FILM 
Sommige Hollywood-ideeën lijken op papier geen schijn van kans te hebben. Met alle respect voor de fervente liefhebbers, maar ons lijkt golf toch zowat de saaiste sport die er is. En een komedie over de golfsport lijkt op het eerste gezicht ook een synoniem voor een onafwendbaar fiasco, maar de film uit 1980 werd niet alleen een gigantische hit, het werd ook één van de meest komische Amerikaanse films aller tijden. Een gok zo veel is zeker, maar de Warner-studio had maar één hoop en dat was dat Harold Ramis die het scenario schreef voor Animal House met hetzelfde team ook de kassa’s kon doen rinkelen voor Caddyshack. Gelukkig liep het goed af, want ook al waren de opnames één groot feest van drank en drugs, liepen de verantwoordelijken dag in dag uit met de handen in de haren.

Het idee kwam eigenlijk van Brian Doyle-Murray die als jonge kerel een paar zakcenten verdiende als caddie, net zoals zijn oudere broer Bill en regisseur Harold Ramis dat deden. De meeste incidenten en personages lijken wel op en top verzonnen te zijn, maar toch zijn ze bijna allemaal geïnspireerd op echt gebeurde feiten en karakters. Hoe langer de opnames duurden, hoe meer de producers en de studio bezorgd raakten om hun geïnvesteerde centen. Niet dat men zich daar op de set iets van aantrok. Iedere dag was een feest en volgens Peter Berkrot die één van de bijrollen schreef was cocaïne de brandstof die de film draaiende hield.

Ook de gekozen golfbaan leek een ramp te zijn. De crew wilde zo ver mogelijk weg van Hollywood blijven en daarom wilde Ramis niet dat er palmbomen op de baan stonden. Palmbomen waren er niet op de golfbaan van Rolling Hills Golf Club te vinden, maar wel was er een nabijgelegen vliegveld van Fort Lauderdale waardoor er om de haverklap een vliegtuig kwam overgevlogen, wat het opnametempo ook niet erg bevorderde.

En dan had je ook nog de acteurs. Chevy Chase was op dat moment de grote ster en hij had met Foul Play net een gigantische hit gescoord. De acteur die bij National Lampoon begon (een succesvol humormagazine dat tot 1998 liep en met Animal House in de cinema een eerste box office-knaller had) deed zijn bijnaam van asshole alle eer aan en liet meestal het script voor wat het was en improviseerde de meeste van zijn teksten of hij deed dingen waarop anderen niet voorbereid waren, iets wat voor zijn tegenspelers (waaronder ook Cindy Morgan) niet gemakkelijk was en eveneens voor de nodige spanning zorgde.

Wie ook alles improviseerde was Bill Murray. Deze had voor Caddyshack maar zes dagen tijd omdat hij volop bezig was met de opnames van Meatballs, maar Ramis had volop vertrouwen in de Saturday Night Live-ster. Wie daar minder tevreden mee bleek te zijn, was Chevy Chase. Toen al waren de twee gezworen vijanden die elkaar niets gunden en bijna met elkaar op de vuist gingen. Alle scènes met Murray werden zonder tegenspelers gedaan, maar Ramis durfde het aan om Murray en Chase in één scène te steken. Iedereen ging ervan uit dat de twee met elkaar over de vloer zouden gaan rollen, maar tot ieders verbazing waren de twee trouw aan hun professionalisme.

Ondertussen was men in Hollywood al heel andere plannen aan het smeden. Hoewel het nooit aan de oren van Harold Ramis is gekomen, was de studio al volop bezig met het zoeken naar een nieuwe regisseur. Ook Rodney Dangerfield was een zorgenkind. Dangerfield was een stand-up-comedian die bekend was van allerlei varieté- en tv-shows, maar in feite niets af wist van film en daardoor zeer veel moeite had om mee te kunnen volgen. Zo begreep hij bijvoorbeeld maar niet waar het woord "action!" op sloeg, en zat hij ook in zak en as toen niemand om zijn grappen moest lachen, tot Ramis hem vertelde dat een filmcrew niet verondersteld wordt dat te doen. In ieder geval werd Rodney Dangerfield dankzij de film een enorm grote ster en mocht hij in grappige vehikels als Back To School alleen de show stelen.

