FILM 
Qua titel is regisseur Mike Dunkin niet meteen de meest vindingrijke, want woorden als Don’t Let Them In doen je net iets te voor clichés vrezen en in 2011 verscheen er al eens een film van Britse makelij met de titel Don’t Let Him In. Niet dat iemand zich deze nog herinnert. Maar laten we vooral niet al te negatief beginnen, want ook al laat de film op het einde toe de kijker wat los wegens een plot dat net iets te vergezocht is, is deze horrorfilm er toch eentje die de moeite waard is. We zouden zelfs zo ver durven te gaan door te stellen mocht Dunkin een hoger budget gehad hebben, dat hij een film zou kunnen afleveren die kan wedijveren met titels uit de blockbuster-range. Dat gebrek aan geld valt trouwens nauwelijks op. De beeldvoering oogt misschien hier en daar wat amateuristisch, toch merk je dat hier iemand achter de camera staat die veel goesting heeft om een meer dan behoorlijke film af te leveren. Ook de acteerprestaties zijn van een meer dan schappelijk niveau en daar bovenop krijg je er nog een heerlijk vleugje Britse humor dat zo uit een Edgar Wright-film had kunnen komen.




De film werd opgenomen in 14 dagen en werd gemaakt met 35.000 Britse pond. Een belachelijk bedrag waar de meeste weinig of niets mee zouden kunnen doen, maar als je je fantasie laat werken dan lukt het wel en dat hebben de makers hiervan absoluut begrepen. Het verhaal gaat over twee maatschappelijke werkers. Als de tijd rijp is voor het weekend, besluit Jenna (Michelle Luther) om nog aan een nieuwe opdracht te beginnen, want ze heeft toch niets anders te doen en ook Karl (Aidan O’Neill) heeft behalve zijn TV en wat bierblikken uit de nachtwinkel niets anders om handen. En dus trekken ze het noorden in om er ene David (Scott Suter) te gaan bezoeken. De man is net uit een psychiatrische inrichting ontslagen nadat hij in zijn jeugd veroordeeld werd voor de moord op een jong meisje. De vrijgelaten psychopaat woont in de middle of nowhere, zelfs de GPS heeft aan dat de plaats onbekend terrein is. Dankzij een politieagente slagen ze er toch in om het huis van David te bereiken. De man woont in een verlaten en compleet vervallen pub, de Twelve Bells Inn, die ooit nog eigendom was van zijn vader. Eens de twee het huis binnentreden wordt de kijker overvallen met een ongemakkelijke sfeer en blijkt er meer aan de hand te zijn.




Net zoals zo vele anderen heeft Dunkin zeer goed gekeken naar Halloween en The Texas Chainsaw Massacre, maar je moet je recept nu eenmaal ergens vandaan halen en er vooral er je eigen ding mee doen. Het eerste deel is ontzettend spannend en er worden verschillende genres aangesneden en dat gaat van de traditionele thriller tot wraakfilms als You’re Next. Opmerkelijk is dat Dunkin hiermee aan zijn proefstuk toe is en op het moment dat je dit leest, moet zijn tweede spruit (The Red Haven) verschijnen en daar zijn we toch uiterst benieuwd naar. Met een minimum van middelen weet Dunkin een zeer macabere sfeer te creëren. Net zoals bij zo veel horrorfilms krijg je op het einde jammer genoeg wel een soort van “moet dat nou?”-moment, maar Don’t Let Them In is zonder meer een prima genre-oefening. Ook de acteurs doen hun job zoals het hoort. De Ierse Aidan O'Neill heeft weinig of geen acteerervaring maar je zou hem zo casten in de Cornetto-trilogie en Michelle Luther die over de Noordzee wat bekendheid geniet van haar rol in de Britse dramareeks Heads & Tails blinkt hier als koele tante eveneens uit. Een kleine, maar zeer verdienstelijke film.




BEELD EN GELUID
Laten we maar de mantel der liefde bovenhalen. Technisch gezien is hier niets mis mee, maar je merkt wel dat dit een film is die gedraaid werd met een zeer beperkt budget, ofschoon het er toch allemaal vrij professioneel uitziet. De film heeft wat last van vale kleuren die allemaal in het grijze kleurenpalet resideren, maar zelfs in de donkere scènes heb je nog een meer dan behoorlijk beeld en dat is iets wat je maar van weinig horrorfilms uit deze strekking kan zeggen. Het geluid is een Dolby Digital 5.1 en de effecten komen goed tot uiting en er is een energieke score, maar helaas klinken de dialogen veel te schel en zijn er wat echo-effecten.

EXTRA'S
Er staan geen extra's op deze disk.

CONCLUSIE
Don’t Let Them In is een horrorfilm die gemaakt is met weinig geld, maar alles zit in handen van een regisseur die weet wat hij aan het doen is. Een degelijk en zeer spannend verhaal dat pas op het einde wat de bocht ingaat, sterke vertolkingen en die in feite weinig of niet moet onderdoen voor de Blumhouse-films. Horrortip.