FILM
De uitgetreden predikant Graham Hess (Mel Gibson) is zijn geloof verloren nadat zijn vrouw Colleen (Patricia Kalember) door een trucker tegen een boom is geplet. Hij heeft zich samen met zijn broer Merrill (Joaquin Phoenix) en zijn twee kinderen Morgan (Rory Culkin, broer van dat éne ettertje) en Bo (Abigail Breslin, zus van dat andere ettertje) teruggetrokken op zijn boerderij. Op een nacht hoort hij buiten verdachte geluiden, en zijn honden beginnen raar te doen; quasi gelijktijdig verschijnen er vreemde cirkels in zijn maïsveld. Aanvankelijk meent hij dat het om een flauwe grap van de buren gaat, en hij schakelt de lokale politie, agente Caroline Paski (Cherry Jones), die op het Pennsylvaniaanse platteland wel wat beters te doen heeft. Wanneer de berichten over dergelijke cirkels wereldwijd toenemen, en men begint te geloven dat de tekens een voorbode zouden kunnen zijn van een buitenaardse invasie, begint iedereen lichtelijk te panikeren. Omdat Graham tot voor kort predikant was, proberen er meer en meer mensen voor wat hen het laatste oordeel lijkt, nog eens bij hem te biechten te gaan, maar de sceptische Graham houdt het hoofd koel, en wijt de "UFO-invasie" en de algemene massa-hysterie aan een overdreven fantasie van de mensen. Totdat hij in paniek wordt opgebeld door Ray Reddy (M. Night Shyamalan), de trucker die zijn vrouw heeft overreden, met de mededeling dat die één van de aliens in zijn voorraadkast heeft opgesloten.


Na The Sixth Sense en Unbreakable is Signs weer een mooi staaltje vertelkunst van regisseur-producent-schrijver-acteur-duivel-doe-al Night Shyamalan, alhoewel we zijn trukendoos nu onderhand wel beginnen te kennen. Shyamalan probeert net als in zijn vorige films losse elementen uit het verhaal, die schijnbaar niets met elkaar hebben te maken, op het einde netjes allemaal samen te bundelen, zoals de in de jaren '80 fel besproken graancirkels (die uiteindelijk een grap bleken van twee jonge rakkers van zeventig jaar), Grahams rouwverwerking, het feit dat dochtertje Bo een fobie heeft voor kraantjeswater, en de astma van Grahams zoontje Morgan. Hierbij gaat hij zo minimalistisch mogelijk te werk, en van buitenaardse spectaculaire invasie-scènes zoals Independence Day blijven we gespaard. Hetzelfde kan gezegd worden over het gehalte aan goorheid. Wanneer bijvoorbeeld één van Grahams honden zijn dochter Bo aanvalt, en zoon Morgan zich verweert (met een barbecuevork nota bene), zien we enkel de situatie voor en na het gevecht, en ook dit maakt dat je net niet gaat schrikken op het ogenblik dat je het verwacht en vice versa. Shyamalan probeert eerder de psychische terreur op zijn kijkers los te laten, en af en toe slaagt hij er dan ook in om ons behoorlijk te doen schrikken, zelfs met eenvoudige dingen als een babyfoon. Vreemd genoeg draagt de film daarnaast ook nog een onderhuidse laag kurkdroge, cynische humor met zich mee. Mel Gibson, zoals bekend zelf een diepgelovig man, speelt zijn rol erg onderkoeld, maar is op de één of andere manier toch de geknipte persoon voor de rol van Graham "Don't Call Me Father" Hess. Ook qua acteurs is de aanpak minimalistisch, waarbij de plot verweven is rond een slechts paar maar goed geselecteerde centrale acteurs (waarvan de helft kinderen), en natuurlijk de obligate cameo van Shyamalan zelf, ditmaal zichzelf een iets grotere rol toebedelend dan in zijn vorige films. Signs is door de band genomen een goede maar ietwat trage film, met toch een verhaal dat gaandeweg de aandacht van de kijker verscherpt, zeker omtrent de vraag of er nu écht ruimtemannetjes klaar staan om de mensen op te vreten, of dat de massa-hysterie een staaltje van een zeer goed georchestreerde aprilgrap is. Misschien zijn alle nevenplots niet even goed uitgewerkt, en hebben sommige scènes even veel dynamiek in zich als een gemiddelde aflevering van Derrick, maar Night Shyamalan bewijst met deze film alweer dat hij tenminste goede ideeën heeft, en beschikt over de nodige visie om de films er te laten uitzien zoals hij ze op voorhand heeft geconcipieerd. En dat is niet iedereen gegeven.


BEELD EN GELUID
Ook Signs is weer zo'n donkere film, waarbij het grootste deel van de actie plaatsvindt in een donker hoekje van een maïsveld, achter de gesloten luiken of in een donkere kelder. Is het misschien daarom, maar het beeld laat een zeer softe indruk na, met erg weinig gedetailleerde achtergronden, en in de donkerste scènes is soms grain merkbaar. Ook is er duidelijk aliasing merkbaar, bijvoorbeeld in één van de openingsshots van de graancirkels vanop grote hoogte (of is het misschien nog een extra Sign dat de aliens over het hoofd hebben gezien? Wie weet). De kleuren zijn anderzijds erg goed verzadigd, neigen af en toe iets te veel naar het geel, en af en toe is edge enhancement zichtbaar. Andere scènes zijn dan weer vrij van dit soort euvels. Al bij al qua beeld een niet altijd even consistente transfer. Het tegenovergestelde is waar voor de schitterende DTS-track; waar de rentalversie slechts beschikte over een Dolby Digital 5.1-track, is de DTS-track één van de schitterendste die we recent hebben mogen beluisteren. Het begint al in de openingsscène, waar de twee honden van Hess tegen elkaar blaffen, en achteraan de split-surround wordt gebruikt om de twee van elkaar te scheiden. De subtiliteit blijft de gehele film behouden, en de gierende wind door het maïsveld, de nare kraakgeluiden en dingen die zogezegd over het dak lopen, zijn zo realistisch dat je er haast de stuipen van zou krijgen. Wat de bedoeling was, natuurlijk. De Engelse Dolby Digital 5.1-track mist ten opzichte van de DTS-track op de cruciale ogenblikken de nodige punch. Daarom zijn we alvast voor deze release des te blijer dat Buena Vista het DTS-formaat heeft omarmd. Het Engelse, welteverstaan.


EXTRA'S
In tegenstelling tot de huurversie is deze versie voorzien van dezelfde extra's als de regio 1-versie, wat nogmaals aantoont dat deze perfect naast een DTS-track passen. Hoofdmoot is een zeer goed gestructureerde documentaire van net geen uur, "Making Signs", die zowel per onderdeeltje als met een play all-functie kan gespeeld worden. De documentaire belicht chronologisch verschillende aspecten van het maken van de film, zoals het originele idee, de eerste lees-sessies, de muziek en nog veel meer. Tweede feature zijn vijf verwijderde scènes, waar vooral de scène waarbij Graham en Merrill de zolder blokkeren het verhaal iets consequenter had gemaakt als die in de finale versie was gebleven. Dan zien we een multi-angle scène van het segmentje waarin Graham Rays kast "onderzoekt", die switcht tussen storyboards en film, vergezeld van drie audiosporen met muziek, geluidseffecten, dialoog of een finale mengeling van de drie. Tot slot krijgen we een echt wel crappy filmfragmentje van een oude home-video van Night, die hij als tiener heeft gedraaid en waarin de schrijver-regisseur-cameraman-hoofdrolspeler-special effects supervisor wordt achternagezeten door een robot met een Halloweenmasker op. Dit stukje film hoort volgens ons op de Nacht van de Wansmaak thuis, en Night is die mening ook toegedaan, wat het geheel dan weer wat relativeert. Alle extra's zijn bovendien Nederlands ondertiteld, zoals het hoort.


CONCLUSIE
Of je nu van Shyamalan's werk houdt of niet, het minste wat je kan zeggen is dat Signs alweer een ongewoon stukje cinema is. Alhoewel de regisseur barst van de goede ideeën, hebben we toch het gevoel dat Signs voor hem niet meer dan een vingeroefening was. Het beeld op deze release is maar zus en zo, maar de geluidstrack is een revelatie, en de documentaire is verhelderend.