FILM
The Paradine Case, een adaptatie van een populaire advocatenroman, opent met de arrestatie van Maddy Paradine. Zij wordt ervan verdacht haar blinde echtgenoot te hebben vergiftigd na een hoogoplopende ruzie. De ambitieuze advocaat Anthony Keane stort zich op de zaak in de overtuiging dat zijn cliënte onschuldig is. Haar charme en haar wonderlijke schoonheid benevelen echter zijn rationeel vermogen en zijn echtgenote vreest dat hij verliefd is op de beschuldigde. Tijdens het proces in de beroemde Londense Old Bailey probeert Keane de lakei van mijnheer Paradine op te voeren als een geloofwaardigere moordenaar dan Maddy. Als die aanpak onverwachte resultaten oplevert, is hij echter gedwongen diep in eigen boezem te kijken en zijn advocatenbestaan in twijfel te trekken.

Zeven jaar nadat hij door David O. Selznick naar Verenigde Staten was gelokt, maakt Alfred Hitchcock zijn vierde en laatste film voor de überproducent. The Paradine Case is echter een gewrongen, melodramatische puinhoop, die tot het slechtste behoort van wat de Master of Suspense in zijn Amerikaanse periode realiseerde. Het is misschien een passend einde voor de zevenjarige contractuele relatie tussen Hitchcock en Selznick, wier visies over film loodrecht tegenover elkaar stonden. De Britse regisseur had er bovendien een broertje aan dood dat andere mensen over zijn schouder meekeken en beslissingen namen tijdens het filmen, iets waar de Amerikaanse producent een patent op had. Wie goed naar de film kijkt, kan in Hitchcocks regie dan ook een subtiele sneer naar Selznicks handelwijze herkennen.



De cineast doet immers zijn uiterste best om de prachtige, gedetailleerde sets (waaronder een exacte replica van de Old Bailey) en de getrouwe rekwisieten – een typisch Selznick-kenmerk – zo prominent mogelijk in beeld te brengen. Scènes waarin lampen en lusters de acties en motieven van de personages overschaduwen zijn schering en inslag. Met zijn eigen typische zwarte humor saboteert Hitchcock bijgevolg de film, net zoals Selznick dat eerder met het scenario had gedaan. De eerste adaptatie was immers van de hand van Ben Hecht en Hitchcocks vrouw Alma Reville, maar dat werd door de producent naar de prullenmand verwezen. Hij schreef zelf een nieuwe versie die zo pompeus, langdradig en spanningsloos is dat je de cineast probleemloos zijn sabotage vergeeft. Toen na 92 dagen filmen – een absoluut record voor de notoire efficiënte Hitchcock – en een budget dat onder Selznicks megalomanie was opgelopen tot Gone With The Wind-achtige proporties alle scènes gedraaid waren, klokte de gemonteerde prent op meer dan drie uur iaf waarna de producent eigenhandig de montagecel indook om de film te verknippen.

De problematische achtergrond van de productie is niet alleen te zien in de zielloze regie, de montage en de ongeïnspireerde en overladen muziek, maar ook in het acteerspel, dat gekenmerkt wordt door de ene miscast na de andere. Alfred Hitchcock wilde oorspronkelijk Laurence Olivier of Ronald Colman voor de mannelijke hoofdrol casten, maar kreeg van Selznick Gregory Peck opgelegd. Hij is een acteur die veel prachtige rollen heeft neergezet, maar als een jonge Britse advocaat gaat hij grandioos de mist in. De bemoeienissen van de producent hielden daar echter niet op. Eerste keus Ingrid Bergman weigerde vlakaf voor Selznick te werken, waardoor de jonge Alida Valli de kans kreeg om het karakter van Maddy als een femme fatale zonder ruggengraat neer te zetten. Over Louis Jourdan – als de lakei – was Hitchcock al helemaal niet te spreken en zelfs gelouterde performers als Ethel Barrymore en Charles Laughton slaan de bal mis in The Paradine Case. Enkel Ann Todd en Joan Tetzel maken een imposante indruk als respectievelijk Pecks echtgenote en een vriendin des huizes.

Als op zich staande film verdient The Paradine Case dus weinig lovende inkt, ondanks het feit dat het professionalisme de prent verrassend bekijkbaar houdt. Maar met alle commotie die achter de schermen plaatsvond in het achterhoofd – de lijst is nog een stuk langer dan wat ik in deze bespreking aanhaal – wordt de film toch een 'guilty pleasure' die een mooie metafoor vormt voor de voortdurende strubbelingen tussen een kunstenaar en zijn mecenas. Het verdict luidt: schuldig over de ganse lijn, maar met mogelijkheid tot vervroegde vrijlating wegens verzachtende omstandigheden.



BEELD EN GELUID
Deze dvd mag dan een budgetrelease zijn, de beeldkwaliteit is over het algemeen verrassend degelijk. De witte vlakken schijnen weliswaar soms te helder, grain is een constante aanwezige en de keuze om de film op een enkelgelaagde disk te zetten, levert een middelmatig bevredigende compressie op, maar scherpte en contrast halen doorgaans een goed niveau. Op de soundtrack valt weinig aan te merken. De monotrack geeft de ampele dialogen helder en correct weer zonder al te veel ruis en slaagt daarmee in zijn opzet.

EXTRA'S
Er zijn geen extra's aanwezig op de schijf.

CONCLUSIE
The Paradine Case is een van de mindere films uit het Amerikaanse oeuvre van Alfed Hitchcock. De weinige redenen waarom de prent overeind blijft zijn het prachtige production design en de inside jokes voor wie de moeizame ontstaansgeschiedenis van de film kent. Beeld en geluid ogen en klinken behoorlijk, maar de bonussectie is leeg.