FILM
Thomas Edison (Benedict Cumberbatch) heeft het plan opgevat de Amerikaanse steden te voorzien van elektriciteit, en hij hoopt dat de mensen hun hart, maar vooral hun chequeboek, voor hem openen. Het probleem is echter dat Edison zweert bij gelijkstroom, terwijl zijn grote concurrent, de gasmagnaat George Westinghouse (Michael Shannon), overigens terecht beweert dat wisselstroom het mogelijk maakt om de elektriciteit over grotere afstanden te transporteren. Edison wil van geen wijken weten, zelfs niet wanneer zijn bediende Nikolai Tesla (Nicholas Hoult) hem toch de voordelen van wisselstroom tracht aan te praten. Edison worstelt bovendien met het vroegtijdig overlijden van zijn vrouw Mary (Tuppence Middleton) en mijmert in melancholie dagenlang bij de geluidsopname die hij van haar heeft gemaakt. De strijd om het monopolie wordt echter met alle vuile middelen vandien gestreden. Edison lanceert namelijk het gerucht dat Westinghouses wisselstroom dodelijk kan zijn, en wanneer de eerste executie op een elektrische stoel mét wisselstroom ontaardt in een beschamend schouwspel, lijkt het lot van die laatste bezegeld. Stad na stad kiest echter voor het systeem van Westinghouse...




The Current War beloofde met een topcast alvast meer vuurwerk dan uiteindelijk werd afgestoken. Dit is geheel op het conto te schrijven van regisseur Alfonse Gomez-Rejon, die van de actie een onoverzichtelijk rommeltje maakt. Daarnaast neemt de film een behoorlijk loopje met de historische werkelijkheid; zo wordt de rol van Tesla in de ontwikkeling van een elektriciteitsnet schromelijk naar de achtergrond geduwd, en die van Edison overbelicht, wellicht omdat die een Amerikaan was en in dit soort films de Amerikanen altijd de helden moeten zijn. Benedict Cumberbatch wordt daarbij nog maar eens, net als in The Imitation Game, getypecast als wereldvreemd genie dat de voeling met de werkelijkheid heeft verloren. De film speelt eigenlijk af zonder gestructureerde scènes, en het is alsof je een reeks korte historische clips aan het bekijken bent, zonder samenhang. De vertelstructuur wordt daardoor loodzwaar, en zonder enige voorkennis van zaken ben je al snel de draad kwijt. De regisseur weet compleet niet of hij nu moet focussen op Edison, op Westinghouse of toch maar op Tesla, en daardoor kan je je uiteindelijk niet inleven in de besognes van één van de drie.




Het jammere aan de zaak is dat de film best wel goede ingrediënten bevat. Naast knappe decors en tijdsgebonden kostuums beschikt de film over het talent van vier uitstekende hoofdrolspelers: Cumberbatch, Shannon, Holland en Hoult, waarbij vooral Michael Shannon feitelijk de aandacht naar zich toe trekt. Maar het is een beetje zoals uitgelezen ingrediënten in huis halen en er vervolgens een kok op loslaten die zijn stiel niet kent. De film liet het dan ook aan de kassa massaal afweten, en het heeft drie jaar geduurd tussen filmen en release. Ter verdediging: de tijdsgeest zat de film tegen. De prent werd namelijk zeer gepusht als mogelijke Oscarkandidaat 2018 door een zekere Harvey Weinstein, en wellicht hebt u die naam in het recente verleden nog al eens gehoord. Net toen Weinstein de finale cut van de film aan het overzien was, brak het schandaal rond zijn sexcapades los, en werd de film samen met andere onderdelen van The Weinstein Company verkocht aan Lantern Entertainment. De film werd last minute gehermonteerd door Alfonso Gomez-Rejon, die er onder meer tien minuten uit wegknipte, en het resultaat is waarschijnlijk dit knip-en plakwerk dat nu voorligt.

Om eventjes de analogie met kooktermen verder te trekken: de pot heeft te lang op het vuur gestaan, en alles is tot een amorfe brij samengekoekt. Een regisseur met ballen had hier inderdaad een Oscarwaardige film van kunnen maken. Het is anders gelopen.




BEELD EN GELUID
Veel van de film speelt zich 's nachts af, al was het maar omdat Edison zijn lampen zou kunnen demonstreren. Het zwart is echter nooit helemaal diep, en lijkt meer op vijftig tinten grijs. Scherp zijn de beelden anders wel, maar het feit dat men weer eens voor een (goedkopere) single layer-schijf heeft gekozen, laat zich toch ook weer merken. De geluidstrack is aangenaam en weet een paar keer flink te overtuigen, onder meer met een voorbijrijdende trein die plots moet remmen.

EXTRA'S
Die kan u, zoals gewoonlijk op releases van The Searchers, op uw buik schrijven.

CONCLUSIE
The Current War had zoveel meer kunnen zijn, en is nu uiteindelijk een flinke zit waarbij je al gauw de (elektriciteits)draad kwijt raakt.