SERIE
Zonder al te veel omwegen te gebruiken, denken we te mogen zeggen dat de meeste Scandinavische series niet op het menu staan van de doorsnee Netflix-bingewatcher. Hoewel de Lumière-reeksen (laten we ze gemakshalve zo maar noemen) er nog steeds als zoete broodjes ingaan, kan je niet spreken van een hapklare brok. Series waar je je dient voor te investeren. The Activists is zo’n inspanning geworden. We schrijven bewust het woord "inspanning". In de eerste plaats omdat we niet weten voor wie deze reeks uiteindelijk gemaakt is (we veronderstellen voor intellectuele Finnen), maar ook omdat deze reeks van Lauri Maijala een arty farty-aangelegenheid is van het hoogste kaliber. Na drie uur (het is een reeks verdeeld over drie afleveringen) hadden we nog altijd niet door naar wat we gekeken hadden. Misschien lag het aan ons, maar iets zegt ons dat de regisseur enorm veel zin had om iets te doen als Bergman of Tarkovski. Kijk eens mama wat ik kan, maar het zal wellicht alleen de mama zijn die geïnteresseerd blijft kijken...

De plot is simpel (een Russische gouverneur-generaal wordt vermoord), maar de achtergrond is dat niet, want je dient toch het één en ander af te weten van de Finse geschiedenis om dit verhaal te kunnen schetsen. Niet dat we op de hoogte zijn van het verleden van de Finnen, maar gelukkig bestaat er zoiets als Wikipedia.




Dat de Russen graag andere landen inlijfden was vroeger niet anders. Dat gold ook voor Finland dat vanaf 1809 meer dan honderd jaar onder Russisch oog zou staan. Er was wel een soort van verdrag tussen de twee landen dat liet uitschijnen dat dit allemaal op vrijwillige basis gebeurde, maar zoals bij alles had je hier ook voor- en tegenstanders. De socialisten die gesteund werden door de Russen vonden het opportuun om onder Russische vlag te leven, maar de conservatieven die geholpen werden door de Duitsers ijverden voor onafhankelijkheid, iets waar ze in 1917 uiteindelijk in slaagden. Tot zo ver onze Finse geschiedenis in een notendop. We gaan ervan uit dat iedere Fin dit op de schoolbanken ingelepeld kreeg, maar wie daar geen weet heeft van dit alles zal toch meer dan één keer met de ogen rollebollen bij het zien van deze reeks.

In deze Finse miniserie volgen we Eugen Schauman (Oskar Pöysti). Ook bij ons een naam die alleen maar een belletje zal doen rinkelen bij bollebozen met een fetish voor Finse geschiedenis, maar deze patriot die als griffier voor de Finse Senaat werkte bestond dus echt, en hij was betrokken bij de Witte Garde die tijdens de Finse Burgeroorlog ervoor zorgden dat Finland onafhankelijk werd. Eugen Schauman was een grijze muis die op 16 juni de wreedaardige Bobrikov in de Senaat neerschoot omdat hij vond dat hij iets moest doen voor zijn vaderland, en geïnspireerd door zijn daad volgden meerdere moorden op belangrijke Russische mannen...




In de drie afleveringen wordt drie keer hetzelfde verteld. De ene keer poogt men dat in een gangsterfilm te doen, de andere keer is het via de weg van een spionagethriller en uiteraard mag ook de romantiek niet ontbreken. En hiermee weet je meteen waar het schoentje wringt: dit neigt naar pretentie. Bovendien is dit een serie van een wel zeer oude school en lijkt het bij momenten veel te veel op amateurtoneel. Er zal wellicht een publiek zijn voor dit soort series, en wie weet stonden de Finnen er voor te springen, maar verder dan een “moet dit nou?” raken wij niet.

BEELD EN GELUID
Vallen we in herhaling als we weer eens zeggen dat we zelden of nooit moeten klagen als we het over de beeld- en geluidskwaliteit van de Lumière-releases hebben? Ook deze keer wordt alles weer netjes geleverd, ook al zijn de gebruikte kleuren niet van de mooiste. Maar daar kun je alleen maar de maker op afrekenen. Het geluid bestaat hoofdzakelijk uit Finse en Russische dialogen, maar dat had u natuurlijk al lang door!




EXTRA'S
Er staat geen extra materiaal op deze release. En neen, het moest ook niet.

CONCLUSIE
Ieder zijn meug, maar deze Finse miniserie die een geschiedkundige gebeurtenis uit de Finse onafhankelijkheidstrijd vanuit drie perspectieven apart per aflevering belicht is geen eenvoudige rit, en net iets te pretentieus voor ons.