SERIE
Na de gebeurtenissen in seizoen 1 is Gustaf (Mattias Nordkvist) wegens grove incompetentie afgezet als manager van restaurant Djurgårdskällaren, en zijn jongere broer Peter (Adam Lundgren) heeft de functie overgenomen. Gustaf werkt noodgedwongen in een ander restaurant, Oskarshof, waar hij maître d'hotel is, maar waar de zaken niet zo goed draaien als in Djurgårdskällaren. Nina (Hedda Stiernstedt) heeft haar zelfmoordpoging overleefd, en omdat Calle (Charlie Gustafsson) al die tijd niet van haar zijde is geweken, zijn de twee tortelduifjes allebei van hun respectievelijke wederhelft gescheiden en ze hebben voor elkaar gekozen. Zeker wanneer chef-kok Stickan (Peter Dalle) problemen begint te krijgen met zijn gehoor, en Calle tot zijn eigen grote verbazing als nieuwe chef wordt aangesteld, lijken de twee een droomkoppel te vormen: de mede-eigenares en haar chef-kok.

De glamour straalt van het koppel af, en op aandringen van Nina krijgen de twee zelfs een eigen kookprogramma op televisie, Mijn Man Is Een Chef-Kok, waarin ze voor het oog van de Zweedse kijker lekker wat met elkaar flirten terwijl ze staan te kokerellen. Door haar abortus van vroeger is Nina's baarmoeder echter beschadigd, en het lijkt erop dat het koppel hun liefde nooit meer zal kunnen bezegelen met een kind. Het contact met Christina (Luzia Catomeris Medina), haar dochter uit haar eerste huwelijk, verloopt stroef, en het meisje prefereert haar vader in plaats van haar moeder.

Bovendien leek het op papier zo mooi: moeder Helga Löwander (Suzanne Reuter) met veertig procent van de aandelen en elk van de drie kinderen twintig procent. Wanneer de holding echter onderzoekt of ze een bod willen doen op Oskarshof, voelt Gustaf zich in zijn wiek geschoten. Hij wil het restaurant zélf kopen, en verkoopt daarom zijn aandeel aan de Deense theatereigenares Henriette Winter (Sofie Gråbøl), die mogelijkheden ziet om in Djurgårdskällaren een combinatieaanbod van theater en aansluitend diner aan te bieden. Het uitbundige publiek dat ze in haar kielzog meesleurt past echter niet in het kader van Djurgårdskällaren, en de drie overige aandeelhouders proberen haar het leven eerst zuur te maken, om haar vervolgens weer uit te kopen.

Peter, onder invloed van zijn kwaadaardige vrouw Ester (Ida Engvoll), is daarbij Nina te snel af, en de twee kunnen vervolgens elkaars bloed drinken. De verkoop van Oskarshof blijkt intussen op een ramp uit te draaien, want het restaurant stond al op de rand van het faillissement vóór Gustaf er al zijn geld in stak, en bovendien is de vorige eigenaar met de noorderzon én de kassa verdwenen. Uit medelijden neemt de rest van de familie hem weer aan in Djurgårdskällaren, zij het als barman en zonder aandelen.

Gustaf grijpt naar de fles én zijn homoseksuele neigingen komen weer naar boven. Zijn vrouw Astrid (Caroline Söderström) eist dat hij in therapie gaat; eerst meent hij dat elektroshocktherapie hem van zijn neigingen zou kunnen verlossen, maar uiteindelijk vindt Gustaf god en wordt hij een opdringerige aanhanger van de pinkstergemeente. De bezoekers van zijn bar vinden het echter niet zo aangenaam dat de nieuwbakken barman hen voortdurend tracht te bekeren. Peter komt dan weer opnieuw in contact met zijn ex Suzanne (Hedda Rehnberg), die de wereld rondtoert met het boek dat ze als overlevende van de concentratiekampen heeft geschreven. De vlam wakkert weer op, en Peter staat serieus in twijfel om zijn vrouw en kinderen vaarwel te zeggen om met zijn lief naar Parijs te trekken.

De schlemlielige leverancier van het restaurant, Kurt Ragnarsson (Göran Ragnerstam), levert tegenwoordig afwassers, illegale Italianen die in Zweden hopen op een beter leven. In werkelijkheid buit hij de arbeiders uit, en laat ze ongeveer al hun inkomsten afgeven voor huisvesting in één van zijn krotten. Eén van hen, Angelo (Simone Coppo), krijgt de steun van vakbondsafgevaardigde Maggan (Josefin Neldén), die het intussen tot voorzitster van de vakbond heeft geschopt. Wanneer Calle het restaurant een boost tracht te geven door een Italiaanse week te organiseren, komt bij de jongen een talent voor het kelnerschap naar boven, zeker wanneer hij erin slaagt de Italiaanse ambassadeur een avond lang te vermaken. Angelo is echter niet gediend van de avances van Gustaf, en hij overweegt zijn carrière bij Djurgårdskällaren vaarwel te zeggen, maar hij bedenkt zich.

Voor Maggan zelf is haar carrière in Djurgårdskällaren dan weer wél voorbij. Haar uitzonderlijke talent wordt opgemerkt door schepen Britt Gahn (Tova Magnusson), die haar een plaats in het stadhuis van Stockholm als secretaresse biedt, ondanks het feit dat Maggan niets heeft wat op een opleiding in de politieke wetenschappen lijkt, behalve dan een gezond boerenverstand. Bovendien beginnen de twee een lesbische relatie, waar Britts man geen bezwaar tegen schijnt te hebben. Bij de verkiezingen weet Maggan het restaurant af te huren voor het overwinningsfeest van de Sociaaldemocratische Partij, die wat te vieren heeft omdat ze de absolute meerderheid haalt. De overwinning smaakt echter zuur, want Britt wordt minister, en haar relatie met Maggan is daardoor geen lang leven meer beschoren. Maggan moet intussen proberen haar privéleven op orde te krijgen, want de vader van haar zoon Uno (Scott Isitt) staat plots weer voor de deur, en eist omgang met zijn zoon.

Met de gezondheid van Helga gaat het bovendien zienderogen achteruit. Door een vaatziekte zit ze aan de glycerine, en net wanneer er eindelijk weer wat romantiek in haar leven komt, gaat ze tenonder aan een beroerte. Ze heeft een testament gemaakt waarin laten we zeggen Peter niet al te gunstig wordt bejegend, en zodra Ester het stukje papier vindt, overtuigt ze haar man om het in de open haard te gooien. Eindelijk ziet Peter daardoor zijn kans schoon om Nina definitief aan de kant te schuiven, net op het ogenblik dat zij en Calle een huwelijkscrisis doormaken. Alleen een mirakel kan het onheil nog afwenden, maar mirakels vind je op de gekste plaatsen terug.

Kommer en kwel dus in dit tweede seizoen van Vår Tid Är Nu (Onze Tijd Is Nu), waarin de strijd van Helga om haar drie kinderen bij elkaar te houden hoe langer hoe meer een gevecht tegen de bierkaai wordt. Tweemaal dit seizoen, éénmaal in het begin en éénmaal ongeveer iets voorbij de helft, wordt er een tijdssprong van een jaar of vijf gemaakt, waarbij de kaarten weer eens helemaal worden herschud en de machtsevenwichten in het bestuur van Djurgårdskällaren opnieuw gedefinieerd worden. Ook in dit tweede seizoen krijgen we een zeer goed scenario waarin alle puzzelstukjes perfect in elkaar passen, dit alles kaderend in een stijlvolle evocatie van Stockholm op het einde van de jaren '50 en het begin van de jaren '60. Maatschappelijke thema's zoals deze keer bijvoorbeeld huisjesmelkerij, zijn eigenlijk actueler dan je zou vermoeden, en thema's zoals bedrog, afpersing en ellenbogenwringerij zijn dan weer van alle tijden. Niemand in deze reeks is echter honderd procent goed of slecht - Ragnarsson misschien uitgezonderd - en de personages worden met gevoel voor nuance vertolkt. De hoge verwachtingen die we dus hadden na het eerste seizoen worden ruimschoots ingelost.

BEELD EN GELUID
Technisch gesproken is de release vergelijkbaar met de vorige. De kleuren zijn veelal somber en grijs, en blijkbaar wordt in de keuken van Djurgårdskällaren bespaard op verlichting. Alhoewel dat een deel een artistieke keuze kan zijn, zou het beeld iets scherper en gedetailleerer gemogen hebben. De aflijning is niet altijd even helder, en doordat er in de hectische keuken al eens met een losse camera wordt gewerkt, lopen de kleurvlakken soms redelijk snel in elkaar over. De Dolby Digital 5.1-track biedt dan weer een mooi gespreide ervaring, alhoewel in het grootste deel van de reeks er gewoon heen en weer gebekvecht wordt in het Zweeds. Hoogtepunt is de aflevering met de Italiaanse avond, met een wervelend geluidslandschap dat swingt als een tiet. De soundtrack is zeer mooi, en de ondertiteltrack bevat geen fouten.

EXTRA'S
Ook hier moet u zich eerst door een verplichte rij cross-promotionele trailers wurmen.

CONCLUSIE
Het tweede seizoen van Vår Tid Är Nu is al even meeslepend als het eerste, en nu de personages ingevoerd zijn, kan de reeks vanaf de eerste aflevering beginnen denderen als een trein. Zo zien we onze portie Scandinavisch voer graag!