FILM 
Deze film maakt deel uit van de vijfdelige John Hughes 5-Movie Collection waartoe ook nog Planes, Trains & Automobiles, Ferris Bueller's Day Off, She's Having A Baby en Pretty In Pink behoren.

"I always preferred to hang out with the outcasts, 'cause they were cooler; they had better taste in music, for one thing, I guess because they had more time to develop one with the lack of social interaction they had!" (John Hughes)

Liefde valt moeilijk te verklaren, ook niet die voor een film. Zet ondergetekende op een onbewoond eiland en dwing hem om tien films mee te nemen en dan zit Some Kind Of Wonderful er zonder enige twijfel tussen. De film is niet eens een hoogvlieger en werd door heel wat critici afgedaan als een flauwe variant op Pretty In Pink. Wat hij ook is, en er zelfs een gevolg van is, maar deze coming-of-age komedie heeft net dat tikkeltje meer waardoor de verliefdheid pure blindheid wordt. Misschien is dat snoetje van Mary Stuart Masterson of gewoon de troost dat underdogs altijd winnen. Of tenminste dat doen ze toch in John Hughes-films...




Maar niet in Pretty in Pink. Het was niet het hippe onderdeurtje Duckie (Jon Cryer) die met Andy (Molly Ringwald) aan de haal ging, maar wel de rijke snob Blane (Andrew McCarthy). Dat was helemaal niet zoals in het script van Hughes stond, maar regisseur Howard Deutch liet zich overhalen door Molly Ringwald die hem vroeg om het verhaal aan te passen. Het kwam tot een fikse ruzie tussen Deutch en Hughes, en de scenarist besloot om het verhaal opnieuw te vertellen, maar deze keer in de vorm van Some Kind Of Wonderful. Het hoofdpersonage was Amanda Jones, en dit als eerbetoon voor het gelijknamig nummer van de Rolling Stones. Een rijkeluisdochter die deze keer wel in het zand zou bijten. Hughes wilde niet meer samenwerken met Deutch en gaf de filmopdracht aan Martha Coolidge die in het begin van de jaren '80 een klein hitje had met Valley Girl. Hughes dacht meteen weer aan Molly Ringwald voor de rol, maar die had genoeg van al deze tienerkomedies en wilde eindelijk wat meer volwassen rollen gaan spelen. Ook hier kon Hughes niet mee lachen, en nadien zouden de twee nooit meer met elkaar samenwerken. In de cast van Martha Coolidge zaten onder andere Kim Delaney en Kyle MacLachlan. Maar toen gebeurde wat Hughes nooit gedacht had. Pretty In Pink werd een gigantische hit en het was duidelijk dat het publiek de slotkeuze van Deutch een warm hart toe droeg, waardoor Hughes het project (jawel) opnieuw in handen stopte van Howard Deutch. Deutch kreeg (weliswaar naar Hughes-normen) carte blanche en dat betekende dat heel de oorspronkelijke cast ontslagen werd. Deutch dacht eventjes aan Michael J. Fox maar toen ook die een njet gaf, werd het volop zoeken naar nieuw jong bloed.




Wederom werd het een verhaal over een driehoeksrelatie zoals dat in Pretty In Pink was, maar het verschil was dat het hier een jongen is die moet kiezen tussen twee meisjes en dat in de andere film een meisje de luxe van het kiezen had, maar voor de rest is dit bijna krak hetzelfde verhaal. Voor de rol van Keith Nelson had men al vrij snel Eric Stoltz op het oog. Op zich was het vrij vreemd dat Stoltz toegaf om in een tienerfilm te spelen, want in 1985 had hij zich met zijn rol in Mask al flink op de voorgrond geduwd en hield hij daar zelfs een Oscarnominatie aan over. Maar Stoltz wilde het doen, en dan nog wel met zijn goede vriendin Lea Thompson die in 1985 wereldberoemd werd met Back To The Future. Thompson liet echter weten dat ze het script maar niets vond, maar kwam vrij vlug op haar stappen terug toen Howard The Duck door heel schrijvend Amerika afgedaan werd als de slechtste film ooit. Dat is niet echt waar, maar Thompson had wel door dat ze niet te veel noten op haar zang moest hebben wilde ze nog iets in Hollywood betekenen en stemde toch toe. Blijkbaar was er ook veel romantiek buiten de film, want niet veel later trouwde Thompson ook Deutch.




Het enige wat men nog nodig had was een geschikte actrice vinden voor Watts (overigens een verwijzing naar Charlie Watts, de Rolling Stones-drummer). Dat werd Mary Stuart Masterson en dat was via haar moeder Carlin Glynn die een rol had in Sixteen Candles en Hughes liet weten dat haar dochter er eentje was om in het oog te houden. Dat had James Foley al eerder door die haar een rol gaf in zijn drama At Close Range. Mary Stuart Masterson was dan ook de gedroomde keuze. Een knappe tomboy die tegelijkertijd stoer en ontwapenend was en zowel Stoltz als Thompson naar huis speelde, want dit was haar film, ook al liep haar filmcarrière vrij vlug spaak. Als Deutch één ding van Hughes geleerd is dan is het wel de wetenschap dat je een komedie perfect kan maken als je ook genoeg body geeft aan de bijrollen en dat was in Some Kind Of Wonderful zeker het geval met de bullebak met het kleine hart Duncan en briljant vertolkt wordt door Elias Koteas. En ook John Ashton (een gezicht dat iedereen kende uit Beverly Hills Cop) als vader die wil dat zijn zoon naar de business school gaat is prachtig gedaan, of zelfs Maddie Corman als het nieuwsgierige zusje van Keith.




Some Kind Of Wonderful was één van de weinige John Hughes-films die zich niet in zijn thuisstad Chicago afspeelde, maar wel in een buitenwijk van Los Angeles. We treffen er Keith Nelson (Eric Stoltz) aan voor wie er maar drie dingen belangrijk zijn in leven: schilderen, prutsen aan auto’s en zijn vriendschap met Watts (Mary Stuart Masterson). De twee zijn de buitenbeentjes van de school, Nelson omdat hij van arme komaf is en Watts omdat ze als tomboy door iedereen als lesbisch aanzien wordt. We weten het, maar dit is dan ook een film uit de '80's. In haar binnenste wil Watts een relatie met Keith, maar ze durft het hem niet te zeggen (Pretty In Pink dus), maar Keith wordt verliefd op Amanda Jones (Lea Thompson), het populairste meisje van de school die het liefje is van de bully Hardy Jenns (Craig Sheffer) die Amanda ziet als zijn 'property'. Als Amanda merkt dat Hardy voor de zoveelste keer een ander meisje het hof maakt, nodigt ze Keith uit voor een avondje stappen.

Geen Shakepeariaans plot of maatschappelijke theorieën, maar gewoon een lullig liefdesverhaaltje maar toch is Some Kind Of Wonderful zoals die grote doos waar niets in zit, maar wel met de mooiste strik en dat alleen maakt het één van de beste teen movies uit de '80's.

BEELD EN GELUID
Na jaren geduld te hebben gehad is Some Kind Of Wonderful eindelijk op Blu-ray uit, al kan u daar in de Benelux naar fluiten. Voor wie geen zin heeft om deze hele box in huis te halen, kunnen we zeggen dat hij ook los te krijgen is via de Franse of Duitse markt. Net zoals She’s Having A Baby moeten we blij zijn met wat we krijgen en zien we hier een transfer met tamelijk veel filmgrain, vooral dan wanneer het om duistere opnames gaat, ook al kun je die op je één hand tellen. De geluidsband is een Dolby TrueHD 5.1 met weinig effecten, maar met veel muziek. Opmerkelijk is dat Hughes voor deze film voor een meer alternatieve, bijna gothrockachtige-soundtrack koos met bands als The Jesus & Mary Chain of de ondertussen compleet vergeten Flesh For Lulu en The March Violets. Deze laatste kun je trouwens in de film zien.




EXTRA'S
Het is voor de allereerste keer dat we extra’s zien bij deze classic zien, want de dvd moest het destijds zonder stellen. Het meest interessante is Back to Wonderful: a conversation with Howard Deutch waarin de regisseur in een notendop het over de geschiedenis van de filmheeft en waaruit bijv. blijkt dat het niet al te goed boterde tussen hem en hoofdrolspeler Eric Stoltz. The Making of Some Kind Of Wonderful is een extra uit de oude doos, ook al hebben we dit nog niet gezien. Leuk voor de fans, maar meer dan wat promo-interviews is het ook niet. In Meet the Cast of Some Kind Of Wonderful loopt men stuk voor stuk de personages af en vertelt men hier iets over. Ten slotte is er nog een tien minuten durende John Hughes Time Capsule waarin Kevin Bacon een bijna filosoferende Hughes interviewt. Best leuk, alleen stond een groot deel van dit gesprek al tussen de extra’s van She’s Having A Baby.

CONCLUSIE
Hoewel je er zeker van kan zijn dat Some Kind Of Wonderful voor John Hughes niet meer dan een vluggertje was, blijft het een '80's-classic pur sang. Het verhaal ligt in het verlengde van Pretty In Pink, maar ook al zit er maar een jaar verschil tussen, is deze net iets minder gedateerd hoewel hier de versheidsdatum van de muziek wat is verlopen. Desalniettemin een must-see, al was het maar voor Mary Stuart Masterson.