FILM
Trots pocht de dvd-cover dat Yi Yi winnaar was van een Gouden Palm. Het geeft de prent meteen wat extra prestige, ook al is de verklaring niet helemaal correct. De film won weliswaar een prijs op het Festival van Cannes in 1999, maar dat was die voor de beste regie. De échte Palme d'Or ging zowaar naar een Belgische productie, het zware sociale drama Rosetta van de Dardennebroertjes. Yi Yi is nochtans een oneindig veel betere film, eentje die veel minder grauw is, een groter publiek zal aanspreken en ondanks zijn lange duur – bijna drie uur – zelden verveelt. De prent boort bovendien interessante thema’s aan als moderne vervreemding, de vluchtigheid van succes en vooral de vergankelijkheid van de liefde. Toch slagen regisseur Edward Yang, crew en cast er niet om een verpletterende indruk achter te laten met hun verstrengeling van dagdagelijkse karakters. Yi Yi heeft dan ook iets weg van een glorieuze Oosterse soap, waar je geïntrigeerd naar blijft kijken, maar waarvan de emotionele relevantie na afloop redelijk hol klinkt.

De film opent met een huwelijksfeest, waar iedere protagonist van het verhaal zijn opwachting maakt. Ah-Di is de bruidegom, die enkel in het huwelijk treedt omdat hij iemand zwanger heeft gemaakt. De echte liefde van zijn leven is een jeugdvriendin, die teleurgesteld vanaf de zijlijn toekijkt. Zijn broer NJ is manager van een elektronicabedrijf in crisis, die als hij geconfronteerd wordt met een vroegere vlam zich afvraagt hoe zijn leven er met haar had uitgezien. NJ's vrouw ontdekt dat haar leven uit leegte bestaat en trekt zich tijdelijk terug in een klooster om de vreugde te hervinden. Hun 8-jarige zoon Yang-Yang ontdekt dat een fototoestel de verborgen kant van de waarheid kan verhelderen, terwijl tienerdochter Ting-Ting zowel het plezier als de pijn van de eerste liefde ontdekt. De sleutelvraag, waarop allen een antwoord trachten te formuleren, is in welke mate we zelf verantwoordelijk zijn voor beslissingen die ons leven een heel andere richting kunnen uitduwen. En het besef groeit bij hen dat een tweede kans al is waar je op mag hopen.



Veel plot of actie valt er dus niet te bespeuren in Yi Yi, dat resoluut de kaart trekt van de karakterstudie. Toch laat regisseur Yang de kijker niet te dicht bij de personages komen. Hij filmt vaak door ruiten en spiegels, alsof hij wil zeggen dat wat zich op het scherm afspeelt slechts een kopie van het echte leven is. Hiermee brengt hij de moraal echter zo nadrukkelijk naar boven dat je niet in staat bent volledig mee te gaan in de ogenschijnlijk alledaagse beslommeringen van de protagonisten. Waar je juist wil meegesleurd worden in de emoties van de karakters, werpt Yang door zijn spel met ruiten en spiegels een blokkade op tussen de film en de kijker, die de prent ervan weerhoudt om zich op volle kracht te ontspoelen. Op technisch vlak mag Yi Yi dan een pareltje zijn, en als intelligente artiest van de zevende kunst drukt Yang zeker zijn stempel op het geheel, maar de emotionele terughoudendheid is – zoals wel vaker in Aziatische films – een struikelblok dat moeilijk te omzeilen valt.

Niettemin zijn er een aantal prachtige scènes te ontdekken, waarvan de meeste de jonge acteur Jonathan Chang als hoofdrolspeler hebben. De jongen is ontwapenend in zijn kinderlijke logica en zijn zoektocht naar momenten van opwinding in zijn nog jonge leven doet je de kleine dingen meer appreciëren. Ook de plotlijn waarin NJ zijn oude geliefde Sherry tegen het lijf loopt en probeert de fouten die hij in het verleden maakte geen tweede keer te maken, komt over als realistisch en hartverwarmend. Anders is het gesteld met Hsi-Sheng Chens Ad-Hi, die zo lijkt weggelopen uit een oude Benny Hillsketch en wiens overexpressieve acteerstijl met de rest van de cast clasht. Bijvoorbeeld met het subtiele werk van Kelly Lee, een actrice die wellicht de grootste indruk maakt van alle performers, maar wiens rol niet goed genoeg uitgediept werd in het scenario.

Yi Yi heeft veel te bieden voor de cinefiel: een script vol interessante personages, een regie die bulkt van de ingetogen bravoure en een boodschap die relevant is voor de hedendaagse maatschappij. Reken daar een ensemblestructuur bij die ontleend werd aan de grote Robert Altman en bij momenten zelfs parallellen vertoont met Short Cuts, en je zou een prachtige film moeten hebben. Ware het niet dat de afstandelijke manier van filmen van Edward Yang al het goeds voor een groot deel met de grond gelijk maakt. Wat overblijft is bijgevolg een prent die intrigeert, amuseert en informeert, maar die met de beste wil te wereld geen emotie bij je kan losweken. Om een bekende filmquote te parafraseren: Yi Yi 'could have been a contender'. Maar is het niet.



BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van Yi Yi is behoorlijk op dvd, hoewel je bezwaarlijk van een excellente transfer kan spreken. De dagscènes kunnen er mee door, maar sequenties waarin nacht of schaduwen figureren, lijden onder een gebrek aan contrast en een teveel aan minuscule digitale compressiefoutjes. De grote dooddoener is echter het feit dat Dutch Filmworks niet voor de eerste keer in hun bestaan de aspectratio versjteert. Yi Yi werd gefilmd in 1.85:1, maar staat in 4:3 op de schijf. En dat betekent per definitie een onvoldoende voor het beeld. Ook het geluid had beter gekund, aangezien we enkel een stereotrack voorgeschoteld krijgen, terwijl er ongetwijfeld een 5.1-mix voorhanden is. Gezien de dialoogcentrische aard van de prent zijn twee kanalen echter voldoende, zeker omdat de klank meestal helder is weergegeven.

EXTRA'S
De dvd bevat geen extra's. Wel is een dunne folder bijgevoegd die wat meer info geeft over de film.

CONCLUSIE
Yi Yi doet denken aan de ensemblefilms van Robert Altman, maar het ontbeert de film aan emotionele impact om een even grote indruk na te laten. Toch valt er veel te genieten, van goede acteerprestaties en mooie, poëtische scènes bijvoorbeeld. Maar bovenal blijft de prent een gemiste kans om tot iets groots uit te groeien. De geluidskwaliteit van de dvd is degelijk, maar het beeld werd verknipt naar 4:3 en de bonussectie is leeg.