Het wangedrag ging van kwaad naar erger. Op een nacht besloot de jonge garde om in een dronken bui de golfkarretjes te nemen en op het golfterrein oorlogje te spelen. De ravage bleek enorm te zijn. De veel oudere Ted Knight, die bekend was van de tv via de Mary Tyler Moore Show, kreeg er schoon genoeg van en dreigde uit de film te stappen als de jonge garde zich niet gedroeg. Toen de filmopnames eindelijk voorbij waren, was de ellende nog niet over. De editor (William C. Carruth) had er een gigantisch zooitje van gemaakt. Zo waren bijvoorbeeld alle scènes met Sarah Holcomb (die later door schizofrenie zich terugtrok uit de maatschappij) gesneuveld. De film had duidelijk een rode lijn nodig, en die zou men via de geïmproviseerde sketches van Bill Murray vinden met de introductie van een knaagdier dat heel het golfterrein om zeep zou helpen. Ramis dacht eerst aan een echt beest, maar een goffer kun je niet al te gemakkelijk africhten en daarom werd de hulp van John Dykstra ingeroepen die ook de special effects van Star Wars deed. Het knaagdier zag er meer uit als een afgedankt gedrocht uit de Muppet Show, en Chevy Chase liet de regisseur verstaan dat hij sterk ontgoocheld was dat er zo veel geld aan een mechanische pop werd gespendeerd. Jaren later zou het blijken te werken...

In de zomer van 1980 was het wonder geschied, en werd de film in de Amerikaanse zalen getoond. Meteen bleek al dat men het record van Animal House niet zou evenaren, in Europa sloeg de film alleen maar aan in Denemarken, en in de States waren de kritieken bijna één voor één vernietigend. Douglas Kenney, één van de producers, wist dat hiermee zijn Hollywood-verhaal beëindigd was en beroofde zich van het leven, hoewel Ramis in een interview vertelde dat Kenney al een hele lange tijd depressief was. Uiteindelijk werd Caddyshack met de jaren beter en beter onthaald en kreeg men in de filmgidsen er paar jaar een extra ster bij, en wordt de film vandaag als één van de allerbeste komedies uit de jaren '80 beschouwd, en dat is hij zonder meer, ook al word je overladen door een hoop seksistische moppen die toen nog konden en eerlijkheidshalve hilarisch leuk zijn. De film werd achteraf zelfs zo’n succes dat er in 1988 een sequel kwam (en die ook slechte kritieken kreeg), en de broer van Bill Murray opende in Florida zo waar een Caddyshack-restaurant.

BEELD EN GELUID
In België werd de film nooit op Blu-ray uitgebracht, maar je kan hem overal vrij gemakkelijk voor zo’n tien euro vinden en hij is bovendien regiovrij. De film is netjes gerestaureerd en werd opgenomen in het zonnige Florida. Dat levert een enorm kleurrijk tafereel op die weliswaar wat gedateerd aanvoelt, zo zijn de kostuums van Rodney Dangerfield ronduit hilarisch. De geluidsband vind je mono terug in diverse talen, maar de Engelse werd voorzien van een gerestaureerde DTS-HD MA 5.1 die vooral bij de buitenopnames op het meer of tijdens de explosies zijn werk doet. Nog een grappig detail: Harold Ramis wilde dat Pink Floyd de soundtrack zou schrijven, maar de studiobonzen verklaarden hem zot en hij moest genoegen nemen met de toen nog totaal onbekende Kenny Loggins die later ook bij ons zou doorbreken met de titelsong uit Footloose. 

EXTRA'S
De extra’s die je op deze Blu-ray vindt zijn een echte droom voor de cinefiel. Geen onnozel promogedoe of interviews die niet meer zijn dan wat voorgekauwde peptalk, maar wel een 70 minuten documentaire (Caddyshack: The Inside Story) die de bizarre geschiedenis van deze film gedetailleerd belicht. Naast een trailer is er ook nog de oorspronkelijke featurette Caddyshack: The 19th Hole (niet in HD) die je terugwerpt naar feestjes uit 1980 met Bill Murray en Chevy Chase.

CONCLUSIE
Bij ons was Chevy Chase nooit de grote ster die hij in Amerika wel was, waardoor Caddyshack hier nooit van de grond is gekomen. Dat deed de film bij aanvang ook in de VS niet, maar de film werd later een cult classic en wordt vandaag terecht gezien als één van de leukste '80’s-komedies aller tijden.