FILM 
“Brooke Shields is het allermooiste wezen op aarde. Ze is de geest van de woestijn, terwijl Lambert Wilson een  woesteling is, maar wel één met manieren. In feite wil hij haar het liefst van al verkrachten, maar hij kan zichzelf toch beheersen. We zijn niet bang om clichés te gebruiken. Het enige wat we willen is een mooie romantische blockbuster maken waar alle Amerikaanse kinderen zich mee zullen identificeren." Het zijn de letterlijke woorden van Menahem Golan, de producer van Cannon, toen Sahara uitkwam. De man was niet aan zijn proefstuk toe qua overdrijven, maar met Sahara overtrof hij zichzelf, want hij vertelde aan iedereen die hij tegenkwam dat hij er zeker van was dat Brooke Shields een Oscar zou krijgen voor deze rol. In feite wilde The Cannon Group gewoon het succes van Indiana Jones  evenaren, en het is dan ook om die reden dat Ronald Lacey en John Rhys-Davies werden gecast, twee acteurs (die niemand bij naam kent) maar wel in Raiders Of The Lost Ark zaten. In interviews liet Menahem Golan horen dat zijn Sahara het beste van Lawrence Of Arabia, The Blue Lagoon en The Great Race samenbracht. MGM, met wie Cannon een deal had, zag de bui echter al vlug hangen, en compleet ontevreden over het resultaat, besloten ze dat dit de laatste Cannon-film zou worden waar ze nog geld wilden inpompen. De eerste reviews waren zo slecht dat MGM er eventjes over nadacht om de release te stoppen, maar uiteindelijk waagde men toch de gok, want Sahara was op dat moment wel de duurste Cannon-productie tot dusver. Brooke Shields kreeg geen Oscar, maar wel 2 nominaties voor de Razzie Awards. Een voor Slechtste Actrice en Slechtste Mannelijke Bijrol. Dat laatste komt omdat Shields in een gedeelte een man vertolkt, en nog wel met snor. Je moet het zien om te geloven. Shields won deze award maar die voor Slechtste Actrice ging naar Bo Derek voor Bolero, wat overigens ook een Cannon-film is.

Menahem Golan, die het fameuze verhaal schreef, kwam op het idee nadat hij een artikel las over de verdwijning van Mark Thatcher, de 28-jarige zoon van Margaret Thatcher, die deelnam aan de autorally van Parijs-Dakar en zes dagen vermist werd. De setting van Sahara blijft de woestijn, maar alles is verplaatst naar 1927. R.J. Gordon (Steve Forrest) heeft net een nieuwe racewagen ontworpen waarvan hij zeker van is dat hij ermee de Trans-African Auto Race kan winnen. Tijdens een oefenritje loopt het echter fout af: de wagen kantelt om en de man sterft. Zijn dochter Dale (Brooke Shields) smeedt het plan om in de plaats van haar vader aan de wedstrijd deel te nemen, ook al moet ze zich als man vermommen. Die snor dus! Eens ze over de startlijn rijdt, gooit ze haar pruik en snor weg en toont ze haar ware geslacht, maar ook dat loopt fout af. De Duitse racer Von Glessing (Horst Buchholz) zit immers in de race om via deze manier wapens te leveren aan de leider van een van de strijdende stammen. Hun leider Rasoul (een belachelijke John Rhys-Davies) merkt de mooie Dale op en besluit om haar te kidnappen en dwingt haar vervolgens om met hem te trouwen. Gelukkig is er de veel knappere neef Sheikh Jaffar (Lambert Wilson) die haar als zijn bruid opeist. En onze Cannon-vrienden nemen het Stockholm-syndroom wel zeer letterlijk, want Dale wordt verliefd op Jaffar en ze wil ook nog eens kost wat kost de race winnen.

Men ging er dus vanuit dat deze film de carrière van Brooke Shields een ware boost moest geven. Ze kreeg nadien nog wel een rolletje in The Muppets Take Manhattan, maar daarna was het over en out voor de dame en moest ze zich tevreden stellen met films waarvan je op voorhand weet dat ze niet zullen scoren. Volgens de geruchtenmolen kreeg ze er ongeveer 1,5 miljoen dollar voor en ook haar moeder Terri streek er als uitvoerend producent 25.000 dollar mee op. Tot grote ergernis van iedereen bemoeide de moeder haar veel te veel met het script en werd het daardoor acht keer herschreven. Ook met de regisseurs was er het één en het ander. Aanvankelijk zou Guy Hamilton, de regisseur van Bond-films als Goldfinger en The Man With The Golden Gun achter de camera’s staan, maar het werd uiteindelijk Andrew V. McLaglen wiens grootste succes (als je het dat al kan noemen) de oorlogsfilm The Wild Geese met Roger Moore was. Ook John Guillermin (de man van King Kong met Jessica Lange en de rampenfilm The Towering Inferno) kwam er zich eventjes mee moeien, maar zijn naam werd niet op de affiche vermeld.

Om de één of andere reden verscheen Sahara op 88 Films. Dat zal deels te maken hebben met het feit dat alles wat Cannon maakte ook cult is, maar ook omdat de rechten van deze film niet al te hoog zullen liggen. Het hoeft niemand te verbazen dat de film veertig jaar na datum nog even onnozel lijkt als toen, maar toch kan hij mee met de vele dwaze avonturenfilms uit de eighties die probeerden te doen wat Steven Spielberg deed, maar daar nooit in slaagden. De actiescènes zijn niet meer dan een aaneenschakeling van wat ontploffingen en blanke mannen die met een gezicht vol schoensmeer (kwestie dat ze op Arabieren lijken) steeds maar “kill, kill, kill” brullen. Brooke Shields voldoet aan de gestelde voorwaarde: ze is mooi en voor de rest moet je niets van haar verwachten. Maar ondanks onze desastreuse woorden is Sahara toch een titel die '80's-fanaten eens moeten hebben gezien, of dat nu ook in je Blu-raycollectie moet...

BEELD EN GELUID
Fans van deze film (bestaan ze wel?) kunnen zich verheugen op een zeer geslaagde restauratie van deze film. Als er iets positiefs over deze miskleun te zeggen valt dan is het toch wel het mooie kleurenpalet dat er op deze transfer ontzettend mooi uitziet. Storingen zijn er niet. Hoewel het jammer is dat er hier geen enkele ondertiteling aanwezig is, heeft de LPCM 2.0-geluidsband duidelijke dialogen en hoor je veel veel geweerschoten en ontploffingen. Sahara heeft trouwens een score van Ennio Morricone, maar die is duidelijk tussen de soep en de patatten gecomponeerd.

EXTRA'S
Niet dat we per se op veel extra’s zaten te wachten, maar een fotogalerij van 1 minuut is echt wel een zeer mager beestje.

CONCLUSIE
Sahara is een ridicule actiefilm uit de jaren '80 uit de Cannon-stal. Dat is meteen ook de enige reden waarom je hem een kans zou moeten geven, en natuurlijk ook een beetje voor Brooke Shields.