FILM
Begin volgend jaar komt de vijfde Scream uit. Een sequel waar eigenlijk niemand zit op te wachten, hoewel het best wel eens zou kunnen dat de regie van Matt Bettinelli-Olpin, die horrorfans kennen van Ready Or Not, wel eens voor verrassingen zou kunnen zorgen, en meteen zien we ook nog eens Neve Campbell en Courteney Cox op het witte doek. Twee actrices die best een reboot kunnen gebruiken, en dat bedoelen we niet eens met een sarcastisch ondertoontje. Maar er is meer. In 2022 verschijnt ook de 4K-versie van de eerste Scream met Nederlandse ondertiteling. Bij wijze van zelfkastijding haalden we nog eens de oude RCV-release uit de kast. Technisch te mijden als de pest, maar het heeft meteen een antwoord op de vraag of de film van Wes Craven uit 1996 nu zo goed is als destijds werd beweerd.




Het antwoord is ja, ook al is het einde niet veel soeps. Maar Scream is een slasher-classic waarmee Wes Craven erin slaagde om het horrorgenre het nodige nieuw leven in te blazen. Daarna kregen we wel al die vervelende '90's-horrorfilms die op de kar van het Scream-succes wilde springen (we hebben het niet eens over die afgrijselijke parodieën), maar deze original blijft grotendeels staan als een huis en dat is deels te danken aan de originele insteek van Craven. Van een man die films als The Last House On The Left, The Hills Have Eyes, Deadly Blessing en A Nightmare On Elm Street of het verschrikkelijk onderschatte The People Under The Stairs maakte, verwacht je niet anders, hoewel hij ook ondingen als Cursed heeft gemaakt.




Het leuke aan de film is dat die vol met verwijzingen zit naar slasher-classics. Niet alleen in de dialogen tussen de jongeren, maar ook in de kleinere details. Dat zie je al in de opening (en wat voor één) met Drew Barrymore die (spoiler-alert!) na een kleine vijftien minuten uit de film verdwijnt, waarop haar vader tegen haar moeder zegt dat ze "naar de McKenzies moeten gaan", en wat exact hetzelfde is wat Jamie Lee Curtis als Laurie aan twee van haar vrienden in Halloween vertelde. Je bent wel een nerd eerste klas als je dit zonder Wikipedia weet, maar toch blijft dit soort dingen leuk! De klassieker van John Carpenter uit 1978 komt overigens meer dan één keer aan bod. Het is dan ook voor niets dat de originele titel van Scream gewoon (jawel) Scary Movie was.

Het idee van Scream kwam niet van Wes Craven, maar wel van Miramax. Meer zelfs, Craven had helemaal geen zin om aan deze film te beginnen, want in zijn hoofd was hij bezig met de voorbereidingen van de remake van The Haunting en overwoog hij eveneens om het horrorgenre vaarwel te zeggen. Wat hij ook deels deed met het drama Music Of The Heart en de Eddie Murphy-komedie Vampire In Brooklyn. Het bleef bij pogingen want later zou Craven ook nog de Scream-sequels doen.




Het vreemdste aan deze slasher is Ghostface. Een slungelig figuur die er helemaal niet angstaanjagend uitziet, en dat vond ook producer Bob Weinstein, die woedend was toen hij de eerste scènes zag en het gebruikte masker ronduit idioot vond. Weinstein wilde een ander masker, maar had daarmee de andere producenten tegen zich, die ermee dreigden om de productie stop te zetten. Hoe kon hij weten dat dit masker o zo iconisch zou worden!

Het is bijzonder grappig dat Neve Campbell in één van de scènes zich afvraagt waarom horrorfilms zo populair zijn. Het is altijd hetzelfde verhaal en steeds zit een seriemoordenaar een vrouw achterna die niet kan acteren, dixit haar personage. Laat die acteerprestaties dan ook het zwakke broertje zijn. We hebben het niet eens over Henry Winkler (de Fonz, weet je wel?) of de altijd verschrikkelijk acterende Matthew Lillard, maar ook Neve Campbell zelf die Craven had gezien in Party Of Five en haar vroeg om auditie te doen voor de rol omdat ze iets onschuldigs uitstraalde, acteert maar slapjes. Foutjes genoeg, en toch werkt Scream. Eentje om terug te zien, maar liefst niet via de RCV-uitgave!

BEELD EN GELUID
Een van de grootste horrorklassiekers van de afgelopen jaren, maar je moet je wel tevreden stellen met een zeer povere RCV-release. Echte mankementen zijn er niet, maar de kwaliteit is zo belabberd dat het allemaal wat lijkt op een VHS-band die nog niet is versleten. Van detaillering is geen sprake en ook de kleuren zijn allesbehalve fraai en durven wel eens in elkaar lopen. De geluidsband is een 5.1 die doet wat hij moet doen (voor volume zorgen), maar van enig effect is geen sprake. Meepakken als je hem voor 1 euro vindt in de kringloopwinkelrekken, maar meer geld moet je hier niet aan uitgeven.




EXTRA'S
Puur qua tijd scoor je aardig wat minuten, maar helaas is er niet alleen de afgrijselijke beeldkwaliteit, maar is alles zo verknipt dat je meer op knopjes moet gaan duwen dan wat anders. Het begint al met Cast & Crew waarbij iedere hoofdrolspeler en Wes Craven een paar vragen voorgeschoteld krijgen. Helaas is het zo dat iedere vraag een apart beeldfragment vormt, en dat je na 1 minuut weer op het hoofdmenu zit. Er is de typische B-roll waar je niks mee kan aanvangen, en er is ook nog een zeven minuten durende featurette dat één langgerekte promoclip is. Elk krijgt een puntje voor de moeite, maar meer dan 3 op 10 kunnen we hier echt niet voor geven.

CONCLUSIE
2022 wordt een beetje het jaar van Scream. Door de vijfde film in de bioscoop en ook door de 4K-restauratie. Wij jaagden nog eens onze oude RCV-titel door de speler en we onthouden een slasher die de tand des tijds behoorlijk heeft overleefd. Jammer dat we dit niet kunnen zeggen over de technische kwaliteit van het schijfje.