp, The Hunchback Of Notre Dame, ga het rijtje maar af en bij Disney hebben ze er wel een sequel op verzonnen. Zelfs onaantastbare iconen als Cinderella, Peter Pan en Jungle Book viel deze twijfelachtige eer te beurt. Probleem is dat deze "films" - met uitzondering van The Rescuers Down Under - worden geanimeerd in een Europees bij-productiehuis, waar de jonge beginnende tekenaars het vak mogen/moeten leren. Deze produkten worden meestal gemaakt voor televisie, maar meer dan eens worden enkele afleveringen aan elkaar geplakt en als film op de mensheid losgelaten. Soms krijgt zo'n film een cijfer 2 mee, soms een subtitel (Tarzan en Jane bijvoorbeeld), maar het concept blijft telkens hetzelfde. Of een dergelijke film een bioscooprelease krijgt, zoals Peter Pan 2: Return To Neverland of niet, wordt meestal ingegeven door het al dan niet nakend zijn van de één of andere schoolvakantie.

Met angst in het hart schoven we dan ook (onder lichte dwang) het vervolg van Atlantis: The Lost Empire in de DVD-speler, een film waarmee Disney een nieuwe weg trachtte in te slaan, die misschien wat verdeelde reacties opriep, vooral omdat het in Amerika de eerste film met een Parental Guidance-kwotering was, en we persoonlijk erg van deze Disney nieuwe stijl, die ook op hun nieuwe Treasure Planet is afgestraald, houden. We probeerden dan ook onze vooroordelen over dit soort sequels even opzij te schuiven, en een onbevangen oordeel te vormen over Atlantis II. Zou het werkelijk zo erg zijn als we durfden vermoeden?

Nee. Het is nog veel erger!

Eerst en vooral is er het verhaal, of beter, er is er géén. Atlantis II is een samenraapsel van drie losse en bijzonder slechte verhaaltjes. Centraal idee is dat Milo en Kida uit de eerste film plots zomaar onaangekondigd, en zonder de onoverkomelijke hindernissen uit het eerste deel (consequentie? hallo?) bezoek krijgen van hun vrienden uit het eerste deel. Kida gaat mee naar de oppervlakte en in het eerste segment nemen ze het op tegen een zeemonster dat een Noors dorpje in zijn greep houdt. In het tweede verhaal reist het gezelschap naar het Wilde Westen (waarom niet ineens naar Bobbejaanland?), waar de nalatenschap van een Indianenstam wordt geschonden, en de lokale bevolking wordt aangevallen door uit zand gemaakte prairiehonden. In het derde deel tenslotte reizen de hoofdpersonages naar IJsland, waar een getikte archeoloog meent dat hij de god Odin is, en probeert met een Atlantische speer de Ragnarok, het einde der tijden volgende de Noorse mythologie, uit te lokken.

Probleem is dat deze scenariootjes kant nog wal raken, aan elkaar plakken van de goedkope clichés, perfect inwisselbaar zijn met elk mogelijke andere Disney-cast, en het verband met de originele Atlantis, namelijk de zoektocht naar oude, verdwenen culturen, eerder als alibi dan als inspiratie wordt gebruikt. Bedoeld als de aanzet voor een televisiereeks, was dit zelfs daarvoor te slecht, en hebben ze de drie proefafleveringen maar met enkele onlogische gedachtenkronkels aan elkaar genaaid, en op de mensheid losgelaten, terwijl de enige geschikte plaats voor een schouwspel als dit de prullenmand is. Eén of ander vuurvretend lavamonstertje moet voor het komische aspect zorgen, maar we menen dat het beestje beter het genadeschot verdient. Ook humor of een beetje zinnige dialogen zitten er niet in, en we vragen ons af wel doelpubliek Disney met deze film voor ogen had; de young adults op wie de eerste film gericht was, zullen alleszins voor de flauwigheid van het geheel hun neus ophalen, en hun toevlucht zoeken in Treasure Planet. We hebben al tekenfilms van Bolek en Lolek gezien met méér bezieling. En voor wie Bolek en Lolek niet mocht kennen: tik het eens in op Google, en U zal begrijpen wat we bedoelen.

Tweede probleem is de ronduit amechtig slechte animatie. Voor de originele feature-films laat Disney niets aan het toeval over, ontwikkelt men steeds meer en betere computertechnieken, zoals Deep Canvas, en bij films als Treasure Planet verkennen ze de mogelijkheden om 2D-en 3D-animatie naadloos aan te laten sluiten. Wat dit vehikel betreft is het niet één vakje achteruit, maar ineens terug naar af. We begrijpen dat jonge beginnende animatoren ergens het vak op moeten leren, maar dit soort crap zou niet naar de buitenwereld mogen uitlekken. De lichaamsverhoudingen kloppen langs geen kanten en men slaagt er niet in om één gezicht tweemaal op dezelfde wijze te tekenen. De dynamiek is ronduit afschuwelijk: het geheel is niet realistisch bedoeld natuurlijk, maar als je in het eerste segment Audrey plat op het water ziet vallen, moet je gewoon toegeven dat in de gemiddelde RoadRunner-tekenfilm - nochtans geen voorbeeld van realisme - de vele slagen en verwondingen ten koste van Will E. Coyote anatomisch gewoon beter worden opgevangen. De decors zijn plat, worden eindeloos gerecycleerd, en als één van de onderwaterscheepjes kapseist, zie je gewoon dat ze hetzelfde statische tekeningetje 360 graden rond zijn eigen middelpunt laten draaien. Ergst van al zijn de scènes met explosies in, waarbij je de ontploffingslijntjes ziet uitdeinen, en deze als screen wipe worden gebruikt om van de éne statische tekening naar de andere over te gaan, zonder het minste beweging aan de scène toe te voegen. Maar de echt moeilijke scènes, zoals wanneer het gezelschap in segment 1 over de rand van een klif dondert, worden onhandig omzeild, en al wat je ziet is één niet-bewegende tekening over de andere schuiven. Het mocht blijkbaar nog niks kosten ook al niet.

BEELD EN GELUID
Qua transfer valt er op deze release niet veel aan te merken. Het Engelse Dolby Digital 5.1-geluidsspoor klinkt helder en degelijk, maar anderzijds zit er ook niet echt veel dynamiek of ruimtelijkheid in. Het beeld is nogal schokkerig, maar dit ligt aan het origineel en alleszins niet aan de transfer. Met de scherpte van het beeld is niks mis, behalve dan dat de uitlijning van de figuren niet met een fijn penseeltje is gedaan maar met een dikke viltstift of zo. We kunnen, zoals enkele mensen reeds hebben opgemerkt, enkel schamper concluderen dat met een 1.66:1 beeldverhouding deze film wél in origineel beeldformaat wordt uitgebracht, terwijl het origineel verknipt werd van 2.35:1 tot 1.33:1, en dat we daarmee ineens weten waar bij Disney de prioriteit ligt.

EXTRA'S
Op een release als deze verwachtten we niet veel relevante extra's, en zie, onze voorspelling is uitgekomen. Afgezien van de altijd weer a-pain-in-the-ass zijnde verplichte trailers vinden we hier één verwijderde scène terug, en een spelletje uit de reeks zo-hebben-we-er-al-vijftig-gemaakt.

CONCLUSIE
Te vermijden. Vehikels zoals deze zijn de naam "film" niet waard, en brengen bovendien het origineel meer schade toe dan wat anders. Als U per sé uw geld hier aan wil uitgeven, kom ons dan niet vertellen dat we U niet gewaarschuwd hadden. Het blijft bang afwachten wanneer de échte classics, zoals Snow White en Pinocchio onder de hakbijl gaan vallen.