FILM
Het verhaal van Dorothy Stratten is één van de meest trieste uit het Hollywood van de jaren '70. Bij ons jammer genoeg een nobele onbekende, maar over de plas is de Canadese blondine een begrip. Haar triest levensverhaal was dan ook gedroomd filmvoer, met twee films als gevolg. De televisiefilm Death Of A Centerfold: The Dorothy Stratten Story waarin Dorothy Stratten werd gespeeld door Jamie Lee Curtis en de door Warner uitgebrachte Star 80 uit 1983 van wijlen Bob Fosse, een compleet vergeten film. Maar laten we maar eens beginnen met te vertellen wie die Dorothy Stratten was.

Je kan gerust zeggen dat Dorothy een tijdje de American dream beleefde, ook al liep het fataal af. De in 1960 geboren Stratten was de dochter van twee Nederlanders die naar Canada waren geëmigreerd. De oorspronkelijke naam Hoogstraten moest wijken voor het veel hippere Stratten en samen met haar broer John Arthur en veel jongere zus Louise droomde ze ervan om net zoals iedere mens om gelukkig te zijn, en dat zonder op te vallen. Want hoewel een prachtvrouw, kun je Dorothy Stratten gerust omschrijven als the girl next door. Dorothy droomde ervan om op de High School de doorsnee voetballer van de klas rond haar vinger te draaien, maar helaas kruiste ze het pad van de louche clubeigenaar en pooier Paul Snider. Ondanks het leeftijdsverschil en volstrekt andere milieus begon Dorothy af te spreken met Snider die in haar zijn gouden haantje zag. Dorothy's moeder was vol argwaan tegenover dit vreemde heerschap, maar de eerder preutse Dorothy liet zich al snel overhalen om van haar professionele naaktfoto's te laten maken zodat Snider ze in de zomer van 1978 naar Playboy kon sturen.Op dat moment was ze 19 jaar, en daarom moest ze haar moeder te zien overhalen voor haar toestemming. De moeder die eigenlijk niet goed besefte, net als Dorothy, in wat voor wereld haar dochter zou belanden, zette dan ook haar handtekening.

Snider kreeg vlug gelijk. Dorothy ruilde Canada in voor Los Angeles en ze werd één van de finalisten van de jaarlijkse Playmate Hunt. Snider was clever genoeg om te beseffen dat hij de touwtjes in handen moest houden, en daarom was het een gouden zaak voor hem dat hij Dorothy kon overtuigen om met hem in het huwelijksbootje te stappen. Stratten werd wat later in 1979 Miss August en begon ze te werken als een serveerster (of wat daar moet voor doorgaan) in de Playboy Club in Los Angeles. Hugh Hefner had het voor de jonge dame, en dankzij zijn inbreng kon ze kleine rolletjes vertolken in afleveringen van Buck Rogers en Fantasy Island. Ook de filmwereld had oog voor Dorothy, ook al was dat maar voor nietszeggende bijrolletjes zoals in de komedie Americathon met John Ritter en de discofilm Skatetown, VS waarin je Patrick Swayze op rolschaatsen kan zien. Voor de softseksfilm Autumn Born waarin ze gekidnapt werd en vervolgens in een tuchtschool belandde kreeg ze wel de hoofdrol. De film bestaat op VHS, en wie hem in zijn of haar rekken wil, mag daarvoor 75 dollar ophoesten. 

Stratten had er wel geen probleem mee om uit de kleren te gaan, maar ze was vooral naïef. Dat zag ook Hefner, en hij gaf haar de raad om alle banden met Snider te verbreken, want voor hem was Dorothy's vriendje niet meer dan een oplichter en een pooier. Hoewel ze dat nooit echt gedaan heeft, zocht ze wel toenadering tot regisseur Peter Bogdanovich met wie ze een affaire begon. De filmmaker die als zo velen begon bij Roger Corman en met The Last Picture Show uit 1971 acht Oscarnominaties in de wacht sleepte, wist dat Dorothy meer in haar mars had dan wat rond te huppelen met konijnenoren, en hij gaf haar dan ook de hoofdrol in zijn nieuwste film They All Laughed, een romantische komedie met Audrey Hepburn, Ben Gazzara en (alweer) John Ritter.

Later zou Bogdanovich vertellen dat het verhaal van de film losjes gebaseerd is op Dorothy's huwelijksperikelen met Snider. Tegelijkertijd speelde ze ook de hoofdrol in de sciencefictionkomedie Galaxina die volgens de makers een hommage was aan Star Trek en Star Wars. Op de set van Galaxina maakte Snider het wel erg bont, want ook al was hij ondertussen gedegradeerd tot chauffeur, was hij steeds op de set aanwezig en dat leidde steeds maar tot ruzies, en dat tot grote ergernis van regisseur William Sachs. Na de zoveelste ruzie besloot de crew van Galaxina om de opdringere echtgenoot aan de deur te zetten. Het ging van kwaad naar erger. Toen Dorothy de titel kreeg van Playmate Of The Year, rook Snider opnieuw geld. Toen ze nog eens bij haar echtgenoot langs kwam (meestal om te ruziën) regelde Snider een “clubtour” om vervolgens het volledige bedrag in zijn zak te steken. Terwijl de playmate met haar nieuwe vlam in een sjiek appartement in Beverly Hills zat te kuieren, zag Snider zijn toekomst alsmaar meer smelten voor de zon. Dorothy dreigde met een echtscheiding. Snider had geen groene kaart meer, en was dus een vreemdeling, en door de torenhoge kosten van een privédetective die hij inhuurde, zat er voor hem niets anders op dan alle Stratten-hebbedingen, waaronder een Playboy Jaguar-sportwagen, te verpatsen. De hoop op een verzoening werd verbrijzeld toen Stratten aan Snider toegaf dat ze verliefd was geworden op Bogdanovich en dat ze wilde scheiden. Een neerslachtige Snider stemde hiermee in en de week daarop zouden ze elkaar nog een keer ontmoeten om een monetaire schikking te bespreken.Dorothy wist echter niet dat haar echtgenoot andere plannen had...

Op 13 augustus 1980, de dag voordat Stratten werd vermoord, kocht Snider via een advertentie een pistool. Aan een vriend vertelde dat hij 'op jacht’ zou gaan, en had hij in datzelfde morbide gesprek het over Claudia Jennings, een voormalige Playmate of the Year die het jaar ervoor was omgekomen bij een auto-ongeluk. Een dag later zou Snider haar neerschieten en ongeveer een uur na de moord pleegde hij zelfmoord.

Tot zo ver het trieste lot van deze jonge actrice die amper 20 werd. En zeg zelf, een verhaal dat meer dan geschikt was om in een filmscenario om te gieten. En voor wie denkt dat we hiermee de hele plot te grabbel hebben gegooid. Wel, iedere Amerikaan die iets afweet van Hollywood, kent de details van dit drama evengoed als van wat er zich op 22 november 1963 op de Dealey Plaza in Dallas afspeelde. De moord op Dorothy had ook voor anderen gevolgen. Niet in het minst Peter Bogdanovich die er onrechtstreeks bankroet door werd. And They Laughed was bij zijn release allesbehalve een succes, en Bogdanovich die vond dat Dorothy beter verdiende, kocht zelf de rechten op. Maar ook een herlancering bracht niet het volk naar de bios, met een financiële flater van een paar miljoenen dollars als gevolg. Drie jaar later zou Bogdanovich het beruchte boek The Killing Of The Unicorn schrijven, waarin de vuile was van Hugh Hefner buiten hing en waarin de filmmaker schreef dat Hefner onrechtstreeks verantwoordelijk was voor de moord op Dorothy. Voor dit alles, was er het beroemde artikel Death Of A Playmate van Teresa Carpenter dat in november 1980 in The Village Voice verscheen en de basis vormde van Star 80.

De tragische figuur van Dorothy trok heel wat mensen aan. In de muziek gingen songs als Californication van de Red Hot Chili Peppers of The Best Was Yet To Come van Bryan Adams over de actrice. En natuurlijk waren er de twee films. In 1981 was er als reeds gezegd Death Of A Centerfold: The Dorothy Stratten Story met Jamie Lee Curtis en drie jaar later Star 80 met Mariel Hemingway, en over die dame valt er ook het één en ander te vertellen!

Op de grafsteen van Dorothy liet Bogdanovich een quote beitelen uit A Farewell To Arms van Ernest Hemingway. En jawel, Mariel Hemingway is de kleindochter van de schrijver. Maar ook het feit dat Mariel deze film wilde doen getuigde van veel moed. De Hemingway-familiegeschiedenis is er immers eentje van van alcoholisme, drugsverslaving en zelfmoord. Mariel werd heel haar leven achtervolgd door de demon van de zelfmoord. Haar grootvader schoot zichzelf door het hoofd, en ook haar zus Margaux stierf aan een doelbewuste overdosis drugs. Een ander opmerkelijk feit is dat Margaux, die als actrice nooit echt is doorgebroken, een iewat gelijkaardige rol vertolkte in Lipstick uit 1976. Gelukkig nam Mariel de rol aan, want niemand die Dorothy Stratten beter kon vertolken dan zij.

De regie lag in handen van Bob Fosse. Ook niet de eerste de beste. In 1972 maakte hij van Liza Minelli een superster in Cabaret en dankzij diens choreografische skills maakte hij in 1979 met All That Jazz één van de beste musicals ooit. En het is niet alleen Mariel Hemingway die de aandacht naar zich toe trok, ook Eric Roberts straalt als Snider. Mooie papieren dus, en toch was niet iedereen lang tevreden met de film. Er moesten een heleboel namen gewijzigd worden zoals de naam van Peter Bogdnanovich, en ook de naam van Dorothy's moeder wordt niet genoemd, alsook niet dat van Dorothy's jongere zusje. Leuk detail om te weten, is dat zeven jaar later Bogdnanovich zou trouwen met de veel jongere Louise Stratten. In Hollywood kan alles. Ook Hugh Hefner was niet te spreken over de film, en wel om het feit dat hij vond dat hij in de film te veel als vrouwenprofiteur werd afgeschilderd. In 1980 was de MeToo-beweging niet meer dan een utopie...

Ook al werd Star 80 (de titel refereert naar de nummerplaat van Sniders Mercedes) een gigantische flop, kreeg hij terecht de duimen van de critici. Het Amerikaans filmorakel Roger Ebert vond Star 80 één van de belangrijkste films ooit, en ging er prat op dat Eric Roberts een Oscar moest krijgen voor zijn spel. Zelden gaan we akkoord met wat Ebert uit zijn mouw schudde, maar bij dit drama had hij het toch bij het rechte eind. Star 80 is een film die je moet gezien hebben, en het is ééntje die een zeer akelig beeld schept van de late jaren 70 Hollywood.

Sommige elementen zijn misschien net iets te gedateerd (bijv. de songs van Village People), maar Fosse schetst op een geheel accurate manier deze Hollywood-tragedie door zowat iedereen aan bod te laten komen. We worden getransformeerd in het hoofd van de jonge starlet, maar we krijgen ook toegang tot de gewelddadige hersenkronkels van Snider en dat maakt Star 80 tot een zeer boeiende film. Topaanrader!

BEELD EN GELUID
We hopen dat we met dit lang verhaal de kijker hebben warm gemaakt voor de niet zo fraaie (maar fascinerende) levensloop van Dorothy Stratten, en uiteraard ook voor deze biopic. Helaas hangt er ook een verhaal rond de release hiervan. Na jarenlang zoeken botste ondergetekende via Amazon op een Spaanse uitvoering. Er zouden nog een paar exemplaren voorradig zijn, maar dan stopt het verhaal. In de VS bestaat er een oude VHS en een onvindbare (regio-gebonden) dvd. Ook in Frankrijk zou deze film ooit eens op dvd zijn verschenen, maar alles onvindbaar, zelfs tegen woekerprijzen. Gelukkig biedt Spanje redding. Louter technisch bekeken, kun je deze dvd niet aanraden want vaak heb je het gevoel dat je naar een (weliswaar perfecte) videotransfer zit te kijken waar scherpte en details vaak in ontbreken. Gelukkig is Star 80 een zeer heldere film zonder al te veel donkere opnames, waardoor alles toch nog geniet- en bekijkbaar blijft. De film kan je in het Spaans bekijken, maar gelukkig is men zo lief geweest om er ook de Engelse Dolby Surround 2.0-audioband op te zetten.

EXTRA'S
Er staan geen extra’s op deze uitgave.

CONCLUSIE
Hoewel compleet genegeerd, biedt Star 80 op een bijzonder intelligente wijze één van de grootste tragedies die zich in het Hollywood van de jaren 70 afspeelde. Must see